സാമ്പാർ

 സാമ്പാർ

വീട്ടിലുള്ളപ്പോൾ അടുക്കള ഭരണം വല്ലപ്പോഴുമാണ് ഏറ്റെടുക്കാറ്. ഏറ്റെടുത്താൽപ്പിന്നെ അന്ന് വേറാരും അവിടെ കേറാനും പാടില്ല എന്നത് എന്റെ  അലിഖിത നിയമം. അതുകൊണ്ട് തന്നെ അടുക്കളയിൽ ഞാനുണ്ടെങ്കിൽ വേറാരും അങ്ങോട്ട് വരാറുമില്ല. 

അങ്ങനെയിരിക്കെ ഒരു ദിവസം രാത്രി എല്ലാവരുടെയും മുന്നിൽ പിറ്റേന്ന് ഞാനാണ് അടുക്കള ഭരണം എന്ന പ്രസ്താവന ഇറക്കി. വേറാർക്കും തലവേദന ഇല്ലാത്തോണ്ട് എല്ലാവരും അത് കയ്യടിച്ച് പാസാക്കി. 

സാധാരണ അടുക്കളയിൽ കേറാനുദ്ദേശിച്ച ദിവസം നേരത്തെ എണീക്കാറാണ് പതിവ്. 

പക്ഷെ, അന്ന് അലാറം ഓഫ് ചെയ്തിട്ട് സുഖമായി ഉറങ്ങി. (അല്ലേലും അലാറം ഓഫ് ചെയ്തിട്ട് ഉറങ്ങാൻ ഭയങ്കര സുഖമാണ്, പ്രത്യേകിച്ച് എന്തെങ്കിലും പ്രധാന ദിവസങ്ങളിലും പരീക്ഷക്കും.) 😪💤💤

എന്തായാലും എണീറ്റപ്പോളെക്കും എട്ടുമണി കഴിഞ്ഞു. അന്നത്തെ പ്രാതലിനുള്ള മെനു ഇഡ്ഡലിയും സാമ്പാറും. 

അങ്ങനെ ഇഡ്ഡലിയൊക്കെ റെഡി ആക്കി വച്ചു, കുക്കറിൽ സാമ്പാറും തിളക്കുന്നു (കുക്കറിൽ ആദ്യത്തെ പരീക്ഷണമാണ്).

സമയം ഒൻപത് മണി, വാപ്പച്ചിക്ക് ആഹാരം കടയിൽ കൊണ്ട് പോയി കൊടുക്കണം. 

സാമ്പാർ മൂന്ന് വിസിൽ കേൾപ്പിച്ച് തുറക്കാൻ റെഡി ആയെന്നറിയിച്ചു. 

അപ്പോഴേക്കും കടയിൽ നിന്നും ചോദ്യം വന്നു, 

"ഇതുവരെ ഒന്നും ആയില്ലേ?"

"ദാ വരുന്നു, അഞ്ചു മിനിറ്റ്"

കടുക് വറുത്തത് കൂടി ഇട്ടാൽ സാമ്പാർ ഓകെ. 

പക്ഷെ, കുക്കറിന്റെ പ്രഷർ മാത്രം കുറഞ്ഞിട്ടില്ല, അടപ്പ് തുറക്കാനും പറ്റുന്നില്ല. 

പതുക്കെ കുക്കറിന്റെ വെയിറ്റ് ചട്ടുകം കൊണ്ട് പൊക്കി വച്ച് അകത്തെ ആവി മുഴുവനും പുറത്ത് പോയെന്ന് ഉറപ്പാക്കി. 

പതുക്കെ, വളരെ പതുക്കെ അടപ്പൊന്നു തുറന്നു.

"ഭും"

മനോഹരം. 

അടുക്കള പച്ചക്കറിക്കഷണങ്ങൾ കൊണ്ട് സർവ്വാഭരണ വിഭൂഷിതയായിരിക്കുന്നു. 

ഞാൻ സാമ്പാറിൽ അഭിഷിക്തയായി നിൽക്കുന്നു. 

എല്ലാവരും ഇടിച്ചു തള്ളി അടുക്കളയിലേക്ക്, കൂട്ടച്ചിരി. 

സമാധാനം. 

അന്നത്തെ പരീക്ഷണത്തിന്റെ സമ്മാനമെന്നോണം നെറ്റിയിലും ചുണ്ടിലും കയ്യിലും ഒക്കെ അത്യാവശ്യം പൊള്ളലുകൾ. 

തൽക്കാലത്തേക്ക് അന്നത്തെ അടുക്കള ഭരണം വേറെ കൈമാറി. 

എന്തായാലും ബാക്കിയുണ്ടായിരുന്ന സാമ്പാർ ഇഡ്ഡലിക്കൊപ്പം വിളമ്പി.

കഴിക്കുന്നതിനൊപ്പം വാപ്പച്ചി ഇടക്ക് പറഞ്ഞു, 

"നല്ല സാമ്പാർ." 😋

എന്തായാലും അന്ന് മുതൽ കുക്കറിന്റെ വെയിറ്റ് ഇട്ട് കളിക്കുന്ന പരിപാടി നിറുത്തി. സമയം താമസിച്ചാലും തടി കേടാകാതെ തിന്നാമല്ലോ.  😄

ഒരുനാളുമില്ലാതെ ചായ കുടിച്ചാൽ..

ഒരുനാളുമില്ലാതെ ചായ കുടിച്ചാൽ.. 

ഓഫീസിൽ നിന്ന് നാലുമണിക്ക് തന്നെ ഇറങ്ങി. നാളെ മുക്കാലിനെങ്കിലും സെൻട്രലിൽ എത്തിയാൽ അഞ്ചു മണിക്കുള്ള ഒറ്റ ബസ് കിട്ടും.
ഇറങ്ങിയപ്പോൾ പെരുമഴ. നല്ല തണുപ്പ്.
പൊതുവെ ചായയോട് ഒരു താല്പര്യവുമില്ല, തണുപ്പായത് കൊണ്ടാകും, ഒരു ചായ കുടിക്കാൻ മോഹം.
ബസ് സ്റ്റോപ്പിനടുത്ത് തന്നെ ഒരു ചെറിയ ചായക്കടയുണ്ട്. അവിടെക്കയറി ഒരു ചായ പറഞ്ഞു, അപ്പോഴാണ് അവിടുത്തെ ചേച്ചി എന്തോ ഒരു സാധനം മാവിൽ പരത്തി ചുട്ടെടുക്കുന്നത് കണ്ടത്.
"കഴിക്കാൻ എന്താ വേണ്ടത്?'
"അതെന്താ ആ സാധനം?", എണ്ണയിൽ കിടക്കുന്ന സാധനം കണ്ട ഞാൻ ചോദിച്ചു.
"അലവാങ്ങ്"
മേശിരിപ്പണിക്കുള്ള ഏതാണ്ടൊരു സാധനത്തെ ഓർമ്മ വന്നു.
സാധനം വേറൊന്നുമല്ല, മൈദ മാവിൽ പച്ചമുളക്, ഇഞ്ചി, ഉള്ളി, കറിവേപ്പില, ഉപ്പ്, പിന്നൽപ്പം സോസപൊടിയും ചേർത്ത് ഇലയപ്പത്തിന്റെ  പാകത്തിൽ കുഴച്ച പരത്തി എണ്ണയിൽ ചുട്ടെടുത്തത്.
അങ്ങനെ അലവാങ്ങ് കഴിച്ചിട്ട് അടുത്ത ബസിൽ തിരുവനന്തപുരത്തെത്തി. സമയം 4.50.

***

അഞ്ചുമണിയുടെ ബസ് വന്നില്ല, ഭാഗ്യത്തിന് നേരത്തെ പോകേണ്ടിയിരുന്ന നാലേമുക്കാലിന്റെ ബസ് അപ്പോഴാണ് വന്നത്. അതിലും ഇറങ്ങിക്കേറേണ്ട, ഒറ്റ ബസ്. വീടെത്താൻ ഏതാണ്ട് രണ്ടു മണിക്കൂറെടുക്കും. 
പെരുമഴയും തുടങ്ങി. 
ഷട്ടർ തുറന്നിടാൻ വയ്യാത്ത കൊണ്ട് ഫോൺ ഓൺ ചെയ്ത് VIP 2  (വേലൈ ഇല്ലാ പട്ടധാരി 2 ) കണ്ടുകൊണ്ടിരുന്നു. സിനിമ ഇന്റർവെൽ കാണിച്ചപ്പോൾ പതുക്കെ ഒന്ന് തല പൊക്കി നോക്കി. ഒന്നും കാണാൻ വയ്യ.

പെരുമഴ, ഫ്രണ്ട് ഗ്ലാസിൽ ഒരു പുക മാത്രം. ഡ്രൈവർ വളരെ കഷ്ടപ്പെട്ടാണ് ഓടിക്കുന്നത്. 10 കിലോമീറ്റെർ പോലും സ്പീഡില്ല. ഷട്ടർ പതുക്കെ പൊക്കി നോക്കി, ഒന്നും കാണാൻ വയ്യ. 
വീണ്ടും തലപൊക്കി നോക്കിയത് സിനിമ തീർന്നപ്പോഴാണ്. സമയം 6 .30  ആയിട്ടും പകുതി ദൂരം പോലും ആയിട്ടില്ല. പോരാത്തത്തിനു ഒടുക്കത്തെ ബ്ലോക്കും. 
കുറെ കഴിഞ്ഞപ്പോഴാണത് സംഭവിച്ചത്, ഒടുക്കത്തെ മൂത്ര ശങ്ക. എന്ത് ചെയ്യാൻ.. സഹിക്കുക തന്നെ.
സിനിമ കണ്ടോണ്ടിരിക്കുന്ന തിരക്കിനിടയിൽ ഇത് ഫീൽ ചെയ്തില്ല. 

ബസ് ഇപ്പോഴൊന്നും എത്തുന്ന ലക്ഷണം കാണുന്നില്ല. 

ഒരുനാളുമില്ലാതെ ചായ കുടിച്ചതാണ് വിനയായത്. 

വല്ല വിധേനെയും വെഞ്ഞാറമൂട് എത്തിയാൽ രക്ഷപ്പെട്ടു, അവിടെ പബ്ലിക് ടോയ്‌ലറ്റ് ഉണ്ട്. തൈക്കാട് നിന്നും വെഞ്ഞാറമൂട്ടിലേക്ക് നീണ്ട വാഹന നിര. അതും കടന്നു സ്റ്റാന്റിലെത്തിയപ്പോഴേക്കും 7 .45 . 

ബസ് നിറുത്തിയതും ഞാൻ ആദ്യം ചാടി പുറത്തിറങ്ങി. 

പണ്ടാരമടങ്ങാൻ, അത് പൂട്ടിയിട്ടിരിക്കുന്നു. 

എന്റെ അവസ്ഥ, എപ്പോഴാണ് ടാപ്പ് ലീക്കാകുക എന്ന് പറയാൻ പറ്റില്ല. 

ഓടിച്ചെന്നു അടുത്ത ഹോട്ടലിൽ കയറി. 

അവിടു പൊറോട്ട അടിച്ചു കൊണ്ടുനിന്ന ചേട്ടനോട് ചോദിച്ചു. 

"ചേട്ടാ ഇവിടെ ടോയ്‌ലറ്റ് ഉണ്ടോ?"

അയാൾ ഇല്ലെന്നു കാണിച്ചു.

(എന്റെ ബലമായ സംശയം അയാൾ കേട്ടത് കട്ട്ലെറ്റ് ആണോ എന്നാണ്.)

ആ പ്രതീക്ഷയും തീർന്നു. അടുത്ത വഴി വീടുകൾ.. 

അൽപ്പം നടന്നപ്പോൾ ഒരു വീട് കണ്ടു, മുൻവശത്ത് ഒരു ഉപ്പ മാത്രം.

"ഉപ്പാ. ടോയ്‌ലെറ്റ് ഉണ്ടോ?"

ഉപ്പാക്ക് ചെവി അൽപ്പം പതുക്കെയാണ്. അവിടെ 30  സെക്കൻഡ് പോയി. 

"ഇവിടുന്നു രണ്ടാമത്തെ മുറി".

ഓടിക്കയറുമ്പോൾ ഒരുചോദ്യം, 

"കൊച്ചെ, നീ ഏതാ.. "

മറുപടി പറയാൻ സമയമില്ല, പൈപ്പ് പൊട്ടറായി.

ബാത്റൂമിലേക്ക് ഓടിക്കയറുമ്പോ ഒരുമ്മാമ്മ.. 

"ആരാ അത്?"

അവർ പേടിച്ചുപോയെന്നു തോന്നുന്നു. 

കതകും കുറ്റിയിട്ട് ബ്ളാഡര് തുറന്നുവിട്ടപ്പോൾ എന്തൊരാശ്വാസം...ഹോ 

അപ്പോഴേക്കും ആ ഉമ്മാമ്മ ലൈറ്റ് ഇട്ടു തന്നു. 

ഇറങ്ങി ഒന്ന് ദീർഘമായി ശ്വാസം വിട്ടു. (ഞാൻ ശ്വസിക്കാൻ തന്നെ മറന്നു പോയെന്നു തോന്നുന്നു).

ആ ഉമ്മാമ്മയോടും ഉപ്പയോടും ചോദ്യങ്ങൾക്കുള്ള മറുപടി കൊടുത്തു. 

പറഞ്ഞുവന്നപ്പോൾ അവർക്ക് നമ്മുടെ വീട്ടുകാരെയൊക്കെ അറിയാം. 

എന്തായാലും അവിടുന്നിറങ്ങി അടുത്ത ബസ് പിടിച്ച് വീടെത്തിയപ്പോഴേക്കും സമയം എട്ടര. 

ഒരുനാളുമില്ലാതെ ചായ കുടിച്ചാൽ ഇങ്ങനെയിരിക്കും.

Nb- ഈ പബ്ലിക് റെസ്ററ് റൂമൊക്കെ ഒരു ഒൻപത് മണിവരെയെങ്കിലും തുറന്നിരിക്കണ്ടേ? 

നന്ദി, ആ ഉപ്പക്കും ഉമ്മാമ്മക്കും 

തലപ്പാക്കെട്ട് ബിരിയാണി

തലപ്പാക്കെട്ട് ബിരിയാണി

2013, ഡിസംബർ. ഒരു പ്രഭാതം.

ചെന്നൈ,

"ഡാ, പരീക്ഷ കഴിഞ്ഞു. നീയെവിടാ?".

"നീ പുറത്തേക്ക് വാ. ഞാനിവിടെ ഗേറ്റിന്റെ അടുത്തുണ്ട്."

പറഞ്ഞതു പോലെ ആശാൻ ഗേറ്റിനടുത്ത് തന്നെയുണ്ട്.

"എങ്ങാനുണ്ടാരുന്നു?".

"കുഴപ്പമില്ലാരുന്നു. അവിടെ നിന്ന ടീച്ചേഴ്സ് പറഞ്ഞു തന്നു."

"ആൾക്കാരെയൊക്കെ നേരത്തെ തന്നെ എടുത്തിട്ട് പേരിനു വേണ്ടിയാ പരീക്ഷ നടത്തുന്നതെന്ന് ഇവിടെ ആൾക്കാർ പറയുന്നത് കേട്ടു."

"അതെന്തെങ്കിലും ആകട്ടെ. അടുത്ത പ്ലാനെന്താ? ഇന്നിനി പോകാൻ ട്രെയിൻ ഇല്ല. ബസിന് പോകാൻ നടുവും വയ്യ. 

നീ ജസ്റ്റ് നോക്കിയേ ട്രയിൻ ഉണ്ടോന്ന്."

ഗൂഗിൾ ട്രെയിൻ തിരഞ്ഞു.

"ഡി ഇനിനി ഇല്ല. നാളെ രാവിലെ ഒരു പുനലൂർ പാസഞ്ചർ ഉണ്ട്. അതിനു പോകാം. റിസർവേഷൻ കാണില്ല. ലോക്കലിൽ പോകേണ്ടി വരും."

"ഓ. കെ. അതുവരെ എന്തു ചെയ്യും?".

"ഇത് ചെന്നൈയല്ലേ, എവിടെയാണോ കറങ്ങാൻ സ്ഥലങ്ങൾക്ക് പഞ്ഞം. വൈറ്റ്. ജി പി എസ് നോക്കട്ടെ. അപ്പൊ അറിയാം അടുത്തുള്ള സ്ഥലങ്ങൾ."

"നീ നോക്ക്."

"ഡി മറീന ബീച്ചിൽ പോകണമെങ്കിൽ ഒരുപാട് ദൂരമുണ്ട്. സ്കൈവാക്കാണെങ്കി അടുത്ത് ഉണ്ട്. ഒരു 2,3 കിലോമീറ്റർ. അവിടുന്ന് ഷെയർ ഓട്ടോയിൽ ടീ നഗർ പോകാം. ഒരു പത്ത് പന്ത്രണ്ട് മണിയാകുമ്പോ സ്റ്റേഷനിൽ പോകാം. ന്താ?".

"കൂൾ, പോകാം".

അങ്ങനെ ആദ്യം സ്കൈ വാക്, അവിടുന്നൊരു ഐസ് ക്രഷറും കഴിച്ച് ഷെയർ ഓട്ടോയിൽ ടീ നഗറിന്റെ തിരക്കിലേക്ക്... 

കണ്ടതും കണ്ട്‌, കേട്ടതും കേട്ട് അങ്ങനെ നടന്നു.

"ഡെയ് ഫുഡ് കഴിക്കണ്ടേ, മണി ഏഴായി. എനിക്ക് വിശക്കുന്നുണ്ട്."

"ഇവിടടുത്ത് ഒരു അപ്പൂപ്പന്റെ കടയുണ്ട്. വെങ്ങോട്ട് പോകാം. അടിപൊളി ദോശയാ." 

ശരിക്കും അപ്പൂപ്പന്റെ കടയിലെ ദോശ അടിപൊളി.

"കഴിഞ്ഞ പ്രാവശ്യം ഇവിടെ വന്നപ്പോ ഒരു സ്‌പെഷ്യൽ സാധനം കുടിച്ചു. ജിഗ്‌രിതണ്ടാപ്പാനി. ഞാൻ വാങ്ങിത്തരാം. ഭയങ്കര ടേസ്റ്റ് ആണ്. നിനക്ക് ഇഷ്ടപ്പെടും."

 പാലും നെയ്യും ഐസും മിക്സ് ചെയ്ത ഒരു പ്രത്യേക രുചിയുള്ള സാധനം. സൂപ്പർ. 

"ഒരു പവർ ബാങ്ക് വാങ്ങണം. എന്റെ ചർജർ കേടാണ്." 

വഴിയൊരക്കച്ചവടക്കാരനിൽ നിന്നൊരു പവർ ബാങ്ക്. 650 രൂപ.

പിന്നെ നടക്കുന്ന വഴിക്ക് കണ്ട അല്ലറ ചില്ലറ സാധനങ്ങൾ.

***

പിറ്റേന്ന്. 

സെൻട്രൽ റയിൽവെ സ്റ്റേഷൻ.

"എന്തു കഷ്ടമാ ഇത്? ട്രെയിൻ ഇനി 4.30 നെ ഉള്ളു. രാവിലെയുള്ളത് ക്യാൻസൽ ചെയ്തു. നമ്മളിവിടെ ഇരിക്കാൻ തുടങ്ങിയിട്ട് ഏതാണ്ട് 9 മണിക്കൂറായി. ഇവിടെ തെണ്ടിതിരിഞ്ഞു നടക്കുന്ന പട്ടികൾക്ക് പോലും നമ്മളെ അറിയാം എന്നായി."

"ഡെയ് എനിക്ക് വിശക്കുന്നു. കട്ടിയായി എന്തേലും കഴിക്കണം. ഇനി നേരം വെളുത്താലെ എന്തേലും കിട്ടൂ."

"ഡി നമ്മുക്ക് തലപ്പാക്കെട്ട് ബിരിയാണി കഴിച്ചാലോ? ഇവിടത്തെ ഫേമസാ. അങ്ങോട്ട് നോക്ക്. 50 രൂപയെ ഉള്ളു."

"50 എങ്കി 50 വാ. എനിക്ക് വിശക്കുന്നു."

നേരെ ബിരിയാണിക്കടയിലേക്ക്.

നല്ല കട.  എ സി, ഗ്ലാസ് റൂം. മുകളിൽ നിന്ന് നോക്കിയാൽ താഴത്തെ ജനക്കൂട്ടം കാണാം. 

"എസ് മാഡം. എന്ന വേണം? മെനു പാത്ത് സെല്ലുങ്കോ."

"ഓ കെ. നീങ്ക കൊഞ്ച നേരം കളിഞ്ഞു വരവിയാ?"

"നോ പ്രോബ്ലെം സർ."

വെയിട്ടർ പോയി.

"ഡി നീ എത്ര രൂപയാണ് എന്നു കണ്ടോ? ചിക്കൻ ബിരിയാണി 270. വെജിറ്റബിൾ പോലും 200. നീണ്ട 50 രൂപേട ബിരിയാണി."

"ദേണ്ട അങ്ങേര് വരുന്നുണ്ട്. എങ്ങനെ ഊരും?".

"എന്തേലും പറഞ്ഞാലേ പറ്റൂ. ഞാൻ ഫോൺ വിളിക്കാം. "

"എന്തിന്"?

അതിനു മുൻപേ വെയിട്ടർ വന്നു. 

"സെല്ലുങ്ക സാർ."

ഫോണിൽ അവന്റെ കാൾ വന്നു കട്ടായി.

പെട്ടെന്ന് ഫോൺ എടുത്തു, വായിൽ വന്നത് പറഞ്ഞു.

"എന്ത്... നിങ്ങളെത്തിയോ... ഫുഡ് കൊണ്ടു വന്നെന്നോ... ആ.. ശരി."

എന്നിട്ട് അവനോട്, "ഡെയ് അവർ ഫുഡും കൊണ്ടാണ് വന്നതെന്നു പറഞ്ഞു. "

അവൻ പെട്ടെന്ന് വൈറ്റർ നോട് പറഞ്ഞു.

"ഓർഡർ ഇല്ല. നമ്മ ഫുഡ് വന്തിടിച്ച്. താങ്കയു. "

വൈറ്ററിന്റെ മുഖം നോക്കാതെ ഞങ്ങൾ പുറത്തിറങ്ങി.

ശ്വാസം വിടാൻ എന്തു സുഖം. !

"ഡി അയാൾ മുകളിൽ നിന്ന് നോക്കുന്നുണ്ട്."

"നീ അങ്ങോട്ട് നോക്കരുത്. അങ്ങേർക്ക് സംശയം തോന്നും. "

ഞങ്ങൾ അയാളുടെ കണ്ണെത്താത്ത വശത്തേക്ക് മാറി.

"ഇനി എന്ത് ചെയ്യും? വേറെ പൈസ ഉണ്ടോ കയ്യിൽ... ?"

ബാഗിൽ തപ്പിയിട്ട് കാണുന്നില്ല.

"ഡാ.. ഇന്നാലേകൊണ്ട് എല്ലാ പൈസയും തീർന്നു. ഇനി വീട്ടിൽ പോകാൻ മാത്രേ ഉള്ളൂ. അല്ലാതെ ഒരു 70 രൂപ ഉണ്ട്."

അവന്റെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കാതെ തന്നെ ആ ഭാവം ദയനീയമാണെന്നു എനിക്ക് മനസ്സിലായി.

"ഡി എനിക്ക് വിശക്കുന്നു."

"എനിക്കും.. ദേ അങ്ങോട്ട് നോക്ക്... ശാപ്പാട്..30 രൂപ."

അത് വാങ്ങി തുറക്കുമ്പോൾ എവിടെയോ ബിരിയാണിയുടെ മണം.

"ഡി എന്താ നോക്കുന്നെ.. തലപ്പാക്കെട്ട് ബിരിയാണിയാണെന്നു കരുതി തിന്നോ."

ആ ചോറു വാരി വായിലിടുമ്പോൾ തലപ്പാക്കെട്ട് ബിരിയാണി എൻറെ വായിൽ കപ്പലോടിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

...എന്നാലും എന്റെ തലപ്പാക്കെട്ട് ബിരിയാണീ...