അർധരാത്രിയിലെ അപരിചിതർ

അർധരാത്രിയിലെ അപരിചിതർ 

മജെസ്റ്റിക്കിലേക്ക് എത്തുമ്പോൾ സമയം അർധരാത്രി കഴിഞ്ഞിരുന്നു. 

സദാനന്ദൻ ഉറക്കച്ചടവ് മാറാതെ നിൽക്കുകയായിരുന്നു. 

"വേഗം വാടോ സദാനന്ദാ.. ഈ ട്രെയിനും കൂടി പോയാൽ ഇനി നാളെ ഉച്ചയ്ക്കേയുള്ളു. അടുത്ത ബസ്സിന്‌ കയറിയാല് മാത്രേ സമയത്ത് സ്റ്റേഷനിലെത്തുള്ളു.." ശ്രീധരൻ നായർ തിടുക്കം കൂട്ടി.. 

സദാനന്ദൻ ഒന്ന് തല കുടഞ്ഞു.. 

"ആ വെള്ളം ഇച്ചിരി ഇങ്ങു തന്നേ.."

ശ്രീധരൻ നീട്ടിയ വെള്ളം വാങ്ങി അയാളൊന്നു മുഖം കഴുകി...

അടുത്ത ബസ് സ്റ്റോപ്പ് ലക്ഷ്യമാക്കി രണ്ടാളും വേഗത്തിൽ നടന്നു. 

ഇരുള് മറയുന്നിടത്തായി രണ്ടു യുവതികൾ.. 

"ഇവറ്റകളൊക്കെ ഇങ്ങനെ ജീവിക്കുന്നതിനെന്തിനാ.. പോയി ചാകണതാ ഇതിലും ഭേദം.."

കനത്തിലിട്ട അവരുടെ ചുവന്ന  ലിപ്സ്ടിക്കിലേക്ക് നോക്കി സദാനന്ദൻ പ്രാകി. 

അവരത് കേട്ടെന്നു തോന്നുന്നു.. 

നടക്കുന്നതിനിടയിൽ ശ്രീധരൻ ഒന്നുകൂടി തിരിഞ്ഞു നോക്കി. 

'അതിലൊരു  യുവതിയെ കണ്ടതുപോലൊരു പരിചയം' 

"എന്താടോ ശ്രീധരാ.. ഈ വയസാം കാലത്ത്.. തനിക്കിതെന്തിനതിന്റെ കേടാണ്? ഇങ്ങോട്ട് വേഗം നടക്ക്.."

ശ്രീധരന്റെ തിരിഞ്ഞുനോട്ടം കണ്ടിട്ട് സദാനന്ദൻ ശബ്ദമുയർത്തി.

ശ്രീധരൻ കാലുകൾ വലിച്ചു വച്ച് നടന്നു.. 

ബസ് സ്റ്റോപ്പിലെത്തിയതും റെയിൽവേ സ്റ്റേഷനിലേക്കുള്ള ബസ് വന്നു നിന്നതും ഒരുമിച്ചായിരുന്നു. 

ജനാലയ്ക്കരികിലെ സീറ്റിലിരിക്കുമ്പോൾ അയാളൊന്നു സംശയിച്ചു, 

'രേണു മോളാണോ അത്?.. ഹേയ്.. ആകാൻ വഴിയില്ല.. അവൾ ആ പയ്യനൊപ്പം സുഖമായി കഴിയുന്നുണ്ടാകും എവിടെയെങ്കിലും..'

ആ രണ്ടു യുവതികളെ കണ്ട വഴിയുടെ അറ്റത്ത് അവരുടെ നിഴലുകൾ അപ്രത്യക്ഷമാകുന്നത് അയാൾ കണ്ടു.

***

ചിന്താഭരിതമായ മുഖം കണ്ടിട്ടാകണം ശാന്തി ചോദിച്ചത്.. 

"എന്താ.. ഒരാലോചന?.. ആ സേട്ട് വീണ്ടും..?"

"ഞാനെന്തോ ഓർത്തുപോയി..."

രേണു ആലോചിക്കുകയായിരുന്നു, 

'അച്ഛനായിരുന്നോ അത്?.. ഹേയ്, അച്ഛനാകാൻ വഴിയില്ല... അച്ഛനെന്തിനിവിടെ വരണം?.. നാട്ടിൽ സുഖമായിട്ടിരിക്കുകയായിരിക്കും.. '

രേണു തിരിഞ്ഞു നോക്കുമ്പോഴേക്കും ബസ്സിന്റെ ടയറുകളുണ്ടാക്കിയ പൊടിപടലങ്ങൾ അന്തരീക്ഷത്തിൽ അലിഞ്ഞു കഴിഞ്ഞിരുന്നു. 

ഏപ്രിൽ

ഏപ്രിൽ 

ഫോൺ ബെല്ലടിക്കാൻ തുടങ്ങി.

പപ്പയാകും.

അവൾ ഉത്സാഹത്തോടെ റീസിവർ എടുത്തു.

"ഹലോ"

"പപ്പാ"

"എന്റെ മണിക്കുട്ടി കാത്തിരിക്കുകയായിരുന്നു? സുഖാണോ എന്റെ കുഞ്ഞിന് ?"

"ഉം, പപ്പക്കോ? പപ്പാ എന്ന വരുന്നേ? എനിക്ക് കാണാൻ കൊതിയാകുവാ.."

"പപ്പയ്ക്ക് ലീവ് കിട്ടുമ്പോൾ ഏപ്രിലാകും, അതും ഉറപ്പില്ല"

"എന്താ പപ്പാ, പപ്പയ്ക്കെന്നെ കാണണ്ടേ..? ഞാൻ മിണ്ടൂല".

"എന്റെ പൊന്നുമോൾ പിണങ്ങളേ, ഈ ഏപ്രിലിനെന്തായാലും പപ്പയുണ്ടാകും".

"ഉം.. പപ്പയ്ക്ക് ഞാനൊരു സമ്മാനം വച്ചിട്ടുണ്ട്."

"സമ്മാനമോ? എന്ത് സമ്മാനം..?"

"അത് പറയില്ല"

"എങ്കിൽ പറയണ്ട, എന്റെ കുഞ്ഞെനിക്കെന്തു തന്നാലും പപ്പയ്ക്കതിഷ്ടാവും.. ആദ്യം പാപ്പയ്‌ക്കൊരുമ്മ തന്നേ.."

'അമ്മ അടുത്ത് വന്നു നിൽക്കുന്നു.

"ഉമ്മ.. അമ്മയ്ക്ക് കൊടുക്കാമേ.."

അവൾ അകത്തേക്ക് കടന്നു.

മുറിയുടെ ജനാലയിലൂടെ പുറത്തേക്ക് നോക്കി, ഇരുളിൽ ചില്ലകൾ നിർത്തി ഒരു കണിക്കൊന്ന.

'പപ്പാ.. ചില്ലകൾ നിറയെ പൂക്കളുള്ള ഒരു മരം, ഒരു പൂമര.. അതാണ് പാപ്പയ്ക്കെന്റെ സമ്മാനം. തീർച്ചയായും പപ്പയ്ക്കിതിഷ്ടാവും'.

''അമ്മ സമ്മാനത്തെ കുറിച്ച് പപ്പയോട് പറയുമോ..? ഓ പറയട്ടെ..' 

അവളുറങ്ങാൻ കിടന്നു.

ഉറക്കത്തിൽ പപ്പാ അവളോട് ഒരുപാട് നേരം സംസാരിച്ചു.

അവളുറക്കെ ചിരിച്ചു. 

***

കലണ്ടറിലെ അക്കങ്ങൾ കൂട്ടിയും കുറച്ചും അവളിരുന്നു, നാളെയാണ് ഏപ്രിൽ തുടങ്ങുക.

ഒന്ന് നേരം വലുതെങ്കിൽ.. ഡോർ ബെൽ മുഴങ്ങുന്നു.

'ഈ നേരത്ത് ആരാണാവോ?'

'അമ്മ വാതിൽ തുറക്കുന്ന ശബ്ദം.

അവൾ മുന്നിലേക്ക് ചെന്നു.

'മാമൻ..

പതിവില്ലാതെ ഈ നേരത്ത്?'

ഇരുളിൽ നിന്ന് മാമിയും കൊച്ചച്ഛനും കൂടി കയറി വന്നു.

അമ്മ അദ്ഭുതപ്പെട്ട് നിൽക്കുകയാണ്.

'ഇനി പപ്പാ വരുന്നതറിഞ്ഞു വന്നതാണോ? സർപ്രൈസ് തരാൻ?'

"മണിക്കുട്ടി, വാർത്ത വച്ചേ വേഗം.."

വാർത്ത ചാനലിൽ പുകയിലയുടെ ദൂഷ്യ വശങ്ങളെ കുറിച്ചുള്ള ഒരു പരസ്യമായിരുന്നു.

വാർത്ത വായനക്കാരിയുടെ ഗൗരവ പൂർണ്ണമായ ശബ്ദം,

'വാർത്തകളിലേക്ക് വീണ്ടും സ്വാഗതം, വാർത്തകൾ വിശദമായി.

നൈജീരിയയിൽ വീണ്ടും ബൊക്കോ ഹറം തീവ്രവാദികളുടെ വിളയാട്ടം, 

കഴിഞ്ഞ ദിവസം ഇന്ത്യൻ സ്കൂളിന് നേരെയുണ്ടായ ആക്രമണത്തിൽ പതിമൂന്നു പേര് കൊല്ലപ്പെട്ടു. മലയാളിയായ അധ്യാപകനടക്കം ഒമ്പതുപേരെ ബന്ദികളാക്കിയതായാണ് സൂചന.

ബന്ദികളെ ഉടൻ വധിച്ചേക്കുമെന്ന്...'

വാർത്താവായനക്കാരി പൂർത്തിയാക്കും മുൻപ് 'അമ്മ പുറകിലേക്ക് മറിഞ്ഞു.

കണ്മുന്നിലൂടെ മാമി ചോദിക്കുന്നു, "വെള്ളമെവിടെ?".

***

താഴെ വീണ പൂവെടുത്ത് കൈവെള്ളയിൽ വച്ച് അവൾ മുകളിലേക്ക് നോക്കി.

നിറയെ മഞ്ഞപ്പൂക്കൾ.

ഏപ്രിൽ മാസം തുടങ്ങിക്കഴിഞ്ഞു.

പത്ത് ദിവസം കൂടി കഴിയുമ്പോൾ വിഷു വരും.

കൈനീട്ടത്തെ കുറിച്ചോർത്തപ്പോൾ അവളുടെ കണ്ണീർ പൂക്കളെ മറച്ചു.

അഞ്ചു വര്ഷം മുൻപൊരു വിഷു, പപ്പയുടെ കൈനീട്ടം സ്വർണ പാദസരങ്ങളായിരുന്നു. 

പപ്പയുടെ കൈനീട്ടമില്ലാത്ത നാലാമത്തെ വിഷു.

അമ്മയിപ്പോൾ എണ്ണ വറ്റിയ വിളക്കാണ്, സദാ കണ്ണീരുണങ്ങിയ പാട് മുഖത്തുണ്ടാവും. 

ഭഗവാന്റെ നടയിൽ നിൽക്കുന്നത് കാണുമ്പോൾ ഉള്ളുപൊള്ളും.

ശരിക്കും പറഞ്ഞാൽ, വെള്ള ചുറ്റിയ, ചോര വറ്റിയ ഒരു പ്രേതക്കോലം.

***

വിഷുവിന്റെ അകമ്പടിയോടെ വീണ്ടുമൊരു ഏപ്രിൽ മാസം.

പുറത്തു മഞ്ഞപ്പൂക്കൾ ചിതറിക്കിടക്കുന്നു.

പന്തലുയർന്ന് കഴിഞ്ഞു.

'പപ്പാ, നാളെയെന്റെ വിവാഹമാണ്, പപ്പ ആഗ്രഹിച്ചതുപോലെ. മണിക്കുട്ടിയെ കൈപിടിച്ച് കൊടുക്കാൻ പാപ്പയുണ്ടാകില്ലേ?'

പുറത്ത് സന്ധ്യ മയങ്ങാൻ തുടങ്ങി.

കൊന്ന മരത്തിലെ കുയിൽ കൂട്ടിലേക്ക് യാത്രയായി.

അവൾ പപ്പയുടെ ചിരിക്കുന്ന ചിത്രം ചുംബിച്ചു, പിന്നെ നെഞ്ചോട് ചേർത്തു.

ആയിരുപ്പിലൊന്ന് മയങ്ങിപ്പോയി.

പപ്പ മുന്നിൽ നിൽക്കുന്നു, അവൾ പപ്പയുടെ അടുത്തേക്കോടി.

അടുക്കുംതോറും പപ്പ അകന്നകന്ന് പോകുന്നു,

അവൾ ഞെട്ടിയുണർന്നു.

പിന്നെ, കണ്ണീരിനെ കൂട്ടുവിളിച്ച് തലയിണയിൽ മുഖമമർത്തി. 

"മണിക്കുട്ടീ..", അമ്മയുടെ ഒച്ച.

അവൾ കണ്ണും മുഖവും തുടച്ചു.

ഹാളിൽ എല്ലാവരുമുണ്ട്.

ടി വിയിലേക്ക് 'അമ്മ ചൂണ്ടി.

സ്ക്രീനിനു ചുവട്ടിൽ ചെറിയ അക്ഷരങ്ങൾ ചലിക്കുന്നു.

'ബൊക്കോ ഹറം തീവ്രവാദികൾ ബന്ദികളാക്കിയവരെ സൈന്യം മോചിപ്പിച്ചു. കൂട്ടത്തിൽ മലയാളി അധ്യാപകനും ഉൾപ്പെടുന്നതായി സൂചന. ഒരാഴ്ച മുൻപ് നടന്ന രക്ഷാപ്രവർത്തനം സ്ഥിരീകരിക്കാത്തതിനാലാണ് പുറത്തുവിടാത്തതെന്ന് വിദേശകാര്യ മന്ത്രാലയം അറിയിച്ചു.'

പുറത്ത് ഏതോ വാഹനം വന്നു നിൽക്കുന്ന ശബ്ദം.

കാളിങ് ബെൽ മുഴങ്ങുന്നു.

അവൾ വാതിൽ തുറക്കാനോടി,

'ദൈവമേ, പപ്പയാകണേ'

ഗൂഡല്ലൂരിലേക്കുള്ള തീവണ്ടി

ഗൂഡല്ലൂരിലേക്കുള്ള തീവണ്ടി 

കണ്ണ് തുറന്നത് മേൽപ്പാലത്തിൽ നിന്നുള്ള കാഴ്ചയിലേക്കാണ്. 

നിരനിരയായി നിറുത്തിയിട്ടിരിക്കുന്ന ട്രെയിനുകൾ, 

ഒന്ന്, രണ്ട്, മൂന്ന് ,... എട്ട്.. ഒരു ബസ് വന്നു കാഴ്ച മറച്ചു.

കണ്ണുകൾ പിൻവലിക്കാൻ ശ്രമിക്കുമ്പോഴേക്കും ഒരു തണുത്ത കാറ്റിനൊപ്പം കടന്നു വന്ന ഉറക്കം അയാളെ കീഴ്‌പ്പെടുത്തി.

ഉറങ്ങരുതെന്നു സ്വയം ബോധ്യപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ടിരുന്നു, മനസ്സും ഉറങ്ങാൻ തുടങ്ങി.

'ഉറങ്ങരുത്..' സ്വയം പറഞ്ഞു കൊണ്ടിരുന്നു.

എന്തോ സംഭവിച്ചു, 

പലരും എഴുന്നേറ്റ് എത്തി നോക്കുന്നു.

ഒരു പാട്ടി വട്ടം ചാടിയതാണ്. 

ബസ് ബ്രേക്കിട്ടതിനൊപ്പം ഉറക്കത്തിന്റെ പുതപ്പും തെറിച്ചു പോയി.

ഒരു സിഗരറ്റ് വലിക്കണമെന്നുണ്ട്, എവിടെയെങ്കിലും അഞ്ചു മിനിറ്റ് നിറുത്തിയിട്ടെങ്കിൽ..

ഒന്നരയാകുന്നതേയുള്ളൂ.. എന്താ ഈ സമയം പോകാത്തെ..?

കടന്നു പോകുന്ന വഴികളിലെല്ലാം കുറ്റാക്കുറ്റിരുട്ട് ചീവീടിന്റെ ശബ്ദവുമായി കാവൽ നിൽക്കുന്നു.

ഈ കാവൽക്കർക്കുള്ളിൽ എത്ര നിഴലുകളാവും ഒളിച്ചിരിപ്പുണ്ടാവുക..?

മിന്നാമിനുങ്ങിന്റെ വെട്ടത്തിൽ ചീട്ടുകളിക്കുന്ന നിഴലുകൾ മുതൽ പതുങ്ങി വന്നു പൈതങ്ങൾക്ക്മേൽ വീഴുന്ന നിഴലുകൾ വരെ..

"ചായ വേണമെങ്കിൽ കുടിക്കാം.. അഞ്ചു മിനുട്ടുണ്ട്..", കണ്ടക്ടറുടെ ശബ്ദം. 

അടുത്തിരിക്കുന്നയാൾ ഇപ്പോഴും വായ തുറന്ന പാടി ഉറങ്ങുകയാണ്. ഇതുവരെയും അയാൾ ഉണർന്നിട്ടില്ല.

പുറത്തിറങ്ങി ഒന്ന് മൂരി നിവർന്നു,

പോക്കറ്റിൽ തപ്പി സിഗററ്റിന്റെ കവറെടുത്തു. 

'പനാമ..', വലിച്ചു തുടങ്ങിയ കാലം മുതലേ ഇവനാണ് കൂട്ട്.

ഒരെണ്ണം തീ പിടിപ്പിച്ചപ്പോഴാണോർത്തത്, ഇനി രണ്ടെണ്ണമേ ബാക്കിയുള്ളു, അതും കൂടി തീർന്നാൽ കിട്ടാൻ ബുദ്ധിമുട്ടാകും. 

എന്നാലും ലുപിടിച്ച് വലിക്കാൻ താല്പര്യമില്ല, ഒരെണ്ണം കത്തിച്ചാൽ അത് മുഴുവനും വളിച്ച തീർക്കണം, അതാ അതിന്റെ സുഖം.

കണ്ടക്ടർ വിളിക്കുന്നു, "വണ്ടി എടുക്കാനായി, കേറിക്കോളു..:".

ഇനിയെങ്കിലും സമയം വേഗം പോയെങ്കിൽ..

ഇതുവരെയും പകുതി ദൂരം പോലുമായിട്ടില്ല.

സീറ്റിൽ ചാരിക്കിടന്നു കണ്ണുകളടച്ചു. 

***

നഗരത്തിന്റെ തിരക്കുകളിലേക്കാണ് കണ്ണുകൾ തുറന്നത്. 

നേരം നന്നായി വെളുത്തിരിക്കുന്നു.

വച്ച് എട്ടര മാണി കാണിക്കുന്നു.

ഇനിയും രണ്ട് മണിക്കൂർ കൂടിയുണ്ട്.

വീട്ടിലേക്കൊന്ന് വിളിച്ചേക്കാം.

"ഹാലോ.."കാത്തിരുന്ന സ്വരം.

"ഞാൻ വരുകയാണ്..."

"എവിടായീ..?"

"സിറ്റിയിലെത്തി.."

മൗനം..

കൂടുതലൊന്നും പറയാനില്ല.

ഫോണിലെ സംസാരം പതിവായി മൗനത്തിലാണ് അവസാനിക്കാറ്.

***

പഴയ വരമ്പ് വഴി നടക്കുമ്പോൾ കണ്ടു, ലീലച്ചേടത്തിയുടെ മൂവാണ്ടൻ മാവിൽ നിറയെ മാങ്ങകൾ.

ഓർമ്മയുടെ വന്നത് സ്നേഹമാണോ സങ്കടമാണോ എന്ന് തിരിച്ചറിയുന്നതിനു മുൻപേ നെടുവീർപ്പ് വന്ന ഓർമ്മയെ അവ്യക്തമാക്കി.

നല്ലത്..

ഈ മാങ്ങകൾ കാണുമ്പോൾ പലതും ഓർക്കാറുണ്ട്, പശ്ചാത്താപത്തിന്റെ ആഴം പ്രതീക്ഷയുടെ വെള്ളത്തുള്ളി കാണാതെ വരളും.

മുറ്റത്തേക്ക് കടക്കുമ്പോൾ തന്നെ അകത്തെവിടെയോ പഴയൊരു ഗാനം മുഴങ്ങുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

പാട്ടും കേട്ട് ആകാതിരിക്കുന്നയാൾ ഗേറ്റ് തുറക്കുന്ന ശബ്ദം കേട്ടിട്ടും പുറത്തേക്ക് വന്നില്ല, 'എന്ത് പറ്റിയോ ആവോ..'

കാലുകൾ വലിച്ചു വച്ച്  അകത്തേക്ക് നടന്നു.

'അടുക്കളയിലില്ല, ബാത്റൂമിലായിരിക്കും..'

ബാത്റൂമിലെ വാതിൽ പുറത്തു നിന്ന് കൂട്ടിയിട്ടിരിക്കുന്നു, ബെഡ്‌റൂമിലുമില്ല.

നിരവധി തവണ താഴെ വീണു തകർന്ന മൊബൈലിന്റെ തൊണ്ടയിലൂടെ ചിലമ്പിച്ച പാട്ട് ഒഴുകി വന്നു.

കാലിലെന്തോ തടഞ്ഞു.

മേശയുടെ കാലിനരികിൽ മുറിഞ്ഞു വീണ വാഴക്കയുടെ ഒരു കഷ്ണം, അയാളൊന്നു പുഞ്ചിരിച്ചു.

അടുക്കള വാതിലിലൂടെ പുറത്തിറങ്ങുമ്പോൾ അടുപ്പത്തിരുന്ന് വേവുന്ന വാഴക്കയുടെ മണം മൂക്കിലടിച്ചു. 

പറമ്പിന്റെ മൂലേക്കെത്തിയപ്പോൾ ഒരു ചടച്ച രൂപം, ആസ്വിന്റെയും ആവണിയുടെയും അമ്മ, കറിവേപ്പില ദിക്കുന്നത് കണ്ടു.

കാൽ പെരുമാറ്റം കേട്ടതോടെ ആ രൂപം തിരിഞ്ഞു നോക്കി, "ആഹാ എത്തിയോ.. ഞാനാ തോരനില് ഇടാൻ രണ്ട് കറിയാപ്പില പൊട്ടിക്കാനിറങ്ങീതാ."

***

ഊണുകഴിക്കുമ്പോൾ കയറി വന്ന കുഞ്ഞിപ്പൂച്ച അയാളുടെ കാലുകളെ ഉരുമ്മി നിന്ന്.

ഒരുരുള ചോറെടുത്ത അയാൾ പൂച്ചക്ക് വച്ചുകൊടുത്തു, പൂച്ച അതും തിന്ന് അടുത്ത ഉരുളയ്ക്ക് കാത്തിരിപ്പായി. 

അവർ മൗനമായിരുന്ന് ഊണു കഴിച്ചു.

ഒന്നും സംസാരിച്ചില്ല, സംസാരിക്കാനൊന്നുമില്ല എന്നതാണ് സത്യം.

ഊണു കഴിച്ച് ഉമ്മറത്തേക്കിറങ്ങിയപ്പോൾ ആവണി ഓടിക്കയറി വന്നു. അയാൾക്കൊന്നും  പറയാനില്ലെന്ന് കണ്ടപ്പോൾ അവളുടെ കണ്ണുകളിലെ പ്രകാശത്തെ മറച്ചു കൊണ്ട് നിരാശയും വേദനയും ചേർന്നൊരു ഗ്രഹണം വന്നു മൂടി.

ഇത് പോലെ എത്ര ഗ്രഹണങ്ങൾ കണ്ടതാണ്,..

ഓരോ ഗ്രഹണവും ആ ദിവസത്തിലാണ് ചെന്ന് എത്തി നിൽക്കുന്നത്. 

***

സ്കൂളവധിയായിരുന്നു. 

അശ്വിൻ അന്ന് നാലാം ക്ലസ്സിലായിട്ടേയുള്ളു.

ആവണിയും അശ്വിനും കൂടി അന്ന് ലീലച്ചേടത്തിയുടെ പറമ്പിൽ മാങ്ങയെറിയാൻ പോയി.

അശ്വിനെറിഞ്ഞ ഒരു കല്ല് ആവണിയുടെ നെറ്റിയിൽ കൊണ്ടു, നെറ്റിയിൽ നിന്നും ചുവന്ന പുഴകൾ ഒഴുകാൻ തുടങ്ങി.

ആവണിയെയും കൊണ്ട് ആശുപത്രിയിലേക്കോടുന്നതിനിടയിൽ അവനെയൊന്ന് രൂക്ഷമായി നോക്കിയതേയുള്ളു.

ആശുപത്രിയിൽ നിന്നു മടങ്ങുമ്പോൾ സന്ധ്യ കഴിഞ്ഞു.

ഷർട്ട് മാറുമ്പോൾ ആവണി ചോദിക്കുന്നത് കേട്ട്, 'അമ്മെ അച്ചുവെട്ടനെവിടെ..?'.

അപ്പോഴാണ് അശ്വിനെ കുറിച്ചോർത്താൽ.

കൊടുങ്കാറ്റു പോലെ അശ്വിന്റെയും ആവണിയുടെയും 'അമ്മ അകത്തേക്ക് കയറി വന്നു.

"അച്ചു നിങ്ങൾക്കൊപ്പം വന്നില്ലേ..?"

"ഇല്ല.."

തലച്ചോറിൽ കൂടം കൊണ്ടടിച്ച പോലൊരു മരവിപ്പ്.

"ഞാൻ നോക്കട്ടെ" ഷർട്ടുമിട്ട് പുറത്തിറങ്ങി. 

മടങ്ങി വന്ന് ഉമ്മറത്തു തളർന്നിരിക്കാനേ അയാൾക്ക് കഴിഞ്ഞുള്ളു.

ബസ് സ്റ്റോപ്പിൽ നിൽക്കുന്നത് കണ്ടവരുണ്ട്.

സിറ്റിയിലേക്ക് ടിക്കറ്റെടുത്തെന്ന് കിങ്ങിണി ബസിലെ കണ്ടക്ടറും പറഞ്ഞു. 

***

രാത്രി കിടക്ക വിരിക്കുമ്പോ അശ്വിന്റെയും ആവണിയുടെയും 'അമ്മ പറഞ്ഞു, "നമുക്കീ തിരച്ചിൽ നിര്ത്താം, പന്ത്രണ്ട് വര്ഷങ്ങളായിരിക്കണു.. എവിടെല്ലാം അന്വേഷിച്ചു.. ഒരു വിവരോംല്ല.. ഉണ്ടോ ഇല്ലേ ന്നു പോലും..", അവസാനത്തെ വാചകം ഒരു തേങ്ങൽ തട്ടിപ്പറിച്ചെടുത്തു. 

"നിറുത്താമെടോ.. നാളെ ഞാൻ ഗൂഡല്ലൂർക്ക് പോകുന്നുണ്ട്.. അവിടൊരു പയ്യന് നമ്മുടെ കൊച്ചിന്റെ മുഖച്ഛായ തോന്നുന്നുണ്ട്, വാട്സാപ്പിൽ മെസേജ് കണ്ടതാ.. അതും കൂടി.. അതവനായിരിക്കുമെടോ.. എനിക്കുറപ്പുണ്ട്.."

തിളങ്ങുന്ന ഇരുട്ടിണിപ്പോൾ അടക്കിപ്പിടിച്ച തേങ്ങലിന്റെ ഗന്ധമാണ്.

അയാളുടെ മുന്നിൽ നാളെ ഗൂഡല്ലൂർക്ക് പോകാനുള്ള വണ്ടി വന്നുനിന്നു, ഒരു തീവണ്ടി.

അയാളുടെ പ്രതീക്ഷയുടെയും തിരച്ചിലിന്റെയും അവസാനത്തെ തീവണ്ടി.