സിഗ്നൽ

സിഗ്നൽ 

'മരണമെത്തുന്ന നേരത്തു നീയെന്റെ

 അരികിൽ ഇത്തിരി നേരം ഇരിക്കണേ', ഫോൺ പാടാൻ തുടങ്ങി.

അയാൾക്ക് ദേഷ്യമാണ് വന്നത്.

"ആരാണ് നേരം വെളുത്തപ്പോഴേ? ഉറങ്ങാനും സമ്മതിക്കില്ല, നാശം."

മുണ്ട് നേരെയാക്കി പിറുപിറുത്തുകൊണ്ട് അയാൾ എണീറ്റു.

കാലെടുത്തു വച്ചത് ഇന്നലെ കഴിച്ചതിന്റെ അവശിഷ്ട്ടം ഭക്ഷിച്ചുകൊണ്ടിരുന്ന പാറ്റയുടെ മുകളിൽ, ഒരു ചെറിയ ശബ്ദത്തോടെ പാറ്റ ചളുങ്ങി മരിച്ചു. 

'കനലുകൾ കോരി മരവിച്ച വിരലുകൾ 

ഒടുവിൽ നിന്നെ തലോടി ശമിക്കുവാൻ', ഫോണിന്റെ പാട്ട് രണ്ടാമത്തെ വാരിയിലേക്ക് കടന്നു. 

"ഹലോ "

"എടോ ഇത് ഞാനാണ് എസ് എം "

"പറയു സർ"

"താനിന്ന് ഡ്യൂട്ടിക്കെത്തണം."

"പക്ഷെ സർ, എനിക്കിന്ന് ഓഫാണ്"

"അതെനിക്കറിയാം. ഇന്ന് താൻ വന്നേ തീരു. ആ സുനിലിന്റെ അമ്മായിയമ്മ മരിച്ചു പോയി. അയാൾ എമർജൻസി ലീവിലാണ്, തനിക്ക് വേറൊരു ദിവസം ഓഫ് എടുക്കാമല്ലോ."

"സർ"

"വേഗം വന്നേക്ക്, ഇവിടെ സിഗ്നലിൽ ആളില്ല."

ഫോൺ കട്ടായി. 

അയാൾക്ക് എന്തെന്നില്ലാത്ത അരിശം വന്നു. 

"അവന്റമ്മായിയമ്മക്ക് ചാകാൻ കണ്ട നേരം.."

അയാൾ വേഗത്തിൽ മുറി വൃത്തിയാക്കാൻ തുടങ്ങി. മിച്ചറിന്റെ അവശിഷ്ടങ്ങൾ അരിച്ചുനടന്ന ഉറുമ്പുകൾ അയാളുടെ കയ്യിൽ കയറി, അയാളത്തിനെ കുടഞ്ഞുകളഞ്ഞു. 

ഷോറിന്റെ ചുവട്ടിൽ നിക്കുമ്പോൾ അയാൾ വല്ലാതെ വിറച്ചു. ഇന്നലത്തെ ദിവസം മദ്യമല്ലാതെ മറ്റൊന്നും കഴിച്ചിട്ടില്ലെന്ന കാര്യം അയാളോർത്തു. 

'പോകുന്ന വഴിക്ക് എന്തെങ്കിലും കഴിക്കാം"

യൂണിഫോമിട്ട് കണ്ണാടിയിൽ നോക്കി മുടി ചീകുമ്പോൾ വെള്ളയണിഞ്ഞ രണ്ട് മുടിനാരുകൾ ഉയർന്നു നിന്ന് പുഞ്ചിരിച്ചു. 

അയാളും അവയെ നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചു.

താക്കോലെടുക്കുമ്പോൾ ഏകാന്തത പുറകിൽ നിന്ന് അയാളെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു. 

അയാളവളുടെ കവിളിൽ തട്ടി.

"പോയി വരാം"

ഏകാന്തത പുഞ്ചിരിച്ചു. 

***

ജനശതാബ്ദിക്ക് സിഗ്‌നൽ കാണിച്ചു തിരികെ ഓഫീസിലെത്തുമ്പോൾ ഇന്റർസിറ്റി ടൌൺ സ്റ്റേഷൻ വിട്ടെന്ന് അറിയിപ്പുവന്നു. 

ടൗണിൽ നിന്ന് ഇവിടെതാണ് പത്തു മിനിറ്റെടുക്കും.

ഇവിടെ നിന്ന് മൂന്നാമത്തെ പ്ലാറ്റഫോമിലെത്താനും അത്രയും സമയം വേണം. 

അയാൾ പതിയെ മൂന്നാമത്തെ പ്ലാറ്റഫോമിലേക്ക് നടന്നു.

ഇന്റർസിറ്റി വിട്ടുകഴിഞ്ഞു തിരികെ നടക്കുമ്പോളാണ് അവളെ കണ്ടത്, ഒരു കുഞ്ഞിന്റെ കയ്യും പിടിച്ച്, മറ്റൊരു കുഞ്ഞിനെ കൂടെയുള്ളയാൾ എടുത്തിട്ടുണ്ട്, ഭർത്താവാകണം. 

അയാളെ പ്രതീക്ഷിക്കാതെ കണ്ടതിലുള്ള പകപ്പ് അവളുടെ മുഖത്തുണ്ടായി, അയാൾ അത് ശ്രദ്ധിക്കാതെ മുന്നോട്ട് നടന്നു.

ഒരിക്കലവൾ തന്റെ എല്ലാമായിരുന്നു, കോളേജിലെ ബെഞ്ചുകൾക്കും മഞ്ചാടി മരത്തിനും അവരുടെ പ്രണയം പരിചിതമായിരുന്നു. 

തേർഡ് ഇയർ ആകുമ്പോഴേക്കും അയാൾക്ക് റയില്വേയില് ജോലി കിട്ടി, അതിനു മുൻപേ പൂത്ത പണമുള്ള ഒരു ഗള്ഫുകാരന് മുന്നിൽ അവൾ കഴുത്തു നീട്ടി. 

പിന്നെ മറ്റൊരുത്തിയെ കുറിച്ച് ആലോചിച്ചില്ല, എല്ലാ പെണ്ണുങ്ങളും ഇങ്ങനെയാണെന്നു തോന്നി.

പിന്നെ, വീട്ടിലും മനസ്സിലും ഏകാന്തതയായി കൂട്ട്. 

അയാൾ ഏകാന്തതയെ കല്യാണം കഴിച്ചു.

ആലോചിച്ചാലോചിച്ച് അയാൾ പ്ലാറ്റഫോമും കടന്ന് പുറമ്പോക്കിലെത്തി. 

ട്രാക്കിനു സമീപത്തെ വീടുകളിലെത്തിലോ ഉള്ള ഒരു ആട്ടിൻ കുട്ടി അവിടെ മേഞ്ഞു നടന്നു, അതിനൊപ്പം ഒരു പെൺകുട്ടിയും കളിച്ചു നടന്നു.

അയാൾ വാച്ചിൽ നോക്കി, ശബരി വരാറായി.

അയാൾ തിരിഞ്ഞു നടന്നു, പിന്നിൽ ആട്ടിൻ കുട്ടിയുടെ വലിയ നിലവിളി.

അയാളൊരു നിമിഷം അന്തിച്ചു നിന്നു, എന്താണെന്ന് മനസ്സിലായില്ല. 

ആ പെൺകുട്ടിയും വിളി കേട്ട് അതിനടുത്തെത്തി.

അതിന്റെ കാൽ പാളത്തിൽ കുടുങ്ങിയിരിക്കുന്നു.

അകലെ നിന്ന് ശബരിയുടെ ചൂളം വിളി കേൾക്കാൻ തുടങ്ങി, ഏത് പാളത്തിലൂടെയാണ് വരുന്നതെന്ന് വ്യക്തമല്ല.

അയാൾ വേഗം അതിനടുത്തേക്കോടി, അതിന്റെ കാൽ സ്വതന്ത്രമാക്കാൻ ശ്രമിച്ചു.

നൊടിയിടയിൽ അയാൾക്കൊരു കാര്യം മനസ്സിലായി, ശബരി വരുന്നത് ഇതേ പാളത്തിലൂടെയാണ്. 

ശബ്ദം അടുത്തെത്തിക്കഴിഞ്ഞു, ശബ്ദത്തിനൊപ്പം തീവണ്ടിയും അയാൾക്ക് കാണാവുന്ന ദൂരത്തായി.

അയാൾ ധൈര്യസമേതം തീവണ്ടിക്ക് നേരെ ചുവന്ന കോടി വീശി. 

അതിനകം ആ പെൺകുട്ടിയുടെ അമ്മയും അവിടെത്തിയിരുന്നു. 

തീവണ്ടി ആട്ടിന്കുട്ടിയെയും പെൺകുട്ടിയെയും തൊട്ടു, തൊട്ടില്ല എന്ന മട്ടിൽ നിന്നു.

അവരെയത് ഇടിച്ചിട്ടെന്ന തോന്നലിൽ പെൺകുട്ടിയുടെ അമ്മ കണ്ണ് പൊത്തി.

അയാളുടെ ഹൃദയം വല്ലാതെ മിടിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു, കൈകൾ വിറക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

അയാൾ ആട്ടിൻ കുട്ടിയുടെ കാൽ സ്വതന്ത്രമാക്കി.

പെൺകുട്ടിയെ നെഞ്ചോടമർത്തിപ്പിടിക്കുമ്പോൾ ആ 'അമ്മ അയാളെ നോക്കി, നന്ദിയുടെ നോട്ടം. 

അയാൾക്ക് അടുത്ത സിഗ്നൽ കൊടുക്കാൻ നിറമായിരുന്നു.

"സബാഷ്..", ഏകാന്തത അയാളുടെ തോളിൽ തട്ടി.

"ഓ, നീയിവിടെയുണ്ടായിരുന്നോ?"

"ഞാനെവിടെ പോകാനാണ്, നിങ്ങളെവിടെയോ..ഞാനുമവിടെ.."

അയാളൊന്നു ചിരിച്ചു, എന്നിട്ട് ഏകാന്തതയുടെ കയ്യും പിടിച്ച് സ്റ്റേഷനിലേക്ക് നടന്നു.

പെണ്ണിന്റെ ശബ്ദമുണ്ടായിരുന്ന മൈക്ക് ഹിന്ദിയിൽ പറയുന്നു, 

"യാത്രിയോം കൃപയാ ധ്യാൻ ദീജിയേ.. ഗാഡി നമ്പർ......"

ഗൂഡല്ലൂരിലേക്കുള്ള തീവണ്ടി

ഗൂഡല്ലൂരിലേക്കുള്ള തീവണ്ടി 

കണ്ണ് തുറന്നത് മേൽപ്പാലത്തിൽ നിന്നുള്ള കാഴ്ചയിലേക്കാണ്. 

നിരനിരയായി നിറുത്തിയിട്ടിരിക്കുന്ന ട്രെയിനുകൾ, 

ഒന്ന്, രണ്ട്, മൂന്ന് ,... എട്ട്.. ഒരു ബസ് വന്നു കാഴ്ച മറച്ചു.

കണ്ണുകൾ പിൻവലിക്കാൻ ശ്രമിക്കുമ്പോഴേക്കും ഒരു തണുത്ത കാറ്റിനൊപ്പം കടന്നു വന്ന ഉറക്കം അയാളെ കീഴ്‌പ്പെടുത്തി.

ഉറങ്ങരുതെന്നു സ്വയം ബോധ്യപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ടിരുന്നു, മനസ്സും ഉറങ്ങാൻ തുടങ്ങി.

'ഉറങ്ങരുത്..' സ്വയം പറഞ്ഞു കൊണ്ടിരുന്നു.

എന്തോ സംഭവിച്ചു, 

പലരും എഴുന്നേറ്റ് എത്തി നോക്കുന്നു.

ഒരു പാട്ടി വട്ടം ചാടിയതാണ്. 

ബസ് ബ്രേക്കിട്ടതിനൊപ്പം ഉറക്കത്തിന്റെ പുതപ്പും തെറിച്ചു പോയി.

ഒരു സിഗരറ്റ് വലിക്കണമെന്നുണ്ട്, എവിടെയെങ്കിലും അഞ്ചു മിനിറ്റ് നിറുത്തിയിട്ടെങ്കിൽ..

ഒന്നരയാകുന്നതേയുള്ളൂ.. എന്താ ഈ സമയം പോകാത്തെ..?

കടന്നു പോകുന്ന വഴികളിലെല്ലാം കുറ്റാക്കുറ്റിരുട്ട് ചീവീടിന്റെ ശബ്ദവുമായി കാവൽ നിൽക്കുന്നു.

ഈ കാവൽക്കർക്കുള്ളിൽ എത്ര നിഴലുകളാവും ഒളിച്ചിരിപ്പുണ്ടാവുക..?

മിന്നാമിനുങ്ങിന്റെ വെട്ടത്തിൽ ചീട്ടുകളിക്കുന്ന നിഴലുകൾ മുതൽ പതുങ്ങി വന്നു പൈതങ്ങൾക്ക്മേൽ വീഴുന്ന നിഴലുകൾ വരെ..

"ചായ വേണമെങ്കിൽ കുടിക്കാം.. അഞ്ചു മിനുട്ടുണ്ട്..", കണ്ടക്ടറുടെ ശബ്ദം. 

അടുത്തിരിക്കുന്നയാൾ ഇപ്പോഴും വായ തുറന്ന പാടി ഉറങ്ങുകയാണ്. ഇതുവരെയും അയാൾ ഉണർന്നിട്ടില്ല.

പുറത്തിറങ്ങി ഒന്ന് മൂരി നിവർന്നു,

പോക്കറ്റിൽ തപ്പി സിഗററ്റിന്റെ കവറെടുത്തു. 

'പനാമ..', വലിച്ചു തുടങ്ങിയ കാലം മുതലേ ഇവനാണ് കൂട്ട്.

ഒരെണ്ണം തീ പിടിപ്പിച്ചപ്പോഴാണോർത്തത്, ഇനി രണ്ടെണ്ണമേ ബാക്കിയുള്ളു, അതും കൂടി തീർന്നാൽ കിട്ടാൻ ബുദ്ധിമുട്ടാകും. 

എന്നാലും ലുപിടിച്ച് വലിക്കാൻ താല്പര്യമില്ല, ഒരെണ്ണം കത്തിച്ചാൽ അത് മുഴുവനും വളിച്ച തീർക്കണം, അതാ അതിന്റെ സുഖം.

കണ്ടക്ടർ വിളിക്കുന്നു, "വണ്ടി എടുക്കാനായി, കേറിക്കോളു..:".

ഇനിയെങ്കിലും സമയം വേഗം പോയെങ്കിൽ..

ഇതുവരെയും പകുതി ദൂരം പോലുമായിട്ടില്ല.

സീറ്റിൽ ചാരിക്കിടന്നു കണ്ണുകളടച്ചു. 

***

നഗരത്തിന്റെ തിരക്കുകളിലേക്കാണ് കണ്ണുകൾ തുറന്നത്. 

നേരം നന്നായി വെളുത്തിരിക്കുന്നു.

വച്ച് എട്ടര മാണി കാണിക്കുന്നു.

ഇനിയും രണ്ട് മണിക്കൂർ കൂടിയുണ്ട്.

വീട്ടിലേക്കൊന്ന് വിളിച്ചേക്കാം.

"ഹാലോ.."കാത്തിരുന്ന സ്വരം.

"ഞാൻ വരുകയാണ്..."

"എവിടായീ..?"

"സിറ്റിയിലെത്തി.."

മൗനം..

കൂടുതലൊന്നും പറയാനില്ല.

ഫോണിലെ സംസാരം പതിവായി മൗനത്തിലാണ് അവസാനിക്കാറ്.

***

പഴയ വരമ്പ് വഴി നടക്കുമ്പോൾ കണ്ടു, ലീലച്ചേടത്തിയുടെ മൂവാണ്ടൻ മാവിൽ നിറയെ മാങ്ങകൾ.

ഓർമ്മയുടെ വന്നത് സ്നേഹമാണോ സങ്കടമാണോ എന്ന് തിരിച്ചറിയുന്നതിനു മുൻപേ നെടുവീർപ്പ് വന്ന ഓർമ്മയെ അവ്യക്തമാക്കി.

നല്ലത്..

ഈ മാങ്ങകൾ കാണുമ്പോൾ പലതും ഓർക്കാറുണ്ട്, പശ്ചാത്താപത്തിന്റെ ആഴം പ്രതീക്ഷയുടെ വെള്ളത്തുള്ളി കാണാതെ വരളും.

മുറ്റത്തേക്ക് കടക്കുമ്പോൾ തന്നെ അകത്തെവിടെയോ പഴയൊരു ഗാനം മുഴങ്ങുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

പാട്ടും കേട്ട് ആകാതിരിക്കുന്നയാൾ ഗേറ്റ് തുറക്കുന്ന ശബ്ദം കേട്ടിട്ടും പുറത്തേക്ക് വന്നില്ല, 'എന്ത് പറ്റിയോ ആവോ..'

കാലുകൾ വലിച്ചു വച്ച്  അകത്തേക്ക് നടന്നു.

'അടുക്കളയിലില്ല, ബാത്റൂമിലായിരിക്കും..'

ബാത്റൂമിലെ വാതിൽ പുറത്തു നിന്ന് കൂട്ടിയിട്ടിരിക്കുന്നു, ബെഡ്‌റൂമിലുമില്ല.

നിരവധി തവണ താഴെ വീണു തകർന്ന മൊബൈലിന്റെ തൊണ്ടയിലൂടെ ചിലമ്പിച്ച പാട്ട് ഒഴുകി വന്നു.

കാലിലെന്തോ തടഞ്ഞു.

മേശയുടെ കാലിനരികിൽ മുറിഞ്ഞു വീണ വാഴക്കയുടെ ഒരു കഷ്ണം, അയാളൊന്നു പുഞ്ചിരിച്ചു.

അടുക്കള വാതിലിലൂടെ പുറത്തിറങ്ങുമ്പോൾ അടുപ്പത്തിരുന്ന് വേവുന്ന വാഴക്കയുടെ മണം മൂക്കിലടിച്ചു. 

പറമ്പിന്റെ മൂലേക്കെത്തിയപ്പോൾ ഒരു ചടച്ച രൂപം, ആസ്വിന്റെയും ആവണിയുടെയും അമ്മ, കറിവേപ്പില ദിക്കുന്നത് കണ്ടു.

കാൽ പെരുമാറ്റം കേട്ടതോടെ ആ രൂപം തിരിഞ്ഞു നോക്കി, "ആഹാ എത്തിയോ.. ഞാനാ തോരനില് ഇടാൻ രണ്ട് കറിയാപ്പില പൊട്ടിക്കാനിറങ്ങീതാ."

***

ഊണുകഴിക്കുമ്പോൾ കയറി വന്ന കുഞ്ഞിപ്പൂച്ച അയാളുടെ കാലുകളെ ഉരുമ്മി നിന്ന്.

ഒരുരുള ചോറെടുത്ത അയാൾ പൂച്ചക്ക് വച്ചുകൊടുത്തു, പൂച്ച അതും തിന്ന് അടുത്ത ഉരുളയ്ക്ക് കാത്തിരിപ്പായി. 

അവർ മൗനമായിരുന്ന് ഊണു കഴിച്ചു.

ഒന്നും സംസാരിച്ചില്ല, സംസാരിക്കാനൊന്നുമില്ല എന്നതാണ് സത്യം.

ഊണു കഴിച്ച് ഉമ്മറത്തേക്കിറങ്ങിയപ്പോൾ ആവണി ഓടിക്കയറി വന്നു. അയാൾക്കൊന്നും  പറയാനില്ലെന്ന് കണ്ടപ്പോൾ അവളുടെ കണ്ണുകളിലെ പ്രകാശത്തെ മറച്ചു കൊണ്ട് നിരാശയും വേദനയും ചേർന്നൊരു ഗ്രഹണം വന്നു മൂടി.

ഇത് പോലെ എത്ര ഗ്രഹണങ്ങൾ കണ്ടതാണ്,..

ഓരോ ഗ്രഹണവും ആ ദിവസത്തിലാണ് ചെന്ന് എത്തി നിൽക്കുന്നത്. 

***

സ്കൂളവധിയായിരുന്നു. 

അശ്വിൻ അന്ന് നാലാം ക്ലസ്സിലായിട്ടേയുള്ളു.

ആവണിയും അശ്വിനും കൂടി അന്ന് ലീലച്ചേടത്തിയുടെ പറമ്പിൽ മാങ്ങയെറിയാൻ പോയി.

അശ്വിനെറിഞ്ഞ ഒരു കല്ല് ആവണിയുടെ നെറ്റിയിൽ കൊണ്ടു, നെറ്റിയിൽ നിന്നും ചുവന്ന പുഴകൾ ഒഴുകാൻ തുടങ്ങി.

ആവണിയെയും കൊണ്ട് ആശുപത്രിയിലേക്കോടുന്നതിനിടയിൽ അവനെയൊന്ന് രൂക്ഷമായി നോക്കിയതേയുള്ളു.

ആശുപത്രിയിൽ നിന്നു മടങ്ങുമ്പോൾ സന്ധ്യ കഴിഞ്ഞു.

ഷർട്ട് മാറുമ്പോൾ ആവണി ചോദിക്കുന്നത് കേട്ട്, 'അമ്മെ അച്ചുവെട്ടനെവിടെ..?'.

അപ്പോഴാണ് അശ്വിനെ കുറിച്ചോർത്താൽ.

കൊടുങ്കാറ്റു പോലെ അശ്വിന്റെയും ആവണിയുടെയും 'അമ്മ അകത്തേക്ക് കയറി വന്നു.

"അച്ചു നിങ്ങൾക്കൊപ്പം വന്നില്ലേ..?"

"ഇല്ല.."

തലച്ചോറിൽ കൂടം കൊണ്ടടിച്ച പോലൊരു മരവിപ്പ്.

"ഞാൻ നോക്കട്ടെ" ഷർട്ടുമിട്ട് പുറത്തിറങ്ങി. 

മടങ്ങി വന്ന് ഉമ്മറത്തു തളർന്നിരിക്കാനേ അയാൾക്ക് കഴിഞ്ഞുള്ളു.

ബസ് സ്റ്റോപ്പിൽ നിൽക്കുന്നത് കണ്ടവരുണ്ട്.

സിറ്റിയിലേക്ക് ടിക്കറ്റെടുത്തെന്ന് കിങ്ങിണി ബസിലെ കണ്ടക്ടറും പറഞ്ഞു. 

***

രാത്രി കിടക്ക വിരിക്കുമ്പോ അശ്വിന്റെയും ആവണിയുടെയും 'അമ്മ പറഞ്ഞു, "നമുക്കീ തിരച്ചിൽ നിര്ത്താം, പന്ത്രണ്ട് വര്ഷങ്ങളായിരിക്കണു.. എവിടെല്ലാം അന്വേഷിച്ചു.. ഒരു വിവരോംല്ല.. ഉണ്ടോ ഇല്ലേ ന്നു പോലും..", അവസാനത്തെ വാചകം ഒരു തേങ്ങൽ തട്ടിപ്പറിച്ചെടുത്തു. 

"നിറുത്താമെടോ.. നാളെ ഞാൻ ഗൂഡല്ലൂർക്ക് പോകുന്നുണ്ട്.. അവിടൊരു പയ്യന് നമ്മുടെ കൊച്ചിന്റെ മുഖച്ഛായ തോന്നുന്നുണ്ട്, വാട്സാപ്പിൽ മെസേജ് കണ്ടതാ.. അതും കൂടി.. അതവനായിരിക്കുമെടോ.. എനിക്കുറപ്പുണ്ട്.."

തിളങ്ങുന്ന ഇരുട്ടിണിപ്പോൾ അടക്കിപ്പിടിച്ച തേങ്ങലിന്റെ ഗന്ധമാണ്.

അയാളുടെ മുന്നിൽ നാളെ ഗൂഡല്ലൂർക്ക് പോകാനുള്ള വണ്ടി വന്നുനിന്നു, ഒരു തീവണ്ടി.

അയാളുടെ പ്രതീക്ഷയുടെയും തിരച്ചിലിന്റെയും അവസാനത്തെ തീവണ്ടി.