അർധരാത്രിയിലെ അപരിചിതർ

അർധരാത്രിയിലെ അപരിചിതർ 

മജെസ്റ്റിക്കിലേക്ക് എത്തുമ്പോൾ സമയം അർധരാത്രി കഴിഞ്ഞിരുന്നു. 

സദാനന്ദൻ ഉറക്കച്ചടവ് മാറാതെ നിൽക്കുകയായിരുന്നു. 

"വേഗം വാടോ സദാനന്ദാ.. ഈ ട്രെയിനും കൂടി പോയാൽ ഇനി നാളെ ഉച്ചയ്ക്കേയുള്ളു. അടുത്ത ബസ്സിന്‌ കയറിയാല് മാത്രേ സമയത്ത് സ്റ്റേഷനിലെത്തുള്ളു.." ശ്രീധരൻ നായർ തിടുക്കം കൂട്ടി.. 

സദാനന്ദൻ ഒന്ന് തല കുടഞ്ഞു.. 

"ആ വെള്ളം ഇച്ചിരി ഇങ്ങു തന്നേ.."

ശ്രീധരൻ നീട്ടിയ വെള്ളം വാങ്ങി അയാളൊന്നു മുഖം കഴുകി...

അടുത്ത ബസ് സ്റ്റോപ്പ് ലക്ഷ്യമാക്കി രണ്ടാളും വേഗത്തിൽ നടന്നു. 

ഇരുള് മറയുന്നിടത്തായി രണ്ടു യുവതികൾ.. 

"ഇവറ്റകളൊക്കെ ഇങ്ങനെ ജീവിക്കുന്നതിനെന്തിനാ.. പോയി ചാകണതാ ഇതിലും ഭേദം.."

കനത്തിലിട്ട അവരുടെ ചുവന്ന  ലിപ്സ്ടിക്കിലേക്ക് നോക്കി സദാനന്ദൻ പ്രാകി. 

അവരത് കേട്ടെന്നു തോന്നുന്നു.. 

നടക്കുന്നതിനിടയിൽ ശ്രീധരൻ ഒന്നുകൂടി തിരിഞ്ഞു നോക്കി. 

'അതിലൊരു  യുവതിയെ കണ്ടതുപോലൊരു പരിചയം' 

"എന്താടോ ശ്രീധരാ.. ഈ വയസാം കാലത്ത്.. തനിക്കിതെന്തിനതിന്റെ കേടാണ്? ഇങ്ങോട്ട് വേഗം നടക്ക്.."

ശ്രീധരന്റെ തിരിഞ്ഞുനോട്ടം കണ്ടിട്ട് സദാനന്ദൻ ശബ്ദമുയർത്തി.

ശ്രീധരൻ കാലുകൾ വലിച്ചു വച്ച് നടന്നു.. 

ബസ് സ്റ്റോപ്പിലെത്തിയതും റെയിൽവേ സ്റ്റേഷനിലേക്കുള്ള ബസ് വന്നു നിന്നതും ഒരുമിച്ചായിരുന്നു. 

ജനാലയ്ക്കരികിലെ സീറ്റിലിരിക്കുമ്പോൾ അയാളൊന്നു സംശയിച്ചു, 

'രേണു മോളാണോ അത്?.. ഹേയ്.. ആകാൻ വഴിയില്ല.. അവൾ ആ പയ്യനൊപ്പം സുഖമായി കഴിയുന്നുണ്ടാകും എവിടെയെങ്കിലും..'

ആ രണ്ടു യുവതികളെ കണ്ട വഴിയുടെ അറ്റത്ത് അവരുടെ നിഴലുകൾ അപ്രത്യക്ഷമാകുന്നത് അയാൾ കണ്ടു.

***

ചിന്താഭരിതമായ മുഖം കണ്ടിട്ടാകണം ശാന്തി ചോദിച്ചത്.. 

"എന്താ.. ഒരാലോചന?.. ആ സേട്ട് വീണ്ടും..?"

"ഞാനെന്തോ ഓർത്തുപോയി..."

രേണു ആലോചിക്കുകയായിരുന്നു, 

'അച്ഛനായിരുന്നോ അത്?.. ഹേയ്, അച്ഛനാകാൻ വഴിയില്ല... അച്ഛനെന്തിനിവിടെ വരണം?.. നാട്ടിൽ സുഖമായിട്ടിരിക്കുകയായിരിക്കും.. '

രേണു തിരിഞ്ഞു നോക്കുമ്പോഴേക്കും ബസ്സിന്റെ ടയറുകളുണ്ടാക്കിയ പൊടിപടലങ്ങൾ അന്തരീക്ഷത്തിൽ അലിഞ്ഞു കഴിഞ്ഞിരുന്നു. 

വേലിക്കരികിൽ മടങ്ങിയെത്തുന്നവർ

വേലിക്കരികിൽ മടങ്ങിയെത്തുന്നവർ 

പൊളിഞ്ഞു വീഴാറായ കൊന്നവേലിയിൽ ചാരി അയാളിരുന്നു. 

അടുത്തടുത്തു വരുന്ന കാലൊച്ച കേൾക്കാം.. 

ആരാണാവോ ഈ മൂവന്തി നേരത്ത്?

കാലൊച്ച പരിചയമുള്ളത് പോലെ തോന്നി. 

"അണ്ണാ.. " പരിചയമുള്ള സ്വരം, പരിചയമുള്ള വിളി. 

അയാളുടെ മനസ്സൊന്നു കുതിച്ചു. 

നിലത്തു നിന്നും പിടഞ്ഞെണീറ്റ അയാൾക്ക് തൻറെ കണ്ണുകളെ വിശ്വസിക്കാനായില്ല. 

ചുണ്ടിലൊരു വിടർന്ന പുഞ്ചിരിയോടെ അവൾ.. 

അറിയാതെ അയാളുടെ ചുണ്ടിലും ഒരു പുഞ്ചിരി വിടർന്നു. 

"അണ്ണനെന്താ ഈ നേരത്ത് ഇവിടെയിരിക്കുന്നെ? എങ്ങോട്ടും പോയില്ലേ?" അവൾ ചോദിച്ചു. 

"ഞാനെങ്ങോട്ട് പോകാനാ.. ആരുമില്ലല്ലോ കാണാൻ.." അയാളുടെ വാക്കുകളിൽ നിരാശയുടെ ലാഞ്ചന.

അവളും അയാൾക്കരികിലായിരുന്നു.

തട്ടത്തിനിടയിലൂടെ അവളുടെ മുടിയിഴകൾ കാറ്റിൽ പറന്നു കളിച്ചു. 

എന്തൊരു മൊഞ്ചാണ് പെണ്ണിന്.. 

അവളും അയാളെത്തന്നെ നോക്കുകയായിരുന്നു.

അയാളുടെ കണ്ണുകൾക്കെന്തൊരു തിളക്കമാണ്.. 

എന്തൊക്കെയോ സംസാരിച്ച് നേരം പോയതറിഞ്ഞില്ല. 

"അണ്ണന്റെ മക്കളൊക്കെ?"

"മോൻ റെയ്ൽവേയിൽ സ്റ്റേഷൻ മാസ്റ്ററാ, മോള് ടീച്ചറാ, അവൾടെ കെട്ടിയോൻ കോളേജിൽ പഠിപ്പിക്കുന്നു.. രണ്ടു പേർക്കും ഈരണ്ട് മക്കൾ, ഒരാണും ഒരു പെണ്ണും വീതം.."

അവൾ അതുശരി എന്ന രീതിയിൽ തലയാട്ടി. 

അയാൾ അവളുടെ മുഖത്തേക്ക് സൂക്ഷിച്ചു നോക്കി, "ഞാനൊരു കാര്യം ചോദിച്ചാൽ നീയെന്നോട് കള്ളം പറയില്ലല്ലോ അല്ലെ?"

"ഞാനെന്തിനാ അണ്ണനോട് കള്ളം പറയുന്നത്? ചോദിക്ക്.."

"നീയെന്താ കല്യാണം കഴിക്കാതെ?"

ആ ചോദ്യത്തിന് മുന്നിൽ അവളൊരു നിമിഷം നിശബ്ദയായി.. 

"അങ്ങനെ ചോദിച്ചാൽ അതിന്റെ ഉത്തരം എനിക്കും അറിയില്ല, ആദ്യമാദ്യം നമ്മുടെ ബന്ധം വീട്ടുകാർ അനുവദിക്കുമെന്ന പ്രതീക്ഷയിൽ കുറെ കാലം കടന്നു പോയി.. അപ്പോഴേക്കും എന്റെ സമയവും കഴിഞ്ഞു..പിന്നെ.. " 

അയാളുടെ മുഖത്ത് വേദനയും നിരാശയും കലർന്നൊരു ഭാവമുണ്ടായി.. 

അവളൊന്നു ചിരിച്ചു.. ആ ചിരിയിലും അതെ ഭാവമായിരുന്നു. 

"സാരമില്ല അണ്ണാ.. ഇനി പറഞ്ഞിട്ടെന്താ.. അതൊക്കെ കഴിഞ്ഞു പോയില്ലേ.."

അയാൾ പതിയെ പറഞ്ഞു.. 

"എനിക്കൊരു കാര്യത്തിൽ മാത്രമേ നിരാശ തോന്നിയിരുന്നുള്ളു.. "

"എന്താത്?"

"അന്ന് മതത്തിന്റെ വേലിക്കെട്ടുകളെല്ലാം മുറിച്ചെറിഞ്ഞു നിന്നെയും കൊണ്ട് പോകണമായിരുന്നു.. എവിടേക്കെങ്കിലും.. ജീവിതാവസാനം വരെയും ആ നിരാശയുണ്ടായിരുന്നു മനസ്സിൽ"

അവൾ വീണ്ടും നിശബ്ദയായി. 

"അല്ല, ഞാനിവിടെയുണ്ടെന്നു നീയെങ്ങനെ അറിഞ്ഞു?"

"നാണിത്തള്ള പറഞ്ഞു.."

"ഉം. നാണിത്തള്ള. പുള്ളിക്കാരി ഇടക്കൊക്കെ അങ്ങോട്ട് വരാറുണ്ട്.. പഴയ പരദൂഷണക്കൂട്ടങ്ങൾ അവിടെയുമുണ്ടല്ലോ.. ഞാൻ ഒളിഞ്ഞു നിന്ന് കേട്ടതാ.. അവരെ എനിക്ക് പണ്ടേ ഇഷ്ടമല്ല.. നമ്മളിവിടെ നിന്ന് സംസാരിക്കുന്ന കാര്യം അവരെ ഉമ്മന്റടുത്ത് പറഞ്ഞു കൊടുത്തത്.."

"ഞാനോർക്കുന്നുണ്ട്.. അവസാനം വീട്ടുകാർ തമ്മിൽ വഴക്കായി.. എന്നെ കൊച്ചിക്ക് പറഞ്ഞയച്ചു.. നിന്നെ പൂട്ടിയിട്ടു.."

അവളാ വേലിയെ ഒന്ന് തലോടി.. "ഈ വേലിക്കറിയാം എല്ലാം.. ".

കാണെക്കാണെ അവർക്കിരുവർക്കും പ്രായം കൂടിക്കൂടി വന്നു.. 

നരച്ച തലയും.. ചുളിഞ്ഞ നെറ്റിയും.. 

അപ്പോഴും അയാളോർത്തു, 'എന്തൊരു മൊഞ്ചാണ് പെണ്ണിന്..'

അവളും ഓർക്കുകയായിരുന്നു. 'എന്തൊരു തിളക്കമാണ് ആ കണ്ണുകൾക്ക്'. 

"എത്ര വർഷമായി..?"

"മുപ്പത്തഞ്ചായിക്കാണുമല്ലേ?"

"നീയെങ്ങനെ ഇവിടംവരെയെത്തി?"

"എന്നെ അടക്കീരിക്കണത് പുതിയ  മദ്രസ ഇരിക്കുന്നതിനടുത്താ.. ഒരു പയ്യൻ പന്തും കളിച്ചോണ്ട് എന്റടുത്തേക്ക് വന്നു.. ഞാനാ പന്തിൽ കേറി ഇങ്ങു പോന്നു.. പുതിയ കെട്ടിടങ്ങളൊക്കെ വന്നപ്പോൾ വഴിയൊന്നും അറിയാൻ വയ്യാതായി.. ആ പയ്യൻ ഇത് വഴിയാ പോയത്.. ഞാൻ ഇവിടിറങ്ങി..  ഇസ്മായിലിന്റെ പേരക്കുട്ടിയാണെന്നാ  തോന്നണത്.. അല്ല, അണ്ണനെന്താ ഈ ഒഴിഞ്ഞ കോണിൽ?".

"ഓ അതോ.. രണ്ടുപേർക്കും വീതം വച്ച് കൊടുത്ത കൂട്ടത്തിൽ അവർ അച്ഛനും അമ്മയ്ക്കും ഓരോ സെന്റ് മാറ്റിവച്ചിട്ടുണ്ട്. എന്നെ ഇവിടെ കൊണ്ടടക്കി. അവൾക്ക് വേണ്ടി അപ്പുറത്തോട്ട് ഒരു സെന്റുണ്ട്... എന്തായാലും വേലിക്കരികിൽ ആയത് ഭാഗ്യം.. പഴയ കാര്യങ്ങളൊക്കെ ഓർക്കാല്ലോ.."

അവൾ വീണ്ടും ചിരിച്ചു.. 

"പിന്നെ, ആ കുറിവരച്ച അമ്മാവനില്ലേ.. അയാൾ ഹാജിയാരെ കാണാൻ ഇടക്കിടക്ക് വരാറുണ്ട്.. "

"നീ ഓർക്കുന്നുണ്ടോ.. നമ്മളെയും വീട്ടുകാരെയും പറഞ്ഞു തിരിക്കാൻ മുന്നിൽ നിന്നവരാ രണ്ടാളും.. " 

രാത്രി ഏതാണ്ട് തീരാറായിരിക്കുന്നു, അവൾ എണീറ്റു.

"ആ വരുന്ന കാറ്റിന്റെ കൂടെ എനിക്ക് തിരികെ പോകണം.. "

"നീ ഇനിയും വരില്ലേ?"

"അണ്ണനങ്ങോട്ട് വന്നൂടെ ഇടക്ക്?"

"ജീവിച്ചിരിക്കുന്ന കാലത്ത് നിന്നെക്കാണാൻ അവർ സമ്മതിച്ചിട്ടില്ല, ഇനിയിപ്പോ അതൊക്കെ നടക്കുമോ ആവോ?"

അവൾ കുലുങ്ങിചിരിച്ചു..

"വരുന്നെങ്കിൽ വാ. മദ്രസയുടെ പിൻവശത്തായിട്ട് ഒരു പഴയ കിണറുണ്ട്.. ഞാനവിടെ കാത്തിരിക്കാം.. "

നീങ്ങി വന്ന കാറ്റിനൊപ്പം അവൾ പോയി. 

'നാളെ വേണു പുല്ലുചെത്താൻ വരുമ്പോൾ അവന്റെ കൂടെ പോകാം.. അവൻ ഏതു സമയവും വെള്ളമായതുകൊണ്ട് അറിയില്ല.. മോന്തിക്ക് കവലയിലെത്തിയാൽ അതുവരെ പോകാൻ ആരെയെങ്കിലും കിട്ടും.. '

അതുവരെ വിരസമായി തോന്നിയ വേലിക്കരികിലെ അയാളുടെ മണ്ണ് മാടം ഒന്ന് തണുത്തു.. 

വേലിക്കൊന്നകൾ അയാളെ നോക്കി കൈവീശി.. 

നാളത്തെ കണക്കുകൂട്ടലുകൾ മനസ്സിലുറപ്പിച്ച് അയാൾ തൻറെ കിടപ്പാടത്തിലേക്ക് യാത്രയായി. 

കഥയുടെ കഥ, എൻറെയും

കഥയുടെ കഥ, എൻറെയും

കഥയുടെ  കഴുത്തിലേക്ക് താലി ചാർത്തുമ്പോൾ അയാളുടെ കയ്യിലേക്ക് ഒരുതുള്ളി കണ്ണീർ വീണു,
അയാൾണ്ട  അമ്പരന്ന് അവളുടെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി, അവൾ ചിരിക്കുന്നു.
അയാളുടെ മനസ്സിലൊരു പുഞ്ചിരി പടർന്നു.
അവളെ ആദ്യമായി കണ്ട ദിവസം അയാൾ ഓർത്തെടുത്തു.
തരവൻ കൊണ്ട് വന്ന ആലോചന, വല്യ താല്പര്യമില്ലാതെ പോയതാണ്.
അവൾ വാതിലിനു മുന്നിൽ വന്നു നിൽക്കുന്നത് കണ്ടിട്ടും വല്യ ആകർഷണമൊന്നും തോന്നിയില്ല.
വെളുത്തു മെലിഞ്ഞ ഒരു പെൺകുട്ടി.
"നിങ്ങൾക്കെന്തെങ്കിലും സംസാരിക്കാനുണ്ടെങ്കിൽ.. ", വല്യച്ഛനാണ്‌ പറഞ്ഞത്.
അയാൾ പുറത്തെ മഞ്ചാടിയുടെ ചുവട്ടിലേക്ക് നടന്നു. അവൾ പിന്നിൽ വന്നു നിന്നു.
"പേരെന്താ?"
'കഥ"
"കഥയോ?"
"അതെ, കഥ"
"അതെന്താ അങ്ങനൊരു പേര്?"
അതിനു പകരം അവൾ എന്റെ പേരാണ് ചോദിച്ചത്,
"ആനന്ദ്"
"ഓരോരുത്തരും ഓരോ കഥയല്ലേ.. ചിലർ അവരുടെ കഥയ്ക്ക് വ്യത്യസ്ത പേരുകളിടുന്നു, ആനന്ദും ഒരു കഥയായിരിക്കുമല്ലോ, അതുപോലെ.. എന്റെ പേര് കഥ, എന്റെ കഥയുടെ പേരും കഥ."
അവൾ പറഞ്ഞതിൽ ഒന്ന് പോലും മനസ്സിലായില്ലെങ്കിലും അയാൾ ചിരിച്ചു.

***

ജാതകചേർച്ചയുണ്ടെന്നു നേരത്തെ അറിഞ്ഞിരുന്നു. 

കല്യാണം ഏതാണ്ട് ഉറപ്പിക്കുമെന്ന മട്ടായി. അറിയാതെയാണെങ്കിലും അയാൾ അവളെ കുറിച്ചുള്ള ചിന്തകൾ മനസ്സിൽ ഓടിത്തുടങ്ങി, എന്തായിരിക്കും ഇഷ്ടങ്ങൾ.. ഇഷ്ടക്കേടുകൾ.. ഒന്നും ചോദിച്ചില്ല.. 

മൂന്നു ദിവസം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ വീണ്ടും അവളെ ബസ് സ്റ്റോപ്പിൽ വച്ച് കണ്ടു. 

അങ്ങോട്ട് നോക്കാൻ ചമ്മലായിരുന്നു, അവളാണ് അടുത്തേക്ക് വന്നത്. 

"എനിക്കൊരല്പം സംസാരിക്കണമായിരുന്നു".

അടുത്ത ബേക്കറിയിൽ ജ്യൂസ് കുടിച്ചിരിക്കുമ്പോൾ അവൾ പറഞ്ഞു തുടങ്ങി. 

"വീട്ടുകാർ കല്യാണം ഉറപ്പിക്കുന്നതിന്റെ സംസാരത്തിലാണ്."

"അറിഞ്ഞു"

"അതിനു മുന്നേ ഒന്ന് സംസാരിക്കണമെന്ന് തോന്നി"

മനസ്സിലെന്തോ ഒരു അമ്പരപ്പ് കൂടുകൂട്ടാൻ തുടങ്ങിയിരുന്നു. 

അവൾക്കിനി മറ്റാരെയെങ്കിലും ഇഷ്ടമാണെന്നാവുമോ പറഞ്ഞു വരുന്നത്..?

"ആനന്ദ്, ഒരു നല്ല മനുഷ്യനാണെന്ന് ഞാൻ വിശ്വസിക്കുന്നു. ഏതു പെൺകുട്ടിയും കണ്ടാൽ ഇഷ്ടപ്പെടും ഇയാളെ, സുന്ദരനാണ്, നല്ല ജോലിയുണ്ട്.. "

അയാളുടെ ഹൃദയം മിടിക്കാൻ തുടങ്ങിയിരുന്നു. 

"പക്ഷെ, നിങ്ങൾ ആഗ്രഹിക്കുന്നത് പോലുള്ള സ്ത്രീധനം താരം ഞങ്ങൾക്കാകില്ല. അച്ഛൻ നിങ്ങൾ പറയുന്നതെല്ലാം സമ്മതിച്ചേക്കും, പക്ഷെ, എനിക്കതിനു സാധിക്കില്ല. 

പ്രായമായി വിശ്രമിക്കേണ്ട കാലത്ത് എടുത്താൽ പൊങ്ങാത്ത ഭാരമെടുത്തു വച്ച് ഓരോ ദിവസവും പ്രായമേറി വരുന്ന അച്ഛനെ കാണാനെനിക്ക് സാധിക്കില്ല. അതുപോലെ ആസ്വദിക്കേണ്ട പ്രായത്തിൽ കടം വീട്ടാനോടി നടക്കേണ്ടി വരുന്ന അനിയനെയും, അതൊക്കെ എനിക്ക് സങ്കല്പിക്കാവുന്നതിലും അപ്പുറമാണ്. 

അതുകൊണ്ട്.. ആലോചിച്ചു തീരുമാനിച്ചാൽ മതി."

***

വീട്ടിലേക്ക് ചെല്ലുമ്പോൾ വല്യച്ഛൻ തരവനോട് സംസാരിക്കുകയായിരുന്നു. 

"ഞങ്ങൾ ഒന്നുകൂടി ആലോചിക്കട്ടെ..", അത്ര മാത്രമേ കേട്ടുള്ളൂ. 

അടുക്കളയിൽ ചെന്നപ്പോൾ 'അമ്മ പറഞ്ഞു, 

"ആ കുട്ടിക്ക് കൊടുക്കാൻ അധികമൊന്നും ഇല്ലെന്നാ കേട്ടത്"

'ഉം"

ഉറക്കം അൽപ്പം പോലും കടാക്ഷിക്കാത്തതുകൊണ്ട് അയാൾക്ക് ആലോചിക്കാൻ സമയം കിട്ടി. 

'അവൾ പറഞ്ഞതിൽ എന്താണ് തെറ്റ്? ഞാനൊരു പെൺകുട്ടിയായിരുന്നെങ്കിൽ ഈ ഒരു സാഹചര്യം വരുമ്പോൾ ഇതൊക്കെ തന്നെയാകില്ലേ ചിന്തിക്കുക.. ഓരോരുത്തർ മനസ്സിലൊതുക്കുന്നു, അവൾ തുറന്നു പറയാനുള്ള ധൈര്യം കാണിച്ചു.'

പിറ്റേന്ന് അച്ഛനോട് നേരിട്ട് പറഞ്ഞു, 

"അച്ഛാ, എന്ത് കുറവുകൾ ഉണ്ടെങ്കിലും ഇത് മതി".

അച്ഛനും അമ്മയ്ക്കും എതിർപ്പുകളൊന്നുമുണ്ടായില്ല. ചേച്ചിയെ വിവാഹം കഴിച്ചയക്കുമ്പോൾ അവരും ഇതൊക്കെ ചിന്തിച്ചിട്ടുണ്ടാകും. 

***

പിറ്റേന്ന് രാവിലെ ഒരു ഫോൺ കാൾ, പരിചയമില്ലാത്ത നമ്പറാണ്. 

"ഹലോ"

"ഞാൻ കഥയാണ്"

"പറയു.."

"അല്ല, ആലോചിച്ചിട്ട് തന്നെയാണോ...?"

"അതെ, നന്നായി ആലോചിച്ചു, കൃത്യമായി പറഞ്ഞാൽ  ആറ് മണിക്കൂറും ഏഴു മിനിറ്റും ഇരുപത്തേഴു സെക്കൻഡും ആലോചിച്ചു. എന്നിട്ടും നിന്നെക്കാൾ കഥയുള്ള വേറൊരു പെണ്ണിനെ കിട്ടുമെന്ന് എനിക്കുറപ്പില്ല.."\

"ഉം.."

"താൻ പറഞ്ഞ കാര്യങ്ങളൊക്കെ ഓരോ പെൺകുട്ടികളും ആലോചിക്കുന്നുണ്ടാകും.. ചിലരൊക്കെ മനസ്സിലൊതുക്കും.. ചിലരൊക്കെ തുറന്നു പറയും, അത്രേയുള്ളു. എന്തായാലും തുറന്നു പറഞ്ഞതിൽ സന്തോഷം."

"...."

"അപ്പോൾ തനിക്ക് വേറെ എതിർപ്പുകളൊന്നുമില്ലെന്നു കരുതിക്കോട്ടെ..?"

"ഉം.."

"ഇതെന്താ ഉം മാത്രമേയുള്ളു"?

"ഉം.."

അയാൾ പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു. 

***

കഥയുടെ  കഴുത്തിലേക്ക് താലി ചാർത്തുമ്പോൾ അയാളുടെ കയ്യിലേക്ക് ഒരുതുള്ളി കണ്ണീർ വീണു,
അയാൾണ്ട  അമ്പരന്ന് അവളുടെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി, അവൾ ചിരിക്കുന്നു.
അയാളുടെ മനസ്സിലൊരു പുഞ്ചിരി പടർന്നു...
ഇതാണ് കഥയുടെ കഥ, എൻറെയും.. :)

വഴിമുടക്കികൾ

വഴിമുടക്കികൾ

ആദ്യമായി അച്ചാമ്മയാണെന്നോട് പറഞ്ഞത്,
'ഞാൻ വഴിമുടക്കിയാണെന്ന്'.
പ്രസവത്തോടെ അമ്മ മരിച്ചു. അപ്പൻ വേറെ വിവാഹം കഴിക്കാത്തതിന്റെ കാരണം ഞാനാണത്രെ, 'ഞാനെന്ന വഴിമുടക്കി'.
രണ്ടാമത്തെ പ്രാവശ്യം വ്യക്തമായി പറഞ്ഞത് കൊച്ചച്ചനായിരുന്നു.
'കൊച്ചച്ചന്റെ മകളെ പെണ്ണുകാണാൻ വന്ന കൂട്ടർക്ക് എന്നെ ഇഷ്ടപ്പെട്ടത്രെ. കൊച്ചച്ചൻ പറഞ്ഞതിനേക്കാൾ എന്നെ കുത്തി നോവിച്ചത് ശാലിനിയുടെ വാക്കുകളായിരുന്നു.
'ചേച്ചിക്ക് എന്നോട് സ്നേഹമുണ്ടായിരുന്നെങ്കിൽ അടുക്കള വാതിൽക്കൽ പോലും വരരുതായിരുന്നു. എല്ലാരും പറയുന്നത് ശരിയാണ്, ചേച്ചി വഴിമുടക്കി തന്നെയാണ്. അച്ചാമ്മ പറയുന്നത് ഞാനിതുവരെ ശ്രദ്ധിച്ചിരുന്നില്ല. ഇപ്പോൾ തോന്നുന്നു എല്ലാം ശരിയാണെന്ന്.'
അച്ചാമ്മ പറഞ്ഞിട്ടാണ് പശുവിനു പിണ്ണാക്ക് കൊടുക്കാൻ പോയതെന്നും വരുന്ന വഴിക്കാണ് ആ പയ്യൻ എന്നെ കണ്ടതെന്നും പറയാൻ പൊന്തിച്ച നാവ് അനങ്ങാതെ നിന്നു.
വളരും തോറും, പ്രായം കൂടുംതോറും വഴിമുടക്കിയെന്ന പേരിന്റെ കാഠിന്യം കൂടി വന്നു. കേൾക്കും തോറും ആ വിളി എന്റെ പേരായി മാറി.
ഈ നിമിഷം വരെയും എനിക്കെന്റെ പേര് നിശ്ചയമില്ല, കുഞ്ഞുനാളിലെപ്പോഴോ അപ്പൻ മാളൂവെന്നു വിളിച്ച മങ്ങിയൊരോർമ്മയൊഴിച്ചാൽ 'വഴിമുടക്കി' എന്ന പേരിനാണ് തെളിച്ചം കൂടുതൽ.
ഇപ്പോൾ ആരൊക്കെയോ പറയുന്നത് കേൾക്കാം,
'ആ കുട്ടിയുടെ പേരെന്താണാവോ, വഴിമുടക്കിയെന്ന പേര് മാത്രമേ എല്ലാര്ക്കും ഓർമ്മയുള്ളു.'
ഞാൻ ഉള്ളിൽ സന്തോഷിക്കുന്നുണ്ട്,
 'എന്റെ പേര് മായ്ച്ചവരുടെ ഇപ്പോഴത്തെ അങ്കലാപ്പ് കണ്ടിട്ട്'.
പറയാൻ മറന്നു, ഇന്ന് പുലർച്ചെ നാല് മുപ്പത്തിനാലിന് ഞാൻ മരിച്ചു പോയി, ഒരു ചെറിയ അറ്റാക്ക്.
ദൈവത്തിന് നന്ദി. ഇനിയും വഴിമുടക്കി എന്ന പേര് കേൾക്കേണ്ടി വരില്ലല്ലോ.
"പേര് കിട്ടി, ഐശ്വര്യ, ആ കൊച്ചിന്റെ ജനന സർട്ടിഫിക്കറ്റിലുണ്ട്." കൊച്ചച്ചനാണെന്നു തോന്നുന്നു, അപ്പന്റെ പഴയ ട്രങ്കുപെട്ടിയിൽ നിന്നു തപ്പിയെടുത്തതാണോ?
എന്തായാലും എനിക്കിപ്പോ എന്റെ പേര് തിരികെ കിട്ടി. ഇവർ മരണ സർട്ടിഫിക്കറ്റ് ഉണ്ടാക്കുമ്പോൾ ഈ പേര് തന്നെ വയ്ക്കുമായിരിക്കും.
സർട്ടിഫിക്കറ്റിൽ മാത്രം ഒതുങ്ങിക്കൂടി ഒരു പേര്,
ആരൊക്കെയോ എന്നെ പൊതിയുന്നുണ്ട്, പെട്ടെന്ന് ആരോ പറയുന്നു.
"ഒരു അഞ്ചു മിനിറ്റ് കൂടി നോക്കാം, ആരെങ്കിലും വരാനുണ്ടെങ്കിലോ"
"നിറുത്തിനെടാ വഴിമുടക്കികളെ, എന്നെയിനി ആരും കാണാൻ വരാനില്ല, എന്റെ അവസാന യാത്രയായിത്. വഴിമുടക്കാതെ മാറിനെടാ.."
എന്റെ സഹികെട്ട അലർച്ച ആരും കേട്ടില്ലെന്നു തോന്നുന്നു.
അവർ ആ അഞ്ചു മിനിറ്റിൽ വരാനുള്ള ആളിനുവേണ്ടിയുള്ള കാത്തിരിപ്പിലാണ്. 

ചിറകൊടിഞ്ഞ മഴപ്പക്കികൾ

ചിറകൊടിഞ്ഞ മഴപ്പക്കികൾ

"മായേ, നീ ഏട്ടന് ചോറ് കൊടുത്തോ? ഭക്ഷണം  കഴിഞ്ഞു ഏട്ടന് മരുന്നുള്ളതല്ലേ? ഇതിപ്പോ മണി മൂന്നായി".

മായ കേട്ട ഭാവം നടിച്ചില്ല.

അരുൺ ഒന്നുകൂടി ചോദിക്കാനൊരുങ്ങുമ്പോഴേക്കും മായ അയാൾക്കുള്ള ഭക്ഷണം മേശപ്പുറത്ത് നിരത്തി.

"നീ ആദ്യം ഏട്ടന് ഭക്ഷണം കൊടുക്ക്, അത് കഴിഞ്ഞ് മതി എനിക്ക്."

"ഏട്ടന് അൽപ്പം കഴിയട്ടെ, ആദ്യം നിങ്ങൾ കഴിക്ക്. പിന്നെ മരുന്ന് കഴിച്ചിട്ടെന്താ ഫലം, ഇത്രേം നാൾ കാണാത്ത അത്ഭുതമൊന്നും ഇനി സംഭവിക്കാൻ പോകുന്നില്ല".

അരുണിന് വിശപ്പ് കെട്ടു. അയാൾ ഊണ് മേശയിൽ നിന്നും എഴുന്നേറ്റു.

രാഹുൽ അകത്തെ മുറിയിലിരുന്ന് എല്ലാം കേൾക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

ശരിക്കും അയാൾക്ക് വിശക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

***

അരുൺ മുറിയിലേക്ക് വന്നപ്പോൾ രാഹുൽ ആലോചനയിലായിരുന്നു.

"ഡാ നീയൊന്നും കഴിക്കാതെന്താ, ഭക്ഷണം അതുപോലിരിക്കുന്നു."

"വേണ്ടാഞ്ഞിട്ട, വിശപ്പില്ല."

"മായ പറഞ്ഞതൊക്കെ കെട്ടു അല്ലെ?"

അയാൾ തലയാട്ടി.

രാഹുൽ പറഞ്ഞു തുടങ്ങി, "നിന്റെ തെറ്റാ എല്ലാം, അവളുടെ എല്ലാ വാശികൾക്കും നീയാ വളം വച്ചത്. സഹോദരിയാണെങ്കിലും ആരാണെങ്കിലും നീ സ്വന്തം നിലനിൽപ്പ് കൂടി നോക്കണമായിരുന്നു. പാവം രാജിയെ..." അയാൾ പറയാൻ വന്നത് വിഴുങ്ങി.

രാഹുൽ അരുണിന്റെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി. 

അരുൺ ഒന്ന് നിശ്വസിച്ചു, എന്നിട്ട് ഒന്നും പറയാതെ പുറത്തേക്ക് പോയി.

***

"രാഹുലേട്ടാ, ഏട്ടൻ മഴപ്പക്കിയേ കണ്ടിട്ടുണ്ടോ?"

"മഴപ്പക്കിയോ? അതെന്താ സാധനം? രാഹുൽ രാജിയുടെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി.

"ഈ മഴ വരുന്ന സമയത്ത് രാത്രി ലൈറ്റിന് ചുറ്റും പറക്കുന്ന ആ പ്രാണിയുണ്ടല്ലോ അത്".

"ഈയാംപാറ്റകളോ.. ഡി അത് മഴപ്പക്കിയല്ല അത് ഈയാംപാറ്റകളാ.."

"എന്ത് പാറ്റയായാലും അതാ മഴപ്പക്കി". 

"ശരി, സമ്മതിച്ചു, മഴപ്പക്കി എങ്കിൽ മഴപ്പക്കി. എന്താ ചോദിയ്ക്കാൻ?"

"അവർക്ക് ഒരു ദിവസത്തെ ആയുസേയുള്ളു അല്ലെ,,? തലേന്ന് ചിറകടിച്ച് പറന്നു നടന്നതൊക്കെ പിറ്റേന്ന് ചിറകുകൾ കൊഴിഞ്ഞു ചത്തു കിടക്കും.. പാവങ്ങൾ.."

രാജി, അവളെങ്ങനെയായിരുന്നു, പറയത്തക്ക പ്രത്യേകതകളൊന്നുമില്ലാത്ത ഒരു പാവം പെൺകുട്ടി. 

വെറും നിഷ്കളങ്ക. അതിനേക്കാൾ മണ്ടി എന്ന പേരാണ് അവൾക്ക് കൂടുതൽ ചേരുക. 

***

ആർമിയിൽ ചേർന്ന് ഒരു വർഷത്തിന് ശേഷമാണ് നാട്ടിലെത്തിയത്. രാജിയുടെ വീട്ടിൽ പോയി ചോദിയ്ക്കാൻ തീരുമാനിച്ചിരുന്നു. 

ആയിടക്കാണ് അരുൺ മായയെ വിവാഹമാലോചിക്കുന്നത്. അങ്ങനെ ആ കല്യാണം നടന്നു. 

ഒരു മാസത്തിനു ശേഷം  കൃത്യമായി പറഞ്ഞാൽ രാജിയെ കാണാൻ തീരുമാനിച്ചതിന്റെ തലേന്ന് രാത്രി, മായാ മുറിയിലേക്ക് വന്നു. 

"ഏട്ടൻ രാജിയെ വിവാഹം കഴിക്കാൻ തീരുമാനിച്ചോ?"

"ഉം. എന്തെ.. നിനക്കൊരു ജീവിതമായല്ലോ, ഏട്ടനും ഒരു ജീവിതം വേണ്ടേ?".

"ഏട്ടാ.. രാജിയെ എനിക്കിഷ്ടമല്ല. മറ്റാരെയെങ്കിലും വിവാഹം കഴിച്ചോളൂ.."

അമ്പരപ്പാണ് ആദ്യമുണ്ടായത്.

"നിനക്കെന്താ രാജിയോട് അനിഷ്ടം? അത് നിന്റെ കൂട്ടുകാരിയാണല്ലോ.. "

"അത് കൊണ്ടാ വേണ്ടെന്നു പറഞ്ഞത്. അവൾ നമ്മുടെ കുടുംബത്തിന് യോജിച്ചതല്ല, പണം പോട്ടെന്നു വയ്ക്കാം, കേറിക്കിടക്കാൻ ഒരു കൂര പോലുമില്ല, താഴെ രണ്ട് അനിയത്തിമാരും.. അത് നടക്കില്ല."

"നീയെന്താ  പറയുന്നത്, ഞാൻ സ്ത്രീധനം മോഹിച്ചല്ല, എനിക്കൊരു കൂട്ട് വേണം.. അത് രാജിയായിരിക്കും. നിനക്കിഷ്ടപ്പെട്ടയാളെ നീ വിവാഹം കഴിച്ചില്ലേ?"

"ഇത് ഏട്ടന്റെ തീരുമാനമാണോ?"

"അതെ.."

"എങ്കിൽ.. ഈ വീടും പറമ്പും എനിക്ക് എഴുതിത്തരണം.. എന്നിട്ട് ഏട്ടന്റെ ഇഷ്ടം പോലെ ചെയ്തോളു."

അവൾ മുറിയിൽനിന്ന് ഇറങ്ങിപ്പോയി.

അമ്മയും അച്ഛനും മരിച്ചപ്പോൾ മായ കൂടെയുണ്ടല്ലോ എന്ന സമാധാനമായിരുന്നു അയാൾക്ക്. 

ഇന്ന് അയാൾ തീർത്തും ഏകനായത് പോലെ തോന്നി. 

***

രാജിയെ കാണുമ്പോൾ അവളുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞിരുന്നു. അവൾ പറഞ്ഞു,

"മായ കാണാൻ വന്നിരുന്നു"

"നീ അവൾ പറയുന്നത് ശ്രദ്ധിക്കേണ്ട.. എന്നെ വിശ്വാസിക്ക്. ഞാൻ ചില തീരുമാനങ്ങളെടുത്തിട്ടുണ്ട്"

പെട്ടെന്ന് രാജി അയാളുടെ കൈ കവർന്ന് തലയിൽ വച്ചു.

"രാഹുലേട്ടാ, ഞാനാണെ സത്യം, ഏട്ടൻ എന്നെ വിവാഹം കഴിക്കില്ല.."

അയാൾ ഞെട്ടിപ്പോയി,

"രാജി, നീ"

"ഞാൻ കാരണം ഏട്ടൻ കഷ്ടപ്പെടുന്നത് കാണാൻ എനിക്കിഷ്ടമല്ല, നിറുത്താം, മറക്കാം.."

അവൾ ഉള്ളിലടക്കിയ കരച്ചിലോടെ തിരിഞ്ഞു നടന്നു. 

***

രാവിലെ അരുൺ വന്നു വിളിക്കുമ്പോളാണ് തലേ ദിവസം മൂക്കറ്റം കുടിച്ചിട്ടാണ് വന്നതെന്നോർത്തത്.

"രാഹുൽ, നീ വേഗം ഫ്രഷ് ആയി വാ.. ഒരു സ്ഥലം വരെ പോകണം"

അരുൺ രാഹുലിനെ കൊണ്ട് നിറുത്തിയത്, തലയ്ക്കൽ കൊളുത്തിയ വിളക്കിനു താഴെ കിടത്തിയ രാജിയുടെ ദേഹത്തിനു മുന്നിലായിരുന്നു.

സമനില തെറ്റിയിരുന്നു. 

ബൈക്ക് എതിരെ വരുന്ന ബസ്സിന്‌ നേരെ ഓടിച്ചു കയറ്റുമ്പോളും അയാളുടെ മനസ്സ് പറയുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

'ഇത് നിന്റെ തെറ്റാണ്, നീ കാരണമാണ്'

***

രണ്ട് വർഷമായി അത് കഴിഞ്ഞിട്ട്. 

രണ്ടു കാലുകളും മുറിച്ചു മാറ്റപ്പെട്ടു. 

അപകടത്തിൽ ജീവൻ നഷ്ടമാകാത്തത്‌ അയാൾക്ക് നിരാശയിലധികം വേദനയായിരുന്നു, 

വരാന്തയിൽ നിന്ന് മായ ശബ്ദിക്കുന്നത് കെട്ടു. 

"ഉച്ചക്ക് കൊടുത്ത ഭക്ഷണം തൊട്ടിട്ടില്ല, ഇനിയെന്തിന് ഇതും കൂടി വേസ്റ്റ് ആക്കുന്നത്?

അയാൾക്ക് വേദന  തോന്നിയതേയില്ല.

***

രാഹുലിന്റെ മുറിയിലേക്ക് മായ കാപ്പി കൊണ്ട് വരുമ്പോൾ പത്തുമണി കഴിഞ്ഞിരുന്നു. 

രാഹുൽ അപ്പോഴും കണ്ണടച്ച് കിടക്കുകയായിരുന്നു. 

"ഏത് സമയവും ഉറക്കം തന്നെ" മായ അൽപ്പം ഉറക്കെത്തന്നെ പറഞ്ഞു.

കാപ്പി മേശമേൽ വായിക്കുമ്പോഴാണ് വടിവൊത്ത കൈപ്പടയിലെഴുതിയ കത്ത് അവളുടെ ശ്രദ്ധയിൽ പെട്ടത്. 

"മായ മോൾക്ക്,

ഏട്ടൻ അവസാനമായി എഴുതുകയാണ്. നേരത്തെ ഇതൊന്നും പറയാത്തതിൽ നിരാശയുണ്ട്. ഏട്ടൻ പോവുകയാണ്. നന്നായി ജീവിക്കുക. നിനക്ക് വേണ്ടിയാണ് ഇട്ടതിന് പല ഇഷ്ടങ്ങളും വേണ്ടെന്നു വച്ചത്. അതിലേട്ടൻ നിരാശപ്പെട്ടിട്ടില്ല. അച്ഛനും അമ്മയും പോയപ്പോൾ നീയുണ്ടല്ലോ എന്ന സമാധാനമായിരുന്നു ഏട്ടന്. ഇപ്പോൾ നീ അടുത്തുണ്ടെങ്കിൽ പോലും ഏട്ടൻ തനിച്ചാണ്. നിനക്ക് നിന്റെ കുടുംബം നോക്കണമെന്ന് ഏട്ടനറിയാം അത് കൊണ്ടാണ് ഏട്ടൻ ഒരു ബാധ്യതയാകാതെ പോകാൻ തീരുമാനിച്ചത്. സന്തോഷമായിരിക്കുക. നീ അസശ്യപ്പെട്ടത് പോലെ തറവാട് നിന്റെ പേരിൽ രജിസ്റ്റർ ചെയ്ത പ്രമാണം മേശവലിപ്പിലുണ്ട്. നീ കാരണമാണ് ഏട്ടൻ പോകുന്നത് എന്ന ചിന്ത വേണ്ട. ഇത് ഏട്ടന്റെ മാത്രം തീരുമാനമാണ്. സന്തോഷമായിരിക്കു. 

എന്ന് 

ഏട്ടൻ"

മായ കണ്ടതും വായിച്ചതും മനസ്സിലാക്കുന്നതിന് ഒരുപാട് നേരം മുന്നേ രാഹുൽ തന്റെ മഴപ്പക്കിയേ തേടി യാത്ര തിരിച്ചിരുന്നു. 

അയാൾ തന്റെ മഴപ്പക്കിയേ കണ്ടുമുട്ടിയിട്ടുണ്ടാകും, പണവും പ്രതാപവും തടസങ്ങളാകാത്ത മറ്റൊരു ലോകത്തിൽ.. 

ഇങ്ങനത്തെയും ചില ബസ് യാത്രകൾ..

ഇങ്ങനത്തെയും ചില ബസ് യാത്രകൾ..

KSRTC ബസിൽ പോകാത്തവർ ആരുമുണ്ടാകില്ല. 

അതൊരു ഒന്നൊന്നര യാത്ര തന്നെയാണ് . തിങ്കളാഴ്ച ദിവസമാണെങ്കിൽ പറയുകയും വേണ്ട. 
അവധിയൊക്കെ കഴിഞ്ഞു മടങ്ങി വരുന്നവരുടെ തിരക്ക്. ഓഫീസിലെത്താൻ തിടുക്കപ്പെടുന്നവരുടെ തിരക്ക്. മെഡിക്കൽ കോളേജിൽ പോകുന്നവർ, സ്കൂൾ കുട്ടികൾ, കോളേജ് ഹീറോസ്‌, അങ്ങനെ നീളും, സൂചി കുത്താണിടം കാണില്ല. 
ചില വിദ്വാന്മാർ അവിടെയും തള്ളിക്കയറും (ഞാനും ഉണ്ടാകും ചിലപ്പോൾ). 
കയാറിയാലത്തെ വിശേഷം  പറയുകയും വേണ്ട. 

ഒരു കാൽ സ്റ്റെപ്പിൽ, ഒരു കാൽ ബസ്സിനകത്ത്. ബാഗ് ആറെയെങ്കിലും ഏല്പിക്കാമെന്നു വച്ചാൽ ഇരിക്കുന്ന ആളിനെ ഇട്ടുമൂടാനുള്ള ബാഗ് അയാൾ വഹിക്കുന്നുണ്ടാകും. 

ക്യാരിയർ നിറയേയുമുണ്ടാകും ബാഗ്. 

ബാഗ് തൂക്കി നിൽക്കുന്നത് സഹിക്കാം, ഓരോ ബ്രേക്ക് പിടിക്കുമ്പോഴും കിട്ടുന്ന തട്ടിന്റെയും മുട്ടിന്റെയും കഠിന്യമാണ് സഹിക്കാനാകാത്തത്.

 അതും പോട്ടെ എന്നു വയ്ക്കാം, രാവിലെ കുളിക്കാതെ കളറും ചെയ്ത് ചകിരി മുടിയും കൊണ്ട് ചിലർ കേറും, കാറ്റടിക്കുമ്പോൾ മുടി അടുത്തു നിൽക്കുന്നവന്റെ വായിൽ... ഹോ...

അടുത്ത ചിലരുണ്ട്, കഴുകാത്ത തുണിയിൽ പെർഫ്യൂം വാരിപ്പൂശി വരുന്നവർ. അവരുടെ അടുത്തെങ്ങാനുമാണ് നിൽക്കുന്നതെങ്കിൽ ഏതാണ്ട് വൈറ്റ് റം അടിച്ച പ്രതീതിയാണ്.
ചുരിദാറിന്റെ ഷാൾ ആണ് അടുത്ത താരം. 

പിന് ചെയ്തിട്ടുണ്ടെങ്കിൽ വല്യ പ്രശ്നമില്ല, പോകുമ്പോ കൂടെ കൊണ്ട് പോകാം, പിന് ചെയ്യാത്തവരുടെ ഷാൾ മറ്റാരെങ്കിലും കൊണ്ടു പോകും.
ഓപ്പൺ ഉള്ള ടോപ്പ് ഇടുന്നവർക്ക് രണ്ട്‌ കാലുകൾ മാത്രമേ ഉണ്ടാകൂ, ടോപ്പിന്റെ രണ്ട്‌ ഭാഗവും രണ്ടിടത്തായിരിക്കും.
പിന്നെ ചില ഞരമ്പ് രോഗി കണ്ടക്ടര്മാര്, സ്ഥലമില്ലെങ്കിലും ഞെങ്ങി ഞെരുങ്ങി പെണ്ണുങ്ങളുടെ അടുത്തെത്തുന്നവർ... അവർക്ക് നേരിട്ട് ടിക്കറ്റ് കൊടുത്താലേ തൃപ്തിയാകു..
ഇരിക്കാൻ സീറ്റ് കിട്ടുന്നത് വല്ല തടിയന്മാരുടെയോ തടിച്ചികളുടെയോ അടുത്താണെങ്കിൽ പിന്നെ സാൻഡ് വിച്ച് പരുവമായിരിക്കും.
ഉറങ്ങുന്ന ആശാന്മാർ ആണെകിൽ പറയുകയും വേണ്ട, കയ്യും വിരിച്ചിരുന്നാൽ ഭീമന്റെ കയ്യിൽ പെട്ട കീചകന്റെ അവസ്ഥ...., ഭയാനകം.
ആര് എണീക്കുന്നു എന്ന നോക്കി നിൽക്കുന്ന അടുത്ത വിഭാഗം. എണീക്കാൻ പോകുകയാണെന്ന് മനസ്സിലായാൽ കരിമ്പ് കണ്ട ആനയെപ്പോലെ എല്ലാവരെയും തട്ടി മറിച്ചിട്ട് ഒരു വരവുണ്ട്, അത് കാണുമ്പോഴേ.ഇരിക്കുന്നവർ എണീക്കും (ഞാൻ സ്റ്റോപ് എത്തിയാൽ മാത്രമേ എണീക്കൂ, അങ്ങാനിപ്പം പേടിപ്പിക്കേണ്ട).
ഇറങ്ങി രക്ഷപ്പെട്ടെന്നു കരുതരുത്, ഇപ്പോഴാ യാത്രത ട്വിസ്റ്റ്, 

ഇറങ്ങുന്ന വഴി ഡോറിൽ ഉയർന്നു നിൽക്കുന്ന തകിടിന്റെ ഭാഗം ചെറുതായൊന്ന് തലോടും, തുണിയാണോ കീറിയത് കൈയാണോ മുറിഞ്ഞതെന്ന് ആദ്യം മനസ്സിലാകില്ല..പതിയെ നീറ്റൽ തുടങ്ങും...
ഇന്ന് ഓടിച്ചാടി സൈഡ് സീറ്റ് പിടിച്ച് ഇരിപ്പായി, 'തടിച്ചികൾ ആരും വന്നിരിക്കല്ലേ' എന്ന പ്രാർത്ഥനയിൽ..
അവിടേം ട്വിസ്റ്റ്, തടിച്ചികൾ വന്നില്ല പകരം മൂന്നു പേർ.
ഒരമ്മച്ചി, മകൻ, മകൾ...മകൾക്കിരിക്കാൻ സ്ഥലമില്ല, ഉടനെ അതിനെയും പിടിച്ചിരുത്തി, മൂന്നുപേർ കഷ്ടിച്ചിരിക്കുന്ന സീറ്റിൽ നാലുപേർ.
ഞാനാരാ? സാൻഡ്വിച്ച്.
മൂന്നു പേരും സുഖമുറക്കം.
പാവം ഞാൻ.. അല്ലെ? 

😢

അവസാന വഴിയും കടക്കുമ്പോൾ

അവസാന വഴിയും കടക്കുമ്പോൾ 

അവസാന വഴിയും കടന്നു തിരിഞ്ഞു    നോക്കാതെ ഞാൻ പോകുമ്പോൾ  അവൾ എന്താകും ആലോചിച്ചിട്ടുണ്ടാകുക?
അവൾ ഇഷ്ടം തുറന്നു പറഞ്ഞപ്പോൾ മിണ്ടാതെ തിരിഞ്ഞു നടന്നത് സന്തോഷം കൊണ്ടായിരുന്നു. എന്നുള്ളിലുള്ള ഇഷ്ടം അവൾ കണ്ടുപിടിച്ചോ എന്ന പകപ്പായിരുന്നു.
ഞാൻ അവസാന വഴിയും കടന്നു മറയുന്നത് അവൾ നോക്കി നിന്നിട്ടുണ്ടാകണം, ഞാൻ തിരിഞ്ഞു നോക്കിയതേയില്ല, പിടിക്കപ്പെടരുതെന്ന മനസ്സായിരുന്നു എനിക്ക്.
പക്ഷെ, എന്റെ ആ സ്വാർത്ഥത അവളെ വേദനിപ്പിച്ചോ? അവളുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞോ?
ഒന്ന് തിരിഞ്ഞു നോക്കാമായിരുന്നു, ഒന്ന് പുഞ്ചിരിക്കാമായിരുന്നു.
പക്ഷെ,
ദൈവമേ, ഇത്ര നേരത്തെ വരാൻ ഞാൻ തയ്യാറായിരുന്നില്ല, എനിക്കൊരുപാട് കാര്യങ്ങൾ ചെയ്യാനുണ്ടായിരുന്നു.
അതിന് മുൻപേ,... നിനക്കൊരു സൂചന തരാമായിരുന്നു, എല്ലാം ചെയ്തു തീർത്തു നിറഞ്ഞ മനസ്സോടെ ഞാൻ വന്നേനെ.
ചോറും  സാമ്പാറും രുചിയുള്ളതായിരുന്നെന്നു ഞാൻ അമ്മയോട് പറഞ്ഞേനെ,
അനിയത്തിയുടെ  തലയിൽ തട്ടി അവളെ ദേഷ്യം പിടിപ്പിക്കുന്നതിനു പകരം അവൾക്കായി വാങ്ങിയ ഡയറി മിൽക്ക് കൊടുത്ത് അവളുടെ ചിരിയും സന്തോഷവും കണ്ട് മനസ്സ് നിറച്ചേനെ,
ഇറങ്ങാൻ നേരം അച്ഛനെ നോക്കിയൊന്നു പുഞ്ചിരിച്ചേനെ,
കുറിഞ്ഞിപ്പൂച്ചയൊടിത്തിരി നേരം വർത്താനം പറഞ്ഞേനെ,
ഒടുവിൽ, അവൾ പറഞ്ഞ ഇഷ്ടം എന്റെ മനസ്സിൽ ഒരുപാടുകാലമായിട്ടുണ്ടെന്ന് പറഞ്ഞൊപ്പിച്ചേനെ, അവളുടെ കണ്ണുകളിലെ സന്തോഷമോ നാണമോ നോക്കി നിന്നേനെ.
പക്ഷെ, ഞാൻ തയ്യാറായിരുന്നില്ല, ഇത്ര നേരത്തെ വരാൻ.
നീയൊരു സൂചന തരണമായിരുന്നു.
ബാക്കി വച്ചതെല്ലാം ചെയ്തു തീർത്തേനെ.
മരണം ബാക്കി വച്ച അവസാന വഴിയും കടക്കുമ്പോൾ, നിന്നെ കാണാനായി ഓടുമ്പോൾ,
ദൈവമേ, നീയെനിക്കൊരവസരം കൂടി തരുമോ?
എനിക്കൊരുപാട് കാര്യങ്ങൾ ചെയ്തു തീർക്കാനുണ്ട്.
അമ്മയെ ഒന്ന് കെട്ടിപിടിക്കണം.
കുഞ്ഞനിയത്തിയോട് ഇത്തിരി നേരം കളിക്കണം.
അച്ഛനോട് മനസ്സ് തുറന്ന് സംസാരിക്കണം.
അവളോടെന്റെ ഹൃദയം തുറക്കണം.
കുറിഞ്ഞിപ്പൂച്ചയ്ക്കും മക്കൾക്കും അൽപ്പം ചോറിട്ടു കൊടുക്കണം.
ഒടുവിൽ, നിരാശകളില്ലാതെ യാത്ര പറയണം.
ദൈവമേ, ഈ വഴിയും അവസാനിക്കാറായി,
നീയെനിക്കൊരവസരം കൂടി തരുമോ?