വേമ്പനാട്ടുകായലിലെ മത്സ്യകന്യക

വേമ്പനാട്ടുകായലിലെ മത്സ്യകന്യക 

വിശാലമായ കൊച്ചി നഗരത്തിന്റെ തിരക്കുകളിൽ നിന്നൊഴിഞ്ഞ ഒരു കോളനി- ചാക്കോള കോളനി. ജീവിതത്തിന്റെ പല മുഖങ്ങൾ നിത്യേന കാണുന്ന കുറെ മനുഷ്യർ. അവരുടെ സർവ സുഖ-ദുഖങ്ങൾക്കും സാക്ഷിയായി വൈകൃതമായ നിർവികാരതയോടെ ഒഴുകുന്ന വേമ്പനാട്ട് കായൽ.

സന്ധ്യയുടെ മുടിയിഴകളിൽ മുല്ലമൊട്ടുകൾ വിരിയുമ്പോൾ, ചേക്കേറാൻ വൈകിയ നീർക്കാക്കകളുടെ ശബ്ദം ഉയർന്നു കേൾക്കാം. 

മനസ്സിലെന്തിനെയോ, ആരെയോ നിനച്ച് കായലിന്റെ ഓളപ്പരപ്പുകളെ നോക്കി നിൽക്കുന്ന വലിയ അപ്പുപ്പൻ മരം. വരാമെന്നു പറഞ്ഞ ആർക്കോ വേണ്ടി കാത്തു നിൽക്കുകയാണെന്ന് തോന്നുന്നു. അവയുടെ ചിന്തകൾ നമ്മൾ മനസ്സിലാക്കിയെങ്കിൽ നാമോരില പോലും നുള്ളില്ലായിരുന്നു.

അപ്പുപ്പൻ മരത്തിനാണ് കഥ പറയാനുള്ളത്, ഒരു മോഹന സ്വപ്നത്തിന്റെ, രണ്ട് ആത്മാക്കളുടെ കഥ. 

***

വേഗത്തിൽ നടക്കുന്ന കൊലുസിന്റെ ശബ്ദം അകലെ നിന്ന് കേൾക്കാം. അവൻ തിരിഞ്ഞു നോക്കിയില്ല, ആ കൊലുസിന്റെ ഉടമയെ അവന് ഊഹിക്കാം. 

മുടി കുളിപ്പിന്നലിട്ട്, ഇടതു കയ്യിൽ ഇലച്ചീന്തിൽ ചന്ദനവുമായി വലതു കൈ കൊണ്ട് നിലമെത്തുന്ന പാവാട അൽപ്പം ഉയർത്തിപ്പിടിച്ച്, ധൃതിയിൽ നടക്കുന്ന പെൺകുട്ടി, കണ്ണുകളിൽ കുസൃതിയുടെയോ സ്നേഹത്തിന്റെയോ പ്രകാശം ഒളിപ്പിച്ച് വച്ചിട്ടുണ്ട്. 

പതിവുപോലെ അവൾ അവനരികിലായി ഇരുന്നു, ഇലച്ചീന്ത നീട്ടി.

അവനൊരല്പം ചന്ദനമെടുത്ത് നെറ്റിയിൽ തൊട്ടു. 

'എന്തൊരു കുളിർമ്മയാണിതിന്, നിന്റെ ചിരി പോലെ'

കായലിൽ കല്ലെറിഞ്ഞു അവൻ ഓളപ്പരപ്പുകൾ സൃഷ്ടിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു. 

അവരെന്തൊക്കെയോ ശബ്ദമില്ലാതെ സംസാരിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു. 

അവരുടെ ലോകം മറ്റുള്ളവരെപ്പോലെയല്ല, നിശബ്ദമാണ്.

'ഞാൻ പോട്ടെ?' അവൾ ആംഗ്യം  കാണിച്ചു.

'എന്താ നേരത്തെ?' അവന്റെ കൈകളാണ് മറുചോദ്യം ചോദിച്ചത്.

അവൾ ആകാശത്തേക്ക് ചൂണ്ടിക്കാണിച്ചു, കലാകാരൻ ചെഞ്ചായം പൂശാൻ തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു.

അവൻ തലയാട്ടി.

അവളവനെ ഒരു മാത്ര നോക്കിയിരുന്നു, പതിയെ അവന്റെ കൈ പിടിച്ചമർത്തി.

അത് സ്നേഹത്തിന്റെ സ്പര്ശമാണ്, മരിക്കും വരെ കൂടെയുണ്ടാകും എന്ന ഉറപ്പ്.  

അവൾ പതിയെ നടന്നകന്നു.

പൂത്തുനിന്ന പുൽപ്പരപ്പിനു മീതെ അവൻ മലർന്നു കിടന്നു.

***

സ്വപ്നങ്ങൾക്ക് നിറച്ചാർത്തകി അവൾ അണയുന്നത്  മൗനമായായിരുന്നു.

കാതരമായ രണ്ട് പക്ഷികളെ പോലെയാണവർ, ഒരിക്കലും ചിലക്കാറില്ല. 

സൃഷ്ട്ടാവ് അവരുടെ ശബ്ദം എടുത്തു മാറ്റുമ്പോൾ, പകരം അവരെ തമ്മിൽ ബന്ധിപ്പിക്കുന്ന ഏതോ ഒരു കന്നി കൂടി വിളക്കിച്ചേർത്തിരുന്നു. 

ഒരിക്കലവന്റെ മൂകത അവളോട് സംസാരിച്ചു,

'ഞാനൊരു കടലാണ്, നീയാണെന്റെ തീരം'

അവളുടെ മൗനം മറുപടി പറഞ്ഞു, 

'രണ്ടുതുള്ളി കണ്ണീർ കാത്തുവയ്ക്കാം, 

പിരിയാൻ നേരം

ഒരുതുള്ളി നിനക്കും ഒരുതുള്ളി എനിക്കും.'

***

ദിവസങ്ങളുടെ ചക്രങ്ങൾ നീണ്ടു കൊണ്ടിരുന്നു.

ഒരിക്കലവൻ ചോദിച്ചു, 

'നീയെന്നെ എത്ര സ്നേഹിക്കുന്നു?'

അവൾ പറഞ്ഞു

'അറിയില്ല, എങ്കിലും കാത്തിരിക്കാൻ നീയുണ്ടെങ്കിൽ ഞാൻ വീണ്ടും പുനർജ്ജനിക്കും'

വീണ്ടും സ്നേഹത്തിന്റെ മൃദു സ്പർശം അവന്റെ കൈകളിൽ.

പിറ്റേന്നവളെ കണ്ടില്ല,

അതിന്റെ പിറ്റേന്നും കണ്ടില്ല,

മൂന്നാം നാൾ കൊലുസ് ശബ്ദിച്ചു.

അവൻ മുഖമുയർത്തി, അരികിലവളുടെ മുഖം കണ്ടു.
തെല്ലൊരു ദേഷ്യത്തിലായിരുന്നു അവന്റെ മൗനം.
'എവിടായിരുന്നു? എന്തിനാ ഇപ്പൊ വന്നത്..?'
അവളുടെ കണ്ണുകളിലെ പ്രകാശം മറഞ്ഞു, പെയ്യാൻ വെമ്പുന്ന കാര്മേഘങ്ങളായി അവ രൂപം കൊണ്ടു. അവൾ പറഞ്ഞു,
'ഞാൻ അച്ഛനോട് സംസാരിച്ചു, കാത്തിരിക്കാമെങ്കിൽ ആലോചിക്കാം എന്നാ പറഞ്ഞെ'.
അവളുടെ ശബ്ദമില്ലാത്ത ശബ്ദം അവൻ ശ്രദ്ധിച്ചതേയില്ല.

'എനിക്കാരേം കാത്തിരിക്കാൻ വയ്യ, രണ്ടുനാൾ കാണാതിരിക്കാൻ പറ്റുമെങ്കിൽ, എന്താ അതിനർത്ഥം? നിനക്കെന്നെ മറക്കാൻ പറ്റുമെന്നല്ലേ?'

അവളുടെ മൗനം ശബ്ദിക്കുന്നതിന് മുൻപേ അവൻ തിരികെ നടന്നു, കായലിനെപ്പോലെ ഒഴുകി കൊണ്ട് അവളും.

രാത്രി ഏറെ വൈകി അവളുടെ അച്ഛൻ അവനെ തേടിയെത്തി.

'മോനെ, അവളെവിടെ?'

അവൻ അമ്പരന്നു.

'അമ്പലത്തിൽ പോയിട്ട് അവൾ എത്തീട്ടില്ല'

അവൻ നെഞ്ചിടിപ്പോടെ ധൃതിയിൽ കായല്തീരത്തെത്തി. 

അവരുടെ സംഗമ സ്ഥാനത് ഇലയിലെഴുതിയ ഒരു കുറിപ്പുണ്ടായിരുന്നു.

'നീ കാത്തിരിക്കുമെന്നറിയാം, 

ഞാൻ പുനർജ്ജനിക്കുംവരെ'

ആർക്കും ഒന്നും മനസ്സിലായില്ല, പക്ഷെ, അവനെല്ലാം മനസ്സിലായിരുന്നു.

അവനാ കായലിലെ ഓളപ്പരപ്പുകളെ നോക്കി കാത്തിരുന്നു.

മണിക്കൂറുകൾ, ദിവസങ്ങൾ, ആഴ്ചകൾ, മാസങ, വർഷങ്ങൾ...

ഒടുവിലവൾ പുനർജനിച്ചു, അവന് മാത്രം കാണാവുന്ന ഒരു മൽസ്യകന്യകയായി.

നിലാവുള്ള രാത്രികളിൽ അവളവനോട് മൗനമായി സംസാരിച്ചു.

അവനും പരിണാമം സംഭവിച്ചിരുന്നു, 

കാലുകൾ വേരുകളായി, കൈകൾ ചില്ലകളായി, നഖവും മുടിയുനെല്ലാം ഇലകളാണ്..

വർഷങ്ങൾ കടന്നപ്പോൾ ആളുകളവനെ അപ്പുപ്പൻ മാത്രമെന്ന് വിളിച്ചു.

പക്ഷെ, അപ്പുപ്പൻ മാറാതെ ആരും തിരിച്ചറിഞ്ഞില്ല.

നിലാവുദിക്കുകയായി, 

ഓളപ്പരപ്പുകൾക്ക് മുകളിൽ ആരോ ഉയർന്ന് വരുന്നത് കാണാം.

ഇനി അവർ സംസാരിക്കട്ടെ, 

നമുക്ക് മാറി നിൽക്കാം.

Image - Poster of "Legend of the Blue Sea"

ഞാൻ പ്രകൃതീ തനയൻ

ഞാൻ പ്രകൃതീ തനയൻ

തളർന്നുറങ്ങാൻ തണൽ തേടുമ്പോഴാണ് അമ്മയുടെ സാമിപ്യം ആദ്യമറിഞ്ഞത്.

അതൊരു രൂപമായിരുന്നില്ല, 

വ്യക്തിയുമായിരുന്നില്ല.

ലോകം മുഴുവൻ പറന്നു കിടക്കുന്ന പച്ചപ്പ്.. തണൽ.. 

ഞാൻ, പ്രകൃതീ തനയൻ.

ആരോരുമില്ലാതെ മണ്ണിൽ കൈ കാലുകളിട്ടടിച്ച വിശന്നു കരഞ്ഞ എന്നെയെടുക്കാൻ ആരും വന്നില്ല.

പക്ഷെ, കൂട്ടായി ആരോ ഉണ്ടെന്ന തോന്നൽ..

കാലത്തിന്റെ ചക്രം പല പ്രാവശ്യം തിരിഞ്ഞപ്പോൾ പലതും മറവിയിലേക്ക് യാത്രയായി. 

ആദ്യം ജനിച്ച മരത്തിന്റെ കീഴിൽ  മഴു വച്ച ഞാൻ പരശുരാമനായി, 

വലിച്ചെറിഞ്ഞ മഴു നിലത്തു വീഴും മുൻപ് പിടിച്ചെടുക്കാൻ ആളുണ്ടായി.

ലോകം മുഴുവൻ പരശുരാമന്മാർ വളർന്നു.

പക്ഷെ, അവരൊരിക്കലും പുണ്യ നദികളിൽ സ്നാനം ചെയ്തില്ല, ഞാനും.

കൗരവ സഭയ്ക്ക് മുന്നിൽ മാതാവിന്റെ വസ്ത്രമഴിക്കുന്നത് കാണേണ്ടി വന്ന അഭിമന്യുവായി ഞാൻ. 

'അമ്മ കൃഷ്ണനെ വിളിച്ചു കരഞ്ഞില്ല, 

എന്നെയൊന്നു നോക്കിയതേയുള്ളു.

അമ്മിഞ്ഞയുടെ മനം മാറിയ കൈകൾ കൊട്ടി ഞാൻ ആർത്തു ചിരിച്ചു. 

അവരുടെ ഓരോ അവയവങ്ങൾക്കും ഓരോരുത്തർ വിലയിട്ടു. 

മൂക്കും മുലകളും ഛേദിക്കപ്പെട്ട് കൈകാലുകളിൽ ആഴ്ന്നു മുറിവുകളും പിളർക്കപ്പെട്ട ഹൃദയവുമായി 'അമ്മ കിടന്നു. 

ഞാൻ കുറുക്കൻ കണ്ണുള്ള കച്ചവടക്കാരൻ,

അമ്മയുടെ മുടി പുറം രാജ്യങ്ങളിലേക്ക് കയറ്റി അയച്ചു,

പിളർന്ന മാറിൽ കുഴൽക്കിണർ സ്ഥാപിച്ചു,

ഞരമ്പുകൾ തടയിട്ടു നിർത്തി വൈദ്യുതി ഉണ്ടാക്കി.

കാറ്റിന്റെ ദിശ മാറുന്നതിനൊപ്പം എന്റെ മുഖവും മാറി.

ചുളിവുകളായി, മീശയും മുടിയും നരച്ചു. 

എനിക്കൊന്നു വിശ്രമിക്കണമെന്നു തോന്നി.

പണപ്പെട്ടിയിലെ നാണയക്കിലുക്കം തണൽ തന്നില്ല.

അലഞ്ഞു തളർന്ന ഞാൻ വീണ്ടും അമ്മയ്ക്കരികിലെത്തി.

ഇനിയും നിലച്ചിട്ടില്ലാത്ത അവരുടെ ഹൃദയം നേർമ്മയായി മിടിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. 

എന്നെ തിരിച്ചറിഞ്ഞിട്ടാകണം, പാതി മരവിച്ച ശബ്ദത്തിൽ അവർ പറഞ്ഞു,

'വരൂ കുഞ്ഞേ, നിന്നെ താരാട്ടാൻ എന്റെ നെഞ്ചിലിനിയും ജീവനുണ്ട്,

നിന്നെ താലോലിക്കാൻ എന്റെ കൈകൾക്കിനിയും ശക്തിയുണ്ട്, 

നീയെന്റെ മകനല്ല'

ആശ്രയമറ്റ ഞാൻ, പ്രകൃതീ തനയനായ കച്ചവടക്കാരൻ വീണ്ടും അമ്മയിലഭയം പ്രാപിച്ചു, ചേർന്ന് കിടന്നു നെഞ്ചോട്.

നെഞ്ചിന് വാത്സല്യത്തിന്റെ ചൂടുണ്ട്.

'ഉവ്വ്, താരാട്ട് കേൾക്കുന്നുണ്ട്. 

ഞാനൊന്നുറങ്ങട്ടെ സമാധാനമായി'.

ആത്മാവ്

ആത്മാവ് 

എത്ര ശ്രമിച്ചിട്ടും എന്റെ ആത്മാവ് ദിശ മാറ്റിയിട്ടില്ല.

ഉണരുമ്പോൾ പോലും അതായിരുന്നു ചിന്ത.

ഇത്രയും വർഷങ്ങളായിട്ടും ഒന്നും മറക്കാൻ സാധിക്കുന്നില്ലെന്നോ?

ഒറ്റയായ ജീവിതം എല്ലാം മറക്കാൻ വേണ്ടി മാത്രമായിരുന്നു.

സിഗരറ്റ് കുട്ടികളിലൂടെ പുകച്ചു തീർത്തത് പഴയ ഓർമ്മകളാണെന്നു കരുതി.

തെറ്റി,

ഒന്നും മറന്നിട്ടില്ല.

ഇന്നും ഒരു ഒക്ടോബർ പതിനേഴാണ്.

എല്ലാം മറക്കണം.

ബാഗ് തപ്പി, സിഗരറ്റിന്റെ കൂട് ഒഴിഞ്ഞു കിടക്കുന്നു. 

പുറത്തിറങ്ങി.

നഗരത്തിന്റെ തിരക്കിലേക്ക് ഊളിയിടുമ്പോൾ പരിചയ മുഖങ്ങൾ ഒന്നും കണ്ടില്ല.

ഭാഗ്യം.

കണ്ടിരുന്നെങ്കിൽ പല പല ചോദ്യങ്ങൾ-'എന്താ ഇന്ന് ലീവ് ആണോ?', 'സുഖമില്ല?'.

സ്ഥിരം കസ്റ്റമറെ കണ്ടപ്പോൾ തന്നെ കടയിലെ പയ്യൻ സിഗരറ്റു കൂടെടുത്തു.

അന്ജെണ്ണം വേണമെന്നു ആംഗ്യം കാണിച്ചു.

പൈസ കൊടുത്തു നടക്കുമ്പോൾ ചിന്തിച്ചു, 'അൻപതെണ്ണം ഒറ്റയിരുപ്പിനു തീർക്കണം'.

ഇന്നെനിക്ക് കടൽ കാണണം.

ഇവിടെവിടെയാണ് കടൽ..

അതിന്റെ ആവശ്യം വരുമെന്ന് തോന്നുന്നില്ല, മനസ്സിൽ വലിയൊരു കടലിരമ്പുന്നുണ്ട്. 

ജുമാ മസ്ജിദ് ഇന്ന് മനോഹരമായി തോന്നി.

മുന്നിലൊരു ചോദ്യം, ഒരു പരിചയക്കാരി- " മാഡം പതിവില്ലാതെ ഈ വേഷത്തിൽ?"

ചിരിയായാണ് മറുപടി പറഞ്ഞത്.

നീറ്റായി ഡ്രസ്സ് ചെയ്തു കാണുന്നയാളെ പതിവില്ലാതെ അയഞ്ഞ കുർത്തയും അലസമായി വലിച്ചിട്ട ഷാളും  തോളത്തൊരു സഞ്ചിയുമായി കണ്ടതിന്റെ ചോദ്യമാണത്.

അവർക്കറിയില്ലല്ലോ ഈ ദിവസത്തിൽ നിന്ന് സ്വാതന്ത്രയാകാനുള്ള ഓട്ടമാണിതെന്ന്.

മെട്രോയിൽ സീറ്റ് കിട്ടിയ പാടെ മയക്കം കണ്ണുകളെ മൂടി.

കഴിഞ്ഞ ദിവസത്തിലെ സ്വപ്നം ഓർമ്മപ്പെടുതലെന്നോണം മടങ്ങി വന്നു.

ഇന്നലത്തെ സ്വപ്നത്തിൽ ഞാനവന്റെ ആത്മാവിനെ കണ്ടിരുന്നു.

തമാശയ്ക്കു ഞാനവന്റെ മുടികളിലൊരെണ്ണം പിഴുതെടുത്തു. 

(അത് ഞാൻ ഭദ്രമായി ബാഗിൽ സൂക്ഷിച്ചിട്ടുണ്ട്)

അവനെന്റെ ചിറകിലാണ് പിടുത്തമിട്ടത്, ഒരു തൂവൽ അവന്റെ കയ്യിലായി.

(ആ തൂവലില്ലാതെ ആത്മാവിനിനി പറക്കാൻ പറ്റില്ല.

അടുത്ത സീറ്റിൽ ആരോ വന്നിരുന്നു, പുഞ്ചിരിയോടെ അവൻ.

പഴ്സ് തുറന്നു ആ തൂവൽ അവനെന്റെ നേരെ നീട്ടി. 

"തുന്നിപ്പിടിപ്പിക്കണം, അല്ലെങ്കിൽഇന്നെനിക്കു കാണാൻ പറ്റില്ല".

"താങ്ക്സ്"

ബാഗിനുള്ളിൽ നിന്ന് മുടിയെടുക്കുമ്പോൾ അവൻ തടഞ്ഞു,"വേണ്ട, ഇരുന്നോട്ടെ ഒരോർമ്മയ്ക്ക്"

ഓർമ്മയ്ക്ക് സമ്മാനിച്ചത് ഒരുപാടുണ്ടെന്നു പറയണമെന്നുണ്ടായിരുന്നു, പറഞ്ഞില്ല.

ഇന്നത്തെ ഉറക്കത്തിൽ പറയാം, ഒപ്പം അന്നത്തെ ഇഷ്ടം ഇന്നുമുണ്ടെന്നു പറയാം, കാത്തിരിക്കുകയാണെന്ന് പറയാം, ഒക്ടോബർ പതിനേഴ് ഇഷ്ടമാണെന്നു പറയാം.

രാത്രി ഏറെയായിരുന്നു.

ഫ്ലാറ്റിന്റെ വാതിൽ തള്ളിത്തുറന്നു അകത്തേക്ക് കടക്കുമ്പോൾ ചിന്തിച്ചു, 'വേഗം ഉറങ്ങണം'.

ബാഗ് വലിച്ചെറിയുമ്പോൾ സിഗരറ്റു കൂടുകൾ ചിതറി.

പെറുക്കിയെടുക്കാൻ സമയമില്ല, ഉറങ്ങണം.

ഉറങ്ങുന്നതിനു മുൻപ് അവനോട് പറയാനുള്ളതൊക്കെ ആത്മാവിനെ പറഞ്ഞ പഠിപ്പിക്കണം. 

ന്യൂ ജെൻ

ന്യൂ ജെൻ 

"മമ്മീ.." സ്കൈപ്പിൽ നിന്ന് കാൾ വന്നു.

വേഗം വീഡിയോ ചാറ്റ് ഓൺ ആക്കി ലാപ്ടോപിന്റെ മുന്നിലിരുന്നു. 

സംസാരിക്കുന്നത് വേറാരുമല്ല, വയറ്റിൽ വളരുന്ന കുഞ്ഞാണ്.

ആറുമാസം പൂർത്തിയായിട്ടില്ല.

ഗർഭിണിയാണെന്നുറപ്പായപ്പോൾ തന്നെ ഗർഭാശയത്തിൽ മൾട്ടിമീഡിയ ചിപ്പ് ഘടിപ്പിച്ചു. 

അതിൽ ഇല്ലാത്ത അപ്ലിക്കേഷൻ ഒന്നുമില്ല, ഫേസ്ബുക്, വാട്സാപ്പ്, സ്കൈപ് അങ്ങനെ എല്ലാം.

"എന്താ മോനെ?"

"മമ്മീ എനിക്കിന്ന് കഞ്ഞീം പയറും മതി. മമ്മി ഇന്നലെ തിന്ന നൂഡിൽസ് എനിക്കിഷ്ടമായില്ല, അതിനു വല്ലാത്ത ചുവയുണ്ടായിരുന്നു. വൈകിട്ട് ചപ്പാത്തിയും ചിക്കനും മതി. ചിക്കൻ കെ എഫ് സി യിലേത് മതി."

"ശരി നീ പപ്പയെ വിളിച്ചു പറഞ്ഞോളൂ ചിക്കൻ വേണമെന്ന്"

ചാറ്റ് ഓഫായി.

അവന്റെ മുഖം ഇതുവരെ കാണാനായിട്ടില്ല, സമയമെടുക്കുമെന്ന് ഡോക്ടർ പറഞ്ഞിരുന്നു. 

ശബ്ദം വ്യക്തമല്ലെങ്കിലും കേൾക്കാം. 

മണി പത്തായി, അവന്റെ ഓൺലൈൻ ട്യൂഷൻ തുടങ്ങാൻ പോകുന്നു, ഓസ്‌ഫോർഡ് സർവകലാശാലയിലെ പ്രൊഫെസ്സറാണ് ക്ലാസ്സെടുക്കുന്നത്.

അവന്റെ അഡ്മിഷനും പ്രമുഖ സ്കൂളിൽ ശരിയായിക്കഴിഞ്ഞു.

അവിടത്തേയ്ക്കുള്ള എൻട്രൻസ് ടെസ്റ്റിന്റെ കോച്ചിങ് രണ്ട് മണിക്ക് ആരംഭിക്കും. 

നാല് മണി  ചായയ്ക്ക് ലൈസും കുർകുറെയും നിർബന്ധം. 

'എന്നാലും അവനെങ്ങനെ കഞ്ഞിയും പയറും വേണമെന്ന് പറയാൻ തോന്നി?'

ഓൺലൈനായി തന്നെ അവനൊരു പെൺകുട്ടിയെ കണ്ടെത്തിക്കഴിഞ്ഞു, മലേഷ്യയിൽ സെറ്റിലായ ഡോക്ടർ ദമ്പതിമാരുടെ പിറക്കാനിരിക്കുന്ന കുട്ടി. 

അവർ തമ്മിൽ വിളികളും ചാറ്റിങ്ങുമൊക്കെ നേരത്തേയുണ്ട്.

അച്ഛന് ജാതകത്തിൽ വലിയ വിശ്വാസമാണ്. 

ഓൺലൈനായി നല്ലൊരു ജ്യോത്സ്യനെ കൊണ്ട് ജാതകവും നോക്കിച്ചു, പത്തിൽ ഏഴു പൊരുത്തം, ധാരാളം. 

***

ഇതിപ്പോൾ മാസം എട്ടാകുന്നു, 

അവന്റെ വിളിയോ മെസ്സേജോ ഒന്നുമില്ല. 

അങ്ങൊട് ശ്രമിച്ചാൽ എറർ ഇൻ കണക്ഷൻ.

ഡോക്ടറും കേ മലർത്തി, "കാത്തിരിക്കാൻ നിവൃത്തിയുള്ളു".

ഡോക്ടർ ദമ്പതിമാരോട് ചോദിച്ചപ്പോൾ മകൾ കരച്ചിലാണത്രെ, അവൻ വിളിച്ചിട്ട് കുറേ ദിവസങ്ങളായി.

 ***

ഒമ്പത് മാസം തികഞ്ഞു, സിസേറിയൻ വേഗം നടന്നു. 

അവനെ കയ്യിൽ കിട്ടിയപ്പോൾ ചോദിച്ചു, " നീയെന്ത് പണിയാ കാണിച്ചത്, എന്തിനാ കണക്ഷൻ കട്ട് ചെയ്തത്?"

അവനൊന്നു കണ്ണിറുക്കി, "ഇപ്പോഴും ഓൺലൈൻ ട്യൂഷൻ, അതൊക്കെ കഴിഞ്ഞു ഒന്നുറങ്ങാമെന്നു വച്ചാലോ ഉടനെ അവൾ വിളി തുടങ്ങും, അത് തീരുമ്പോൾ പിറ്റേന്ന് നേരം വെളുക്കും. പിന്നെന്ത് ചെയ്യാനാ?"

എന്റെ അമ്പരപ്പിനു മുന്നിൽ ഒന്ന് ചിരിച്ചിട്ട് അവൻ കണ്ണും പൂട്ടി ഉറക്കമായി. 

അറിവ്.

അറിവ്.

പഠിക്കാനുള്ള പുസ്തകവുമായി പൂന്തോട്ടത്തിലേക്കിറങ്ങിയതായിരുന്നു. 
മുറ്റത്തെ ചെമ്പരത്തിയില് ഒരു പൂമ്പാറ്റയിരുന്ന് തേൻ കുടിക്കുന്നു. അതെന്റെ ബുക്കിലേക്കു നോക്കി കൌതുകത്തോടെ ചിരിച്ചു. 
"പഠിക്കുവാ?" അതെന്നോടു ചോദിച്ചു. ഞാൻ തലയാട്ടി. എന്നിട്ട് ചോദിച്ചു. 
"നിനക്ക് കെമിസ്ട്രി അറിയാമോ?" 
"ഇല്ല". അതു മറുപടി പറഞ്ഞു. 
"ഫിസിക്സ്?" 
"അറിയില്ല". 
"മാത്സ്?" 
"അറിയില്ല". 
"ഫിലോസഫി?" 
"ഇല്ല, അറിയില്ല.." 
"നിനക്കു പിന്നെ എന്തറിയാം..?" 
ഞാൻ തെല്ലൊരു പുഛ്ചത്തോടെ ചോദിച്ചു. 
പറക്കാൻ തുടങ്ങുന്നതിനിടയിലതു പറഞ്ഞു. 
"എനിക്ക് ഞാനൊരു പൂമ്പാറ്റയാണെന്നറിയാം... അതിലുപരി ദൈവത്തിന്റെ സൃഷ്ടിയാണെന്നറിയാം...".

വിരുന്നുകാരി.

വിരുന്നുകാരി.

ഒരിയ്ക്കൽ, 
പെയ്തു തീരാത്ത മഴയിൽ നിന്നും അവളെന്നിലേയ്ക്കു കയറി വന്നു. 
ഒന്നും ചോദിയ്ക്കരുതെന്നു പറഞ്ഞു. 
ഞാനൊന്നും ചോദിച്ചുമില്ല 

ഒരിക്കലവൾ പറഞ്ഞു, 
"ഞാനാദിയിലും അന്ത്യത്തിലും വിശ്വസിക്കുന്നില്ല". ശരിയായിരിക്കും... കാരണം, 
അവളുടെ ആദിയും അന്ത്യവും എനിക്കജ്ഞാതമായിരുന്നു. 

തോരാതെ നിന്ന മഴയിലേക്ക് അവളൊരു മഴത്തുള്ളിയായി തിരിച്ചു പോയി. 
എങ്കിലും, കണ്ണാടിക്കഷ്ണത്തിൽ തെളിയുന്ന അവളുടെ മുഖം നോക്കി ഞാൻ രസിക്കാറുണ്ടായിരുന്നു. 

നിനയ്ക്കാത്ത നേരത്തൊരിക്കൽ ആ കണ്ണാടിക്കഷ്ണം ഉടഞ്ഞു ചിതറി... 
പെറുക്കി വച്ച് നോക്കിയപ്പോൾ, അതിലവളില്ലായിരുന്നു... പകരം, 
രണ്ടു വരികൾ... 
'അറിയുന്നു ഞാൻ അറിയാത്ത നിന്നെ'. 

അവളെന്നെയോ... ഞാനവളെയോ..? 

ആദിയും അന്ത്യവുമില്ലാത്ത സംശയം വീണ്ടും ജന്മമെടുത്തു... 
മറ്റൊരു രൂപത്തിൽ, എവിടെയോ വിരുന്നു വരാൻ വേണ്ടി...