2017, മേയ് 26, വെള്ളിയാഴ്‌ച

നീയില്ലാത്ത തണുപ്പ്...

നീയില്ലാത്ത തണുപ്പ്...

ഒരിക്കൽ, 
നീ പറഞ്ഞു...നിനക്കെന്റെ സ്നേഹം വേണമെന്ന്... നീയാണെന്റെ തീരമേന്ന്... 

ഇന്നു നീയത് നിരസിക്കുമ്പോർ... നിനക്കു നഷ്ടം ഒരു മനസു നിറയെ സ്നേഹം... എനിക്കോ ഒരായുദ്കാലത്തിന്റെ കാത്തിരിപ്പ്... 

നിനക്കായി കാത്തു ഞാൻ പതിയെ നടന്നു കയറിയത് നുഖമുള്ള തണുപ്പിലേയ്ക്കാണ്, പിന്തിരിഞ്ഞു നോക്കിയപ്പോളാണ് നീയില്ല എന്നു മനസ്സിലായത്. 
പേടിച്ചില്ല, 
കണ്ണു നിറഞ്ഞതുമില്ല, നീയിനി വരില്ലെന്നു മനസ്സിലായി. 

നിന്റെ ഒാർമകളും പേറി വന്ന കാറ്റ്, മനസ്സിന്റെ ചില്ലു ഭിത്തിയിലിടിച്ചു തളർന്നു വീണു... 
നോക്കിയില്ല, 
പാവം... മുറിവേറ്റിട്ടുണ്ടാകണം. 

എത്റ തന്നെ തെളിയാത്ത ഒാർമകളാണെന്കിൽ കൂടി നീ പാടിയ രണ്ടു വരി ഒട്ടൊരു മങ്ങലോടെ മനസ്സിലുണ്ട്... "എന്നെന്കിലുമെൻ പേരോർക്കയാൽ 
നിൻ മിഴി ഈറനാകുകിൽ എൻ പേരു നിന്നുള്ളിൽ ശാശ്വതമതു സതൃം". 

എനിക്കറിയാം... 
ചില ഇഷ്ടങ്ങൾ അങ്ങനെയാണ് എത്റ തന്നെ വേണ്ടെന്നു വച്ചാലും ചിതയിൽ നിന്നുയരുന്ന ഫീനിക്സ് പക്ഷിയെപ്പോലെ കാലാതിവൽത്തിയായി അതു പുന:ർജ്ജനിച്ചു കൊണ്ടേയിരിക്കും...



അഭിപ്രായങ്ങളൊന്നുമില്ല:

ഒരു അഭിപ്രായം പോസ്റ്റ് ചെയ്യൂ