പുകവലിയും തുമ്മലും പിന്നെ കോറോണയും

പുകവലിയും തുമ്മലും പിന്നെ കോറോണയും 

ആൺചൂര്

ആൺചൂര്

ആൺചൂര്, കേൾക്കാൻ ആനച്ചൂര് പോലെ ഗാംഭീര്യമുള്ള  ഒരു വാക്ക് അല്ലേ?
എന്നായിരുന്നു അത്?
മഴയുള്ള ദിവസമായിരുന്നു, കോളേജിൽ നിന്നും ലാബ് കഴിഞ്ഞിറങ്ങിയപ്പോൾ ഒരുപാട് താമസിച്ചിരുന്നു. ഒരു ബസിനായി ഒരു ഓട്ടോയെങ്കിലും അതുവഴിവരാൻ പ്രാർത്ഥിച്ചു നിന്ന ദിവസം.
ഒരിക്കൽ പോലും ഒറ്റക്ക് ടാക്സിയിൽ പോകാത്ത ഞാൻ എത്രയും വേഗം വീടെത്താൻ ആഗ്രഹിച്ച് ടാക്സിക്ക് കൈ കാണിച്ച ദിവസം. 
ടാക്സിയിൽ കയറാൻ തുനിഞ്ഞപ്പോഴാണ് അകത്തു വേറെ ആളുകൾ ഇരിക്കുന്നത് കണ്ടത്.
കയറിയില്ല. തിരികെ സ്റ്റോപ്പിലേക്ക് നടന്നു.
ഒരു നിമിഷം, ഒറ്റ നിമിഷംകൊണ്ടാണ് എന്നെ ആരോ അതിലേക്ക് വലിച്ചിട്ടത്. എന്റെ വായും മൂക്കും ആരോ പൊത്തിപ്പിടിച്ചിരുന്നു.

ബോധം വരുമ്പോൾ എന്റെ മേലേക്ക് ആരോ ശക്തമായി നിശ്വസിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു, ശരീരം മുഴുവൻ വേദനയായിരുന്നു. 

ആകെ മൂന്ന് പേർ. ഓരോ ദിവസവും ഓരോരുത്തർ അതായിരുന്നു പതിവ്, ആ പതിവ് തെറ്റുന്ന ദിവസം മൂന്നുപേരും മാറിമാറി എന്നെ ഭോഗിച്ചിരുന്നു. 

ആ ദിവസങ്ങളിൽ ബോധം മടങ്ങിവരാറില്ലായിരുന്നു. 

പക്ഷെ, ആ ദിവസത്തിന്റെ അന്ത്യത്തിൽ എനിക്കവർ ഒരു ബണ്ണും ഒരു ഗ്ലാസ് മിനറൽ വാട്ടറും  തരാറുണ്ടായിരുന്നു. 

എനിക്കവരുടെ വീടോ പേരോ അറിയില്ല, ശരിക്കും മുഖം പോലും ഓർമ്മയില്ല, അവരെ ഞാൻ ഗന്ധം കൊണ്ട് തിരിച്ചറിഞ്ഞു. 

ചില ദിവസങ്ങളിൽ ഞാൻ ഭാഗ്യവതിയായിരുന്നു, അവരാരും വരാത്ത ദിവസം. അന്ന് ഞാൻ ബന്ധിച്ചിരുന്ന ചങ്ങലക്കൊപ്പം മുറിയിൽ അങ്ങോട്ടുമിങ്ങോട്ടും നടന്നു. 

എന്റെ ചങ്ങല കക്കൂസിന്റെ ക്ലോസറ്റ് മുതൽ ജനാലയുടെ ആദ്യത്തെ വിടവ് വരെ ആ ദിവസങ്ങളിൽ സഞ്ചരിച്ചു. 

നടന്നുവെന്നോ സഞ്ചരിച്ചു എന്നോ പറയുന്നത് ശരിയല്ല, ഇഴഞ്ഞു അതാണ് ശരി. 

ആ ദിവസങ്ങളിൽ ഞാൻ ദൂരേക്ക് നോക്കാറുണ്ട്. ആ കുന്നിൻ മുകളിൽ ഒരു മനുഷ്യക്കുഞ്ഞുപോലുമില്ല. 

ആ ദിവസങ്ങളിൽ ഞാൻ വീടിനെക്കുറിച്ചാലോചിക്കാറുണ്ട്. അച്ഛൻ, 'അമ്മ, ചേട്ടൻ.. എല്ലാവരും അന്വേഷിക്കുന്നുണ്ടാവും.. അജ്ഞാത മൃതദേഹങ്ങളിൽ പരതുന്നുണ്ടാവും എന്നെ.

അങ്ങനെ ഇഴഞ്ഞ ദിവസത്തിലൊന്നിലാണ് നോക്കെത്താദൂരത്തോളം പരന്നുനിൽക്കുന്ന പച്ചപ്പിനിടയിലൂടെ ഞാൻ ഏതോ പള്ളിയുടെ കുരിശുമണി കണ്ടത്. 

എനിക്ക് ബൺ കിട്ടുന്ന ദിവസങ്ങളിൽ അവിടെ നിന്നും നേർത്ത താളത്തിൽ ഏതൊക്കെയോ പാട്ടുകേൾക്കാറുണ്ട്. ഒരെണ്ണത്തിൻറെ ഏതാനും വരികൾ എനിക്ക് കാണാതെ അറിയാം. 

"Amazing grace, how sweet the sound

That saved a wretch like me" 

ബാക്കി മറന്നു ...

ആ പാട്ടിന്റെ രണ്ടാമത്തെ വരി പഠിച്ച ദിവസമാണ് കക്കൂസിന്റെ കതകിന്റെ കൈപ്പിടി ഒടിഞ്ഞത്. 

സമയം പോകാൻ വേണ്ടിയാണ് അത് തറയിലുറച്ചു തുടങ്ങിയത്. ആ ശബ്ദം കേൾക്കുമ്പോൾ വല്ലാത്ത ഹരം.

ജനാലയുടെ വിടവിൽക്കൂടി സൂര്യനും ചന്ദ്രനും മുറ തെറ്റാതെ വെളിച്ചം കാണിച്ചിരുന്നു. എപ്പോഴോ ആ പിടി വല്ലാതെ ഒന്ന് തിളങ്ങി. 

മൂർച്ച ആദ്യം പരീക്ഷിച്ചത് സിഗരറ്റിന്റെ തീയി അവരോരോരുത്തർ പടം വരച്ച തുടയിൽ... രക്തം വന്നിരുന്നു, വേദന മാത്രം അറിഞ്ഞില്ല. 

അന്നുരാത്രി  മൂന്നാമത്തവൻ വന്നിരുന്നു, പാറപ്പൊടിയുടെ മണമുള്ളവൻ... 

എന്റെ മേലേക്ക് മറിഞ്ഞ ആ ശരീരത്തിന്റെ കഴുത്തിലാണ് ആദ്യം കുത്തിയത്. കുറെ ചോര വാർന്നു. അവനൊന്നും മിണ്ടാൻ കഴിയുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല. അവന്റെ അടിയിൽ നിന്നും മാറാനുള്ള ശക്തി പോലുമുണ്ടായില്ല. 

അവനെ വലിച്ച് കക്കൂസിന്റെ ചുമരിൽ ചാരിയിരുത്തുമ്പോൾ അടുത്ത ഊഴം ആരെന്നു മാത്രമേ ചിന്തിച്ചുള്ളൂ. 

രണ്ടാമത് ഒന്നാമനായിരുന്നു വന്നത്, ഏതോ വിലകൂടിയ സിഗരറ്റിന്റെ ചൂരുള്ളവൻ. 

ഞാൻ കട്ടിലിൽ കമിഴ്ന്നു കിടന്നു, കൈക്കുള്ളിൽ വീണ്ടും മൂർച്ച കൂട്ടിയ പിടി മുറുക്കെപ്പിടിച്ചിരുന്നു.

കട്ടിലിൽ കട്ടപിടിച്ചു കിടന്ന ചോര കണ്ട് അവൻ അന്ധാളിച്ചിരിക്കണം.

എന്നെപ്പിടിച്ചുകുലുക്കി നേരെ കിടത്തിയ നിമിഷം.. കഴുത്തിലാണ് ഉന്നം വച്ചത്.. ചെവിക്ക് പിറകിൽ കൊണ്ടു.

അവനെന്തൊക്കെയോ വിളിച്ചു പറയുന്നുണ്ടായിരുന്നു, ആ വിളികളൊക്കെ തീരും വരെ തലങ്ങും വിലങ്ങും കുത്തി. എപ്പോഴോ അവനും ചത്തു.

അവനെ കട്ടിലിനടിയിലേക്കാണ് തള്ളിനീക്കിയത്..

ഇനി ഒരാൾ കൂടി, അതിന് രണ്ടു ദിവസം കൂടി കാത്തിരിക്കേണ്ടി വന്നു. 

അന്ന് മഴ പെയ്തിരുന്നു. 

അവൻ വരുന്നത് ദൂരെ നിന്നെ അറിയാം. അവന് ലാവണ്ടറിന്റെ ഗന്ധമാണ്, ചേട്ടൻ ജന്മദിനത്തിന് സമ്മാനിച്ച പെർഫ്യൂമിന്റെ അതേ ഗന്ധം. 

അവന്റെ മേൽ അധികം ശക്തി വേണ്ടി വന്നില്ല, മുറിക്കുള്ളിലെ കാഴ്ച അവന്റെ സർവ്വ നാഡികളും തളർത്തിക്കാണും, അവന് കുഴഞ്ഞിരുന്ന നിമിഷം മതിയായിരുന്നെനിക്ക്. 

ഇപ്പോൾ ഇവിടെ മുഴുവൻ ആൺചൂരാണ്, ഒരാളുടെയല്ല മൂന്നുപേരുടെ. 

ഒന്നിച്ചു ശ്വസിച്ചാൽ ഒന്നും വേർതിരിച്ചറിയാനാകില്ല, കട്ടച്ചോരയുടെ ഗന്ധം മാത്രം. 

വേർതിരിച്ചാൽ അറിയാം പാറപ്പൊടിയുടെയും സിഗററ്റിന്റെയും വെവ്വേറെ ഗന്ധങ്ങൾ. 

ഇതിനിടയിൽ ഒരു കാര്യം പറയാൻ വിട്ടുപോയി. 

ഞാൻ പ്രസവിച്ചിരുന്നു. 

ഓമനത്തമില്ലാത്ത മൂന്ന് വെളുത്ത പുഴുക്കളെ. 

അതിക നേരം കഴിയുന്നതിനു മുന്നേ അവ ചത്തുപോയി, എന്റെ ആദ്യത്തെ കുഞ്ഞുങ്ങൾ. 

ഇന്നലെ ഞാൻ മരിച്ചുവീണിരുന്നു. രക്ഷപ്പെടാൻ ശ്രമിക്കുന്നതിനിടെ വാതിൽപ്പടിയിൽ തലയടിച്ചിരുന്നു. കുറേ ചോര പോയി. 

കുറച്ചു നേരവും കഴിഞ്ഞെണീക്കാമെന്ന് കരുതി, കഴിഞ്ഞില്ല. 

ഇന്ന് നിങ്ങൾ ഈ മുറിയിൽ കയറുകയാണെങ്കിൽ എന്റെ ഗന്ധം കൂടി തോന്നിയേക്കാം, ഹേയ് നിങ്ങൾക്കതറിയാൻ തരമില്ല. നിങ്ങളതെങ്ങനെ അറിയാനാണ്. 

'രാധാസ് സോപ്പിന്റെ മണമാണ് നിന്റെ മുടിക്ക്', ശാലിനി എന്നും പറയുമായിരുന്നു. 

ശാലിനി എന്റെ ആത്മാർത്ഥ സുഹൃത്ത്. 

എനിക്ക് ആ പാട്ടിന്റെ ബാക്കി വരികൾ ഓർമ്മിക്കാൻ കഴിയുന്നുണ്ട്. 

"I was once lost, but now am found

Was blind but now I see

......................................"

Pic work by - Connie Rose

സന്ധ്യകൾ പാൽചുരത്തുമ്പോൾ

സന്ധ്യകൾ പാൽചുരത്തുമ്പോൾ 

ഗർഭിണിയാണെന്നറിഞ്ഞപ്പോൾ ആർക്കും സന്തോഷം കണ്ടില്ല, റാണിബായിക്കൊഴിച്ച്.
മീന  മീത്താലി സെന്നിന്റെ മുറിയിലേക്ക് വിളിക്കപ്പെട്ടു. മുറിയിൽ മീത്താലി സെന്നിനൊപ്പം അമരീന്ദർ സേട്ടുവും അയാളുടെ കാര്യക്കാരനും.
"ഇതാരുടെതാടീ... അറിയാമോ..?" സേട്ടു ചോദിച്ചു.
മീന ഇല്ലെന്ന് തലയാട്ടി.
"നശിപ്പിച്ചുകളയണം, നാളെത്തന്നെ ഡോക്ടറെ ഇങ്ങോട്ട് വിടുന്നുണ്ട്.."
മീനയ്ക്ക് മറുത്തൊന്നും പറയാനില്ല, അല്ല, പറയാനാകില്ല.
മീത്താലി അവളെ നോക്കി പല്ലിറുമ്മുന്നുണ്ട്.
"നാശം പിടിച്ചവൾ... നിനക്കൊന്നും ബോധമില്ലേ... വയറ്റുകണ്ണിയായിരിക്കുന്നു... റാണീ " അവർ നീട്ടിവിളിച്ചു.
ഒരു നിമിഷം പോലും അധികം അവിടെ നില്ക്കാൻ മീനയ്ക്ക് ത്രാണിയുണ്ടായില്ല, മുന്നിലിരിക്കുന്ന രണ്ടു രൗദ്ര രൂപങ്ങളെ നോക്കുമ്പോൾ കാലുകളിൽ നിന്നും ഒരു വിറ മുകളിലേക്ക് പടരുന്നതറിയാം, സ്വന്തം ഹൃദയമിടിപ്പ് ഉച്ചത്തിൽ കേൾക്കാം.
വിളി കേൾക്കാൻ നിന്ന പോലെ റാണീബായി അകത്തേക്ക് വന്നു.
"കൊണ്ട് പോ. നാളെ ഡോക്ടർ വരും." മീത്താലിയുടെ കൽപ്പന.
റാണീബായിക്കൊപ്പം മുറിയിലേക്ക് നടന്നപ്പോൾ മീനയ്ക്ക് അൽപ്പം ആശ്വാസം കിട്ടിയപോലെ തോന്നി. കട്ടിലിലേക്ക് ഇരുന്ന് ശ്വാസമെടുക്കുമ്പോൾ റാണീബായി ആശ്വസിപ്പിച്ചു.
"പേടിക്കണ്ട, മുൻപ് ഇതൊക്കെ ഇവിടെ പതിവായിരുന്നു, ഒരു ആറേഴ് വർഷം കൊണ്ടാ ഇതൊന്നും ഇല്ലാത്തെ. ബിസിനസിനെ ബാധിക്കുന്നതല്ലേ, അതാ അവർക്ക് ഇത്ര ദേഷ്യം. നാളെ ഡോക്ടർ വരും രാവിലത്തെ ഭക്ഷണം കിട്ടില്ല. ഇനി എല്ലാം കഴിഞ്ഞ ശേഷം ഭക്ഷണം തന്നാൽ മതിയെന്നാ പറഞ്ഞിരിക്കുന്നത്. അറിയാല്ലോ..?"
മീന തലയാട്ടി.
റാണീബായി മുറിവിട്ടു.
അവൾക്കറിയാം മീത്താലി പറഞ്ഞാൽപ്പിന്നെ അതിനപ്പുറമില്ല.
കട്ടിലിന്മേൽ മലർന്നുകിടന്നപ്പോൾ അവളോർത്തു, ആരുടെ മേലൊഴുക്കിയ  വിയർപ്പിന്റെയും നിശ്വാസത്തിന്റെയും വിലയാണീ വയറ്റിൽക്കിടക്കുന്നതെന്ന്, അന്ന് കണ്ട ആ കോളേജ് പയ്യന്റെയാണോ, അതോ കുടിച്ചു ലക്കുകെട്ട് കയറിവന്ന ആ മധ്യവയസ്കന്റെയോ, അതുമല്ലെങ്കിൽ സൗമ്യമായി ചിരിച്ച ആ ചെമ്പൻ മുടിക്കാരന്റെയോ..?
ഓർത്തു നോക്കിയിട്ടും ഒരു രൂപവുമില്ല.
എട്ടുമണി ആയപ്പോൾത്തന്നെ ഡോക്ടർ വന്നു, കയ്യിൽ മിനിയാന്ന് ചെയ്ത ടെസ്റ്റുകളുടെ പേപ്പറുകളുമുണ്ട്, അതിലേക്ക്  വിശദമായി കണ്ണോടിച്ചിട്ട് അവർ ചുളിഞ്ഞ മുഖത്തോടെ മീത്തലിയോടായി പറഞ്ഞു,
"ഇതിപ്പോൾ നാലുമാസം കഴിഞ്ഞല്ലോ, ഇനിയിപ്പോ അബോർഷൻ പറ്റില്ല. ഈ പെണ്ണുകൂടി ചാകും."
മീത്താലിയുടെ കണ്ണുകൾ ചുവക്കുന്നത് കണ്ടപ്പോൾ മീന നോട്ടം താഴ്ത്തി.
***
നീണ്ട പതിനൊന്ന് വർഷങ്ങൾക്ക് ശേഷം കാമാത്തിപ്പുരയുടെ അകത്തളങ്ങളിൽ ആദ്യമായി ഒരു കുഞ്ഞിന്റെ കരച്ചിൽ വീണു. ഓടുകളുടെ ഇടക്ക് കൂടുവച്ചിരുന്ന രണ്ടുമൂന്ന് പ്രാവുകൾ അമ്പരന്ന് പറന്നുപോയി.
"ആൺകുഞ്ഞായത് നന്നായി."
കുഞ്ഞിനെ നോക്കി സംതൃപ്തിയോടെ റാണീബായി പറഞ്ഞു.
മീനയ്ക്കും അത് നന്നായെന്ന് തോന്നി, അല്ലെങ്കിൽപ്പിന്നെ തന്നെപ്പോലെ വയസ്സറിയിച്ച് ഒരു മാസം തികയുന്നതിനു മുൻപേ കസ്റ്റമറെ സ്വീകരിക്കേണ്ടി വന്നേനെ.
വയസ്സറിയിച്ച് കൃത്യം പതിനേഴ് ദിവസമായപ്പോളാണ് അവളാദ്യത്തെ പുരുഷനെ സ്വീകരിച്ചത്, അതും പതിനാലാം വയസ്സിൽ. ആ മുറിയിലേക്ക് അവളെ അണിയിച്ചൊരുക്കി വിട്ടത് അവളുടെ 'അമ്മ തന്നെയായിരുന്നു, അവളുടെ നെറ്റിയിലേക്കൊരു പൊട്ടു വയ്ക്കുമ്പോൾ അവരുടെ കണ്ണിൽ നിന്നും രണ്ടുതുള്ളി കണ്ണുനീർ താഴെ വീണിരുന്നു. ഒളിച്ചുകളിക്കാനെന്നു കളിപറഞ്ഞിട്ട് തളത്തിന്റെ അങ്ങേ അറ്റത്തെ മുറിയിലേക്ക് കൊണ്ടുപോയതും അവർ തന്നെയായിരുന്നു. പുറത്തു നിന്നടച്ച ആ മുറി തുറക്കാൻ അവൾ നിലവിളിച്ചു, വാതിൽ തുറക്കപ്പെട്ടു, അമ്മയ്ക്ക് പകരം കടന്നു വന്നത് സേട്ടു. കാമാത്തിപ്പുരയിൽ ആറുവന്നാലും ആദ്യത്തെ ഊഴം സേട്ടുവിനാണ്.
ശരീരം നുറുങ്ങുന്ന വേദനയുമായി, കാലുകൾ നിലത്തുറക്കാതെ അമ്മയെ തിരയുമ്പോൾ അവളെ വരവേറ്റത് കഴുക്കോലിൽ തൂങ്ങിയാടുന്ന അവരുടെ ശരീരം. ഏത് വേദനയാണ് ഏറ്റു നിൽക്കുന്നതെന്ന് ആ നിമിഷം അറിയാനായില്ല. പക്ഷെ, അന്ന് മുതൽ ഇന്ന് വരെയും ഒരു പുരുഷനെയും സ്വീകരിക്കാൻ അറപ്പു തോന്നിയിട്ടില്ല, ജോലിയാണ്.
എങ്കിലും കാമാത്തിപ്പുരയിലെ ഏറ്റവും സുന്ദരിയാണെന്ന കാരണം കൊണ്ടും സേട്ടുവിന്റെ പ്രിയങ്കരിയാണെന്നുള്ളത് കൊണ്ടും അവളെന്നും  മറ്റുള്ളവരെക്കാൾ ഒരുപടി മുന്നിലാണ്. ചുരുക്കിപ്പറഞ്ഞാൽ പണമുള്ളവന് മാത്രമേ അവളെ അനുഭവിക്കാൻ യോഗമുണ്ടായിരുന്നുള്ളു.
***
കുഞ്ഞുവന്നതോടു കൂടി മീന അധികം ആരെയും സ്വീകരിക്കാതായി. ആ കുഞ്ഞിന് വേണ്ടി ജീവിക്കണം എന്നൊരാഗ്രഹം അവളിൽ ഉടലെടുത്തിരുന്നു.
റാണീബായി അവളുടെ മാറ്റങ്ങൾ കാണുന്നുണ്ടായിരുന്നു,
"കുട്ടീ, നീ ആളുകളെ സ്വീകരിക്കാതായാൽ ഈ കുഞ്ഞിനെ അവർ നിന്നിൽ നിന്നും കൊണ്ട് പോകും.." അവർ താക്കീത് ചെയ്തു.
മീനയുടെ മാറ്റങ്ങൾ മറ്റുള്ളവരിൽ മുറുമുറുപ്പുണ്ടാക്കി.
മീന ഒരിക്കൽക്കൂടി മീത്താലി സെന്നിന്റെ മുറിയിലേക്ക് വിളിക്കപ്പെട്ടു.
സേട്ടു ഹുക്ക വലിക്കുകയായിരുന്നു.
കടന്നുവന്ന അവളെ അയാൾ ആപാദചൂഡം നോക്കി.
"പ്രസവം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ നീയൊന്നു കൊഴുത്തിട്ടുണ്ട്.."
അവളുടെ തോളിൽ കയ്യിട്ട് അവളുടെ മുടിയുടെ ഗന്ധം ആസ്വദിച്ചുകൊണ്ട് സേട്ടു പറഞ്ഞു.
അന്നാദ്യമായി അവൾക്ക് പുരുഷന്റെ ഗന്ധം അറപ്പുണ്ടാക്കി.
സേട്ടു വല്ലാതെ കിതക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അയാളുടെ വിയർപ്പിന്റെ ഗന്ധം അവളുടെ മേനിയിലാകെ പടർന്നു നിന്നു, അയാൾ പറഞ്ഞാൽ മാത്രമേ  കൊടുത്താൽ അവൾക്ക് അയാളുടെ ശരീരത്തിനടിയിൽ നിന്നും എഴുന്നേൽക്കാൻ അനുവാദമുണ്ടായിരുന്നുള്ളു. അവളുടെ മുലകൾ വേദനിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു, സേട്ടു ഞെരിച്ച മുലകളിൽ നീന്നും പാൽ ചാലിട്ടൊഴുകി.
അവളിനിൽ നിന്നകന്ന് ഒരു ചുരുട്ട് കത്തിച്ചുകൊണ്ട് സേട്ടു പറഞ്ഞു,
"നാളെ മുതൽ നീ കസ്റ്റമേഴ്‌സിനെ സ്വീകരിച്ചു തുടങ്ങണം. പകൽ വേണ്ട, രാത്രി മാത്രം. സ്പെഷ്യൽ സർവീസ്.."
എതിർത്തൊന്നും പറയാനില്ല.
***
ആർത്തവത്തിന്റെ ദിവസങ്ങളിൽ മാത്രമേ അവൾ രാത്രി കുഞ്ഞിനൊപ്പം ഉറങ്ങിയുള്ളു. പകൽ മുഴുവനും അവൾ അവന്റെ കളിചിരികളിൽ മുഴുകി രാത്രിയിലെ പല വിയർപ്പുമണങ്ങളും മറക്കാൻ ശ്രമിച്ചു. സന്ധ്യക്ക് കുഞ്ഞിന് പാൽ കൊടുത്ത് റാണീബായിയുടെ കയ്യിലേൽപ്പിക്കും, പിന്നെ പരിചയമുള്ളതും ഇല്ലാത്തതുമായ പലതരം ശ്വാസങ്ങളിലേക്ക്. ഓരോ ശ്വാസങ്ങൾക്കും  ഇടയിൽ പിടയുമ്പോൾ അവൾ ഓർക്കാറുണ്ട്,
'രക്ഷപ്പെടണം'.
അന്നവൾക്ക് പതിവുകാരാരുമില്ലായിരുന്നു, പുതുതായി വന്ന ഒരാൾ മറ്റൊരുത്തിയുടെ മുറിയിലേക്ക് പോയി.
മീത്തലി സെൻ എന്തോ ആവശ്യത്തിന് പുറത്തുപോയിരിക്കുന്നു.
രാത്രി ഏറെ കഴിഞ്ഞിരുന്നു, കാമാത്തിപ്പുരയിലെ എല്ലാ കണ്ണുകളും ഉറക്കത്തിലേക്ക് വീണിരുന്നു.
കുഞ്ഞിനെയുമെടുത്ത് ശബ്ദമുണ്ടാക്കാതെ ദേദ് ഗലിയുടെ ഇടവഴിയിലൂടെ ഓടുമ്പോൾ രക്ഷപ്പെടണമെന്നല്ലാത്ത അവൾ മറ്റൊന്നും ഓർത്തില്ല.
പിടിക്കപ്പെടുമ്പോൾ ഒന്നര ദിവസം  കഴിഞ്ഞിരുന്നു, ബെയ്ക്കുള്ളയിൽ നിന്നും മഹാലക്ഷ്മിയിലേക്കുള്ള ട്രെയ്‌നിലായിരുന്നു അവൾ.
പോലീസുകാരിലും, ചായക്കടക്കാരിലും എന്തിന് പോട്ടർമാരിലും സേട്ടുവിന്റെയും മീത്തലിയുടെയും ആളുകളുണ്ടെന്നത് ഇടക്കെപ്പോഴോ അവൾ മറന്നിരുന്നു.
കാമാത്തിപ്പുരയുടെ പടികൾ കടന്ന് അകത്തളത്തിൽ അവളെ സ്വീകരിച്ചത് മീത്താലിയുടെ പടക്കം പൊട്ടുന്ന തരത്തിലെ അടിയാണ്.
"കൂത്തിച്ചി.." ആ വാക്ക് മീത്താലിയുടെ പല്ലുകൾക്കും നാവിനുമിടയിൽ ഞെരിഞ്ഞമർന്നു.
മീന തടങ്കലിലാക്കപ്പെട്ടു, മറ്റുള്ളവരുമായി സംസാരിക്കുന്നത് വിലക്കപ്പെട്ടു, കുഞ്ഞിനെ അകറ്റപ്പെട്ടു, സന്ധ്യകളിൽ അവൻ വിശന്ന് നിലവിളിക്കുമ്പോൾ മാത്രം അവൻ അവളുടെ കൈകളിൽ എത്തപ്പെട്ടു.
ആ സന്ധ്യകൾക്കായി മാത്രം അവൾ കാത്തിരിക്കാൻ തുടങ്ങി.
പതിവ് വന്ന പലരെയും മീന മടക്കിയയച്ചു.
അതിനനുസരിച്ച് കാത്തിരുന്ന സന്ധ്യകൾ രണ്ടോ മൂന്നോ ദിവസം കൂടുമ്പോൾ മാത്രം വന്നു.
പതിയെപ്പതിയെ അവളരെയും സ്വീകരിക്കാതെ പാൽചുരത്തുന്ന സന്ധ്യകൾക്കായി മാത്രം കാത്തിരുന്നു, രണ്ടോ മൂന്നോ ദിവസം കൂടുമ്പോൾ വന്നിരുന്ന സന്ധ്യകൾ പിന്നൊരിക്കലും വരാതായി.
മീനയുടെ കൊലുസുകൾ ജനലിലേക്ക് നീളുന്ന ബലമുള്ള ചങ്ങലകളായി.
എങ്കിലും അവൾ സന്ധ്യകൾക്കായി കാത്തിരുന്നു.
പാതിബോധത്തിൽ അവനായി പഠിച്ച പാട്ടുകൾ ഉറക്കെപ്പാടി.
ആ സമയങ്ങളിലെല്ലാം വാഴത്തോലുപോലെ ഞാന്നുകിടക്കുന്ന മുലകൾ പാൽ ചുരത്തി.
കാമാത്തിപ്പുരയുടെ അകത്തളത്തിലേക്ക് കടന്നുചെല്ലുമ്പോൾ ഉള്ളിലെവിടെയോ അടച്ചിട്ട മുറിയിൽ വീശുന്ന കാറ്റിന്  താരാട്ടിന്റെ ഈണമാണ്,  ആ മുറിയിലെ വീഴുന്ന വിളറിയ സന്ധ്യയ്ക്ക് ഇപ്പോഴും  പാലിന്റെ മണമാണ്.

സൈറയുടെ കഥ (സൈഫിന്റെയും)

സൈറയുടെ കഥ (സൈഫിന്റെയും)

"ഡി പെണ്ണെ.. നമുക്ക് എത്ര പിള്ളേർ വേണം..?"
കട്ടിൽ ജനലിനഭിമുഖമായിട്ട് നിലാവ് നോക്കിക്കിടക്കുകയായിരുന്നു അവർ.
"അഞ്ച്."
"ന്റെ റബ്ബേ അഞ്ചോ..?" സൈഫ് ആശ്ചര്യത്തോടെ ചോദിച്ചു.
"ന്താ.. നിങ്ങക്ക് പറ്റൂലെ..? എങ്കി ഇപ്പ പറയണം.." വരുത്തിയ ഗൗരവത്തിൽ സൈറ ചോദിച്ചു.
"പറ്റില്ലാന്ന് ഞാൻ പറഞ്ഞില്ലല്ലോ... അതല്ല, നീ താങ്ങോ?"
"എന്താ താങ്ങാത്തേ.. മൂന്ന് പെൺകുട്ടികളും രണ്ട് ആൺകുട്ടികളും. രണ്ട്.. അല്ല മൂന്ന് പ്രസവം. രണ്ട് ഇരട്ടകളും പിന്നെ ഒരാളും. രണ്ട് പ്രസവത്തിൽ അഞ്ചുപേരായാലും കുഴപ്പമില്ല.. അല്ലേ..?"
"അതൊക്കെ ശരിതന്നെ.. എന്നാലും അഞ്ചുപേർ"
"എനിക്ക് പടച്ചോൻ ഇത്രേം നീളമുള്ള കൈകൾ തന്നിരിക്കുന്നത് എന്തിനാണെന്നാ വിചാരം..?"
"എന്തിനാ..?"
"നമ്മുടെ അഞ്ചുമക്കളെയും ഒരുമിച്ച് കെട്ടിപ്പിടിക്കാൻ.."
"അപ്പൊ ഞാൻ നിന്നെ കെട്ടിപ്പിടിക്കാം.." അവളുടെ കവിളുകളികൾ വിരിയുന്ന നാണം നിലാവത്ത് എന്ത് ഭംഗിയാണ്
സൈഫ് അവളോട് അൽപ്പം കൂടി ചേർന്നുകിടന്നു.
"നീങ്ങിക്കിടക്ക് മനുഷ്യാ.. ചൂടെടുക്കുന്നു.." അവൾ കളിയുടെ പറഞ്ഞു.
"ആഹാ, ഇപ്പൊ ഞാൻ ആരായി..? ഇത്ര നേരം കുട്ടികൾ വേണമെന്ന് പറഞ്ഞിട്ട്..? എടി, പറഞ്ഞാൽ കുട്ടികളുണ്ടാകില്ല, അതിന് ചില പ്രോസസുകളുണ്ട്..."
അത്രയും പറഞ്ഞതും അവളുടെ കീരിപ്പല്ലുകൾ അവന്റെ തോളിലമർന്നു.
അവളുടെ കഴുത്തിലേക്ക് മുഖമമർത്തുമ്പോൾ അവളുടെ നേർത്ത നിശാഗന്ധിയുടെ സുഗന്ധം ഒന്നുകൂടി കൂടിയതുപോലെ അവന് തോന്നി.
***
"ഇക്കാ.."
"ഉം.. "
"നിങ്ങള് കുറേ നേരമായിട്ട് എന്താ നോക്കണത്.."
"ഞാൻ ആലോചിക്കുകയായിരുന്നു."
"എന്ത്..?"
"അല്ല, ഇവർക്ക് എന്ത് പേരിടുമെന്ന്"
ആഗ്രഹിച്ചപോലെ ഇരട്ടകളാണ്. വയർ വലുതായപ്പോൾ അവളുടെ പുക്കിളിൽ നിന്ന് അടി നാഭിയിലേക്ക് പോകുന്ന ഒരു വാരി രോമം നന്നായി തെളിഞ്ഞു കാണാം.
"എടി, ഒരാൾക്ക് ആമി എന്നിട്ടാലോ..?"
"നിങ്ങളുടെ ഒരു ആമി. ഇതുവരെ കളഞ്ഞില്ല ആ പേര്."
"എടി.. ആമിക്ക്.."
"ഓ.. അറിയാം. ആമിക്ക് നിറമില്ല, മണമില്ല, രൂപമില്ല, രുചിയില്ല, വെറും പേര് മാത്രം. അല്ലേ..?"
അവൻ പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു.
"കിണിക്ക്. ഞാൻ ഉറങ്ങാൻ പോകുവാ"
അവൾ തിരിഞ്ഞു കിടന്നു.
അൽപ്പ നേരം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ അവളുടെ നേർത്ത  ശ്വാസം കേട്ടു തുടങ്ങി, അവൾ ഉറങ്ങിക്കഴിഞ്ഞിരുന്നു. അവൻ അവളെ തനിക്ക് അഭിമുഖമായി കിടത്തി.
"എഡോ കുറേ നാളായി ചോദിക്കണമെന്ന് വിചാരിക്കുവാ.. ആരാ തന്റെ  ഈ മൊഞ്ചത്തി ആമി..?" പ്രതീക്ഷിക്കാതെയാണ് ആ ചോദ്യം വന്നത്. അതും മെസ്സഞ്ചറിൽ അതും പ്രതീക്ഷിക്കാത്ത ആളിൽ നിന്ന്.
സൈറ. ഫേസ്‌ബുക്കിൽ സൗഹൃദവലയത്തിലുണ്ടെന്നല്ലാതെ ഒരു പരിചയവുമില്ല.
"അങ്ങനെ ആരുമില്ല."
അവന്റെ അവരുടെ ആദ്യത്തെ സംഭാഷണം തെളിഞ്ഞു.
"ഇപ്പൊ ഇല്ലെന്നാണോ..?"
"ആ അതെ."
"മുറിവാണല്ലേ..?"
"അഞ്ചാറ് വര്ഷം മുന്നേ.. പക്ഷെ, ചിലപ്പോഴൊക്കെ ഞാൻ അങ്ങോട്ട് പോവാറാണ്"
"സാരമില്ലടോ.. ഇതൊക്കെ മരിക്കുന്നത് വരെയേ ഉള്ളൂ.."
ആശ്വാസം തോന്നി. അതിലേറെ അത്ഭുതവും ഒരു പരിചയവുമില്ലാത്ത ഒരു പെൺകുട്ടി ഇങ്ങനെ കൂളായി സംസാരിക്കുന്നു.
ആ പരിചയം സൗഹൃദമായി.
"ഡാ, ഞാൻ മരിച്ചാൽ നീ എങ്ങനെയാ അറിയുന്നത്..?" ശരിക്കും ഓർക്കാപ്പുറത്തെ അവളുടെ ആ ചോദ്യമാകും തന്നെ അവളിലേക്ക് അടുപ്പിച്ചത്.
കല്യാണത്തിന് മുന്നേ അവൾ ഒന്നുമാത്രമേ ആവശ്യപ്പെട്ടുള്ളു, അവൾ ആഗ്രഹിക്കുന്ന സമയം അടുത്തുവേണമെന്ന്. ഇതുവരെ അകന്നു നിന്നിട്ടില്ല.
ഏഴാം മാസം വിളിച്ചു കൊണ്ട് പോകാൻ വരും അപ്പോൾ എങ്ങനെ നിൽക്കുമെന്ന് കണ്ടറിയണം, ആലോചിക്കാൻ കൂടി വയ്യ.

***

പാതിയുറക്കത്തിൽ എന്തോ സ്വപ്നം കണ്ട് ഞെട്ടിയുണർന്നു. വല്ലാതെ ദാഹിക്കുന്നുണ്ട്. സമയം നോക്കാൻ ഫോണെടുത്തപ്പോൾ അതിൽ സൈറയുടെ ചിരിക്കുന്ന മുഖം. അവനൊന്ന് ദീർഘനിശ്വാസമിട്ടു. അറിയിപ്പിന് വിളിച്ചുകൊണ്ട് പോയിട്ട് ഒരാഴ്ചയായി. വിളിച്ചോണ്ട് വരാമെന്ന് കരുതിയാൽ ഉമ്മി സമ്മതിക്കുന്നില്ല. 

"ആദ്യത്തെ പ്രസവമല്ലേ, അവൾക്കും വീട്ടിൽ നിൽക്കാൻ ആഗ്രഹം കാണില്ലേ..? രണ്ടു ദിവസം കൂടി കഴിയട്ടെ."

അങ്ങനെയാകട്ടെ എന്ന് അവനും കരുതി. എന്നാലും ഫോൺ വിളികൾക്ക് ഒരു കുറവുമില്ല. 

വീണ്ടും ഉറങ്ങാൻ ശ്രമിച്ചു, പറ്റുന്നില്ല. അലമാര തുറന്ന് അവളുടെ ഒരു ഷാളെടുത്ത് നെഞ്ചോട് ചേർത്തു.

പുലർച്ചെ ഉമ്മി വാതിലിൽ തട്ടുന്നത് കേട്ടാണ് എണീറ്റത്. 

"എന്താ..?"

"നീ ഫോൺ എടുക്കാതെന്താ..?"

"ഫോൺ സൈലന്റാണ്."

"സൈറയെ ആശുപത്രിയിൽ കൊണ്ട് പോയി അങ്ങോട്ട് വേഗം ചെല്ലാൻ."

പെരുവിരലിൽ നിന്നൊരു വിറയൽ മുകളിലേക്ക് കയറുന്നത് അറിഞ്ഞു. 

ഷർട്ടുമെടുത്തിട്ട് പുറത്തേക്കിറങ്ങുമ്പോൾ ഉമ്മിയും വാപ്പിയും ഇറങ്ങിക്കഴിഞ്ഞു. 

ആശുപത്രിയിലേക്ക് എത്തുമ്പോൾ ഓപ്പറേഷൻ തീയേറ്ററിന് മുന്നിലാണ് എല്ലാവരും. 

രാത്രി പെട്ടെന്ന് ബി പി കൂടിയതാണ്. സിസേറിയൻ നടത്തേണ്ടി വരുമെന്ന് പറഞ്ഞത്രേ.

ഒരു നേഴ്‌സ് പുറത്തേക്ക് വന്നു. 

"സൈറ സൈഫിന്റെ ബന്ധുക്കൾ ആരെങ്കിലുമുണ്ടോ..?"

"ഞാൻ.." സൈഫ് മുന്നോട്ട് ചെന്നു.

"നിങ്ങള് പേഷ്യന്റിന്റെ ആരാണ്?"

"ഹസ്ബൻഡ്."

"ഇവിടൊരു ഒപ്പിടണം. സി സെക്ഷൻ വേണം. ബി പി കൂടിക്കൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്. ഡോക്ടർ സംസാരിക്കും"

നേഴ്‌സ് അകത്തേക്ക് പോയി. 

"സൈറ സൈഫിന്റെ ഹസ്ബൻഡ് ആരാണ്..?" ഒരു ഡോക്ടർ അകത്തു നിന്നും വന്നു.

സൈഫ് മുന്നിലേക്ക് ചെന്നു. 

ഡോക്ടറുടെ ക്യാബിനിലേക്ക് നടക്കുമ്പോൾ തന്റെ സർവ നാഡികളും തളരുന്നത് അയാൾ അറിയുന്നുണ്ടായിരുന്നു. 

"പേഷ്യന്റ് അൽപ്പം ക്രിട്ടിക്കൽ സ്റ്റേജിലാണ് ഉള്ളത്. ബി പി ഇതുവരെ കൺട്രോളിൽ ആയിട്ടില്ല, കൂടിക്കൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്. പിന്നെ ഇരട്ടകളാണ്. അമ്മയ്ക്കോ കുഞ്ഞുങ്ങൾക്കോ എന്തും സംഭവിക്കാം. ചിലപ്പോൾ രണ്ടിലൊരാൾ.. ഞങ്ങൾ ആവുന്നത് ശ്രമിക്കുന്നുണ്ട്. പ്രാർത്ഥിക്കുക."

എത്ര നേരം കഴിഞ്ഞു എന്നറിയില്ല. ഡോക്ടർ പുറത്തേക്ക് വന്നു. 

"ഓപ്പറേഷൻ കഴിഞ്ഞു. പക്ഷെ, കുഞ്ഞുങ്ങൾ.. ഐ ആം സോറി. അമ്മയ്ക്ക് ബോധം വന്നിട്ടില്ല, ബി പി നോർമൽ ആയിട്ടുണ്ട്, പക്ഷെ ബ്ലീഡിങ് ഉണ്ട്. രണ്ട് മണിക്കൂർ കഴിഞ്ഞേ കൃത്യമായി എന്തെങ്കിലും പറയാനാകൂ."

സൈഫ് എല്ലാം കേൾക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു, എന്നിട്ടും ചെവി കൊട്ടിയടച്ചത് പോലെ. 

"ഡോക്ടർ.. പേഷ്യന്റിന് ബി പി കൂടിക്കൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്. സെറിബ്രൽ ഹെമറേജ്‌ ആണെന്ന്...." നേഴ്‌സ് പറഞ്ഞു തീരുന്നതിന് മുന്നേ ഡോക്ടർ അകത്തേക്കോടി. 

***

മുറിയിലേക്ക് ചെല്ലുമ്പോൾ നിശാഗന്ധിയുടെ ഗന്ധം ഏതോ ചന്ദനത്തിരിയുടെ ഗന്ധത്തിൽ അലിഞ്ഞിരുന്നു.

മേശമേൽ പേനകൊണ്ട് അടയാളം വച്ച സൈറയുടെ ഡയറി. 

എഴുതി നിറുത്തിയ അവസാനത്തെ പേജ് അയാൾ തുറന്നു. 

"ഇക്കാ. 

ഇന്ന് ആദ്യായിട്ടാ കുട്ടികളുടെ മുഖം ഇത്ര തെളിമയോടെ കാണുന്നത്. സ്കാനിംഗ് കളറിൽ ആക്കിക്കൂടെ..? എന്തായാലും എനിക്കിനി കാത്തിരിക്കാൻ വയ്യ. അവരുടെ മുഖം കാണാൻ കൊതിയായി, ഇനിയും രണ്ട് മാസം.. സാരമില്ല, നിങ്ങൾ അടുത്തുണ്ടല്ലോ അപ്പോപ്പിന്നെ ഒരുമിച്ച് കാത്തിരിക്കാം."

അയാൾക്ക് അവളെ ഒന്നുകൂടി കാണണമെന്ന് തോന്നി. വണ്ടിയുമെടുത്ത് ഇറങ്ങുമ്പോൾ ആരും ഒന്നും ചോദിച്ചില്ല. 

ഓർക്കാപ്പുറത്ത് പെയ്ത മഴയിൽ ഖബറിനെടുത്ത പുതുമണ്ണ് നനഞ്ഞിരുന്നു.  മണ്ണിന് നേർത്ത നിശാഗന്ധിയുടെ മണം. മൂക്ക് വിടർത്തി അതിനോട് ചേർന്ന് കിടക്കുമ്പോൾ അയാൾക്ക് കളിചിരികൾ  കേൾക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു, അയാളെ തനിച്ചാക്കിപ്പോയ ഒരു പെണ്ണിന്റെയും  രണ്ട് മക്കളുടെയും കളിചിരികൾ.

സിലിഗുരിയിലെ അവസാനത്തെ കാഴ്ച

സിലിഗുരിയിലെ അവസാനത്തെ കാഴ്ച 

അമ്മു വായും തുറന്ന് നിൽക്കുകയായിരുന്നു, എന്നെ ഒട്ടും പ്രതീക്ഷിച്ചില്ല എന്നത് വ്യക്തം.
"വാ അടച്ചു വയ്ക്ക്, കരിവണ്ട് കേറും."
എന്റെ ശബ്ദം കേട്ടിട്ടാകണം, അകത്തെ കതക് തുറന്ന് അംശുമോൻ കണ്ണുംതിരുമ്മി ഇറങ്ങിവന്നു. അമ്മ അനക്കമില്ലാതെ നിൽക്കുന്നത് കണ്ടിട്ട് അവൻ എന്നെ നോക്കി,
കുഞ്ഞിക്കണ്ണുകളിൽ കൗതുകം വിടർന്നു.
"ഉമ്മീ.." നീട്ടിവിളിച്ചുകൊണ്ട് അവൻ എന്നെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു. അവനെ എടുത്ത് നെഞ്ചോട് ചേർക്കുമ്പോൾ ഉറപ്പുവരുത്താനായി അവൻ എന്നെ ഒന്നുകൂടി തൊട്ടുനോക്കി.
"സജീ..?" അമ്മുവിൻറെ ശബ്ദം അപ്പോളാണ് തിരിച്ചുകിട്ടിയത് എന്ന് തോന്നി.
അംശുവിനെ എടുത്തുകൊണ്ട് ഞാൻ അകത്തേക്ക് കയറി.
"എടീ നീ എപ്പോ വന്നൂന്നാ ചോദിച്ചേ. " അവൾ ശബ്ദമുയർത്തി.
"ഇപ്പൊ."
"വീട്ടിൽ..?"
"പോയില്ല. നേരെ ഇങ്ങോട്ടാ വന്നത്."
ബഹളം കേട്ട് അകത്തെ മുറിയിൽ നിന്ന് ലിന്റ ഇറങ്ങിവന്നു, പിന്നാലെ ബെന്നിയും.
"ചേച്ചീ..." ലിന്റ ഓടിവന്ന് കെട്ടിപ്പിടിച്ചു.
"അന്നമോളെവിടെ"
"ഉറങ്ങി."
ബെന്നി ചിരിക്കണോ കരയണോ എന്നറിയാത്ത ഭാവത്തിൽ നിൽക്കുന്നു.
"രാഹുലെവിടെ?" കാണാഞ്ഞിട്ടാണ് ചോദിച്ചത്.
"അവൻ ക്ലിനിക്കിലാ. വരാൻ പതിനൊന്നു കഴിയും." അമ്മു പറഞ്ഞു തീർന്നതും മുറ്റത്ത് ബുള്ളെറ്റ് വന്നു നിൽക്കുന്ന ശബ്ദം കേട്ടു.
"എടി അമ്മു, ഇതാരുടെ ഷൂവാടീ...." ചോദ്യം മുഴുമിക്കാൻ കഴിയാതെ രാഹുൽ വാതിൽക്കൽ കണ്ണുമിഴിച്ചു നിന്നു. "സജീ....!"
"എന്താടാ വിശ്വാസമായില്ല..?"
"എടീ പുല്ലേ, നീ എവിടാരുന്നു ഇത്രേം നാൾ..? ഒരു കാൾ പോലുമില്ലാതെ.."
"ഞാൻ ഇടക്ക് എല്ലാരേം വിളിക്കാറുണ്ടായിരുന്നല്ലോ.."
"ഉം.. ഉണ്ടാരുന്നു. ഒരു വർഷം മുൻപ്." അവൻ എന്റെ തലക്കിട്ട് തട്ടി.
"എനിക്കൊന്ന് വീട്ടിൽ പോണം, ഞാൻ നിന്റെ വണ്ടി എടുക്കുവാ.." രാഹുലിനോട് അനുവാദം ചോദിക്കാതെ ഞാൻ ചാവിയെടുത്തു.
"എടീ, നീ പോകുവാണോ..? നിൽക്ക് ഫുഡ് കഴിച്ചിട്ട് പോകാം." അമ്മു പറഞ്ഞു.
"വേണ്ടടി, വീട്ടിൽ പോണം, എല്ലാരേം ഒന്ന് കാണണം, കുളിക്കണം, ഒന്നുറങ്ങണം. ഞാൻ നാളെ വൈകിട്ട് വരാം."
യാത്ര പറഞ്ഞിറങ്ങമ്പോൾ അംശു കയ്യിൽ തൂങ്ങി.
"ഉമ്മി നാളെ വരാമേ..." ഉമ്മകൊടുത്തിട്ട് പറയുമ്പോൾ അവൻ പ്രതീക്ഷയോടെ തലയാട്ടി.
ബുള്ളറ്റെടുത്ത് ഗേറ്റ് കടക്കുമ്പോൾ വാതിൽക്കൽ നിൽക്കുന്ന നാലുമുഖങ്ങൾ എനിക്ക് അവ്യക്തമായി കാണുന്നുണ്ടായിരുന്നു.
***
വൈകിട്ട് ചെല്ലുമ്പോൾ അവിടെ ആകെ ബഹളമായിരുന്നു. അംശു അന്നമോളോടൊപ്പം നിലത്തിരുന്ന് കളിക്കുന്നു. എന്നെ കണ്ടതും അവൻ ഓടി വന്നു. അന്നമോൾ അപരിചിത ഭാവത്തിൽ നോക്കിനിന്നു.
ഒരു ചോക്ലേറ്റ് നീട്ടിയതോടെ അവളൊരു ചിരിയോടെ എന്റെ അരികിലേക്ക് വന്നു. രണ്ടാളെയും കയ്യിലെടുത്ത് അകത്തേക്ക് നടക്കുമ്പോൾ ബെന്നി ഓടി വന്നു.
"ചേച്ചി ഇരിക്ക്, ഫുഡ് ഉണ്ടാക്കുന്ന ബഹളമാ. അമ്മു ചേച്ചി രാവിലെ തുടങ്ങിയതാ. പത്ത് മിനിറ്റ്. ഇപ്പൊ തീരും." അവൻ വന്ന സ്പീഡിൽ അടുക്കളയിലേക്ക് പോയി.
"ഇന്നാ കട്ടൻ കുടിക്ക്." രാഹുൽ ഒരു ഗ്ലാസിൽ കട്ടനുമായി വന്നു.
"നീയിന്ന് ക്ലിനിക്കിൽ പോയില്ലേ..?"
"നീ വന്നത് പ്രമാണിച്ചു ലീവെടുത്തതാ.."
"എന്താണ് സ്പെഷ്യൽ..?"
"ബെന്നിയുടെ കുക്കിങ്ങാണ്. ഫ്രൈഡ് റൈസ്.."
"ഉം."

***

ടെറസ്സിനു മുകളിൽ ആകാശം നോക്കി നിൽക്കുമ്പോൾ അമ്മു കയറി വന്നു. 

"നീ ഉറങ്ങിയില്ലേ..?"

"പിള്ളേരുറങ്ങി. ബാക്കി മൂന്നെണ്ണം അടുക്കള വൃത്തിയാക്കുകയാ..,"

നേർത്ത കാറ്റ് വീശുന്നുണ്ടായിരുന്നു. 

"നീ എന്താ വന്നത്..? എന്തെങ്കിലും കാര്യം കാണുമല്ലോ.."

ഞാൻ ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല.

"നീ ശരിക്കും അയാളെ അന്വേഷിച്ചു വന്നതാണോ..?"

"ഉം.."

"എന്തിനാടി, അതും ഇത്രേം വർഷം കഴിഞ്ഞിട്ട്.. നീ അയാൾക്കുവേണ്ടിയാണോ കാത്തിരിക്കുന്നത്?"

"ഞാൻ ആർക്കുവേണ്ടിയും കാത്തിരിക്കുന്നില്ല..."

"പിന്നെ നീ ഇത്രേം നാളും വരാതിരുന്നത്..?"

"ആഗ്രഹമില്ലാഞ്ഞിട്ടാണോ..? നടക്കണ്ടേ.. "

"നീ എന്തിനാ അയാളെ അന്വേഷിക്കുന്നത്..? ഇനിയും ഹൃദയം മുറിക്കാനാണോ.. അതോ പഴയ വല്ല ഫീലിങ്ങ്സും..?" 

"നീ ഉദ്ദേശിക്കും പോലെ ലിംഗറിങ് ഫീലിങ്ങ്സ് ഒന്നുമല്ല. വെറുതെ, ജീവിച്ചിരിപ്പുണ്ടോ എന്നറിയാൻ ഒരാഗ്രഹം. രണ്ടുവർഷം മുൻപ് അയാളുടെ ക്യാമ്പിലുണ്ടായിരുന്ന ഒരാളെ കണ്ടിരുന്നു, ഒരു ട്രെയിൻ യാത്രയിൽ. ഒരു ടെററിസ്റ് ഓപ്പറേഷനിൽ അയാളുടെ ഉറ്റ സുഹൃത്ത് മരിച്ചത്രേ, മണിപ്പൂരിൽ വച്ച്. അത് വച്ച് നോക്കുമ്പോൾ അയാൾ ജീവിച്ചിരുപ്പുണ്ടോന്നറിയില്ല. ട്രെയിനിൽ കണ്ടയാളുടെ കോണ്ടാക്ട് ഉണ്ടായിരുന്നു. നഷ്ടപ്പെട്ടു."

വീണ്ടും ഞങ്ങൾക്കിടയിൽ നിശബ്ദത കനത്തു. 

"ചേച്ചീ.. ബിയറടിക്കുന്നോ..?" ലിന്റ മൂന്നാല് ബിയർ ബോട്ടിലും കൊണ്ട് കയറി വന്നു. 

"ബിയർ നിന്റപ്പൻ ജോസഫിന് കൊണ്ട് കൊടുക്ക്."

"എടീ, ചേച്ചി നാടുവിട്ടു പോയെന്ന് വച്ച് തറ അല്ലാതായിട്ടില്ല." ഗ്ലാസുകളും കൊണ്ട് പുറകെ വന്ന ബെന്നിയാണത് പറഞ്ഞത്. 

"അത് കറക്റ്റാ.." രാഹുൽ പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു. 

എന്നെ ആക്കാനുള്ള അവസരം പരമാവധി മുതലാക്കുകയാണെല്ലാവരും. 

"ഗയ്‌സ്, നാളെ രാവിലെ ഞാൻ പോകും.."

അത്ര നേരം മുഴങ്ങിയ ചിരികളെല്ലാം നിലച്ചു.

ഒരു നെടുവീർപ്പോടെ രാഹുൽ പറഞ്ഞു.. "നിൽക്കാൻ പറഞ്ഞാൽ നീ നിൽക്കില്ലെന്നറിയാം. എന്നാലും എങ്ങോട്ടാണെന്നെങ്കിലും പറഞ്ഞൂടെ?"

"സിലിഗുരി."

"വെസ്റ്റ് ബംഗാൾ..?"

"ഉം.."

"പോയിട്ട് വരുമോ..?

അതിനെനിക്കും മറുപടിയുണ്ടായില്ല. 

***

സിലിഗുരി ജങ്ഷനിൽ ട്രെയിനിറങ്ങുമ്പോൾ പോട്ടർമാർ അടുത്തേക്ക് വന്നു. ഒരു ബാക്ക്പാക്ക് ഒഴിച്ചാൽ ലഗ്ഗേജ് ഒന്നുമില്ലായിരുന്നു. പോട്ടർമാരെ മറികടന്ന് പുറത്തേക്കിറങ്ങിയപ്പോൾ റിക്ഷക്കാർ ചുറ്റും കൂടി. 

"റിക്ഷാ ചാഹിയേ..?" ഇവിടുത്തുകാരിയല്ലെന്നു തോന്നിയത് കോണ്ടാക്‌ പലരും ഹിന്ദിയിൽ ചോദിച്ചു.

"നഹി ചാഹിയെ.."

"കഹാം ജാനാ ഹെ മാഡം..?"

അപ്പോഴേക്കും ബുക്ക് ചെയ്ത ടാക്സി ഡ്രൈവർ വിളിച്ചു. അയാൾ പുറത്ത് കാത്തുനിൽക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. 

വൈകുന്നേരരമായിരുന്നു, ഗ്ലാസ് തുറന്നിട്ടപ്പോൾ തണുത്ത കാറ്റ് മുഖത്തേക്ക് അടിച്ചുകയറി 

ഡ്രൈവർ സിലിഗുരിയെക്കുറിച്ചും അവിടുന്ന് ഡാർജിലിങ്ങിലേക്ക് പോകുന്നവരെക്കുറിച്ചും ടൂറിസത്തെക്കുറിച്ചുമൊക്കെ വാതോരാതെ സംസാരിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. 

ഏതാണ്ട് മുക്കാൽ മണിക്കൂർ യാത്രക്ക് ശേഷം ഹോട്ടലിലെത്തി. ടാക്സി ഡ്രൈവർ ശുഭരാത്രി ആശംസിച്ച് നാളെ കാണാമെന്ന് പറഞ്ഞുപിരിഞ്ഞു. 

സിലിഗുരിയുടെ വലിയ തിരക്കുകളിൽ നിന്നൊഴിഞ്ഞ ഒരിടത്തായിരുന്നു ഹോട്ടൽ. ഒരു കുന്നിന്റെ മുകളിൽ. ഇവിടെ നിന്നു നോക്കിയാൽ, താഴ്വാരത്ത് വാഹനങ്ങൾ ചലിക്കുന്ന വെളിച്ചം കാണാം. 

എന്റെ മൂക്ക് തണുത്ത് ചുവന്നിരുന്നു. 

ഹീറ്റർ ഓൺ ആക്കി കിടക്കയിൽ മലർന്നു കിടക്കുമ്പോൾ വല്ലാത്തൊരാശ്വാസം തോന്നി. 

വിശന്നിട്ട് വയർ വിളിക്കുന്നു. 

ഫോൺ എടുത്ത് റിസപ്‌ഷനിലേക്ക് വിളിക്കാമെന്ന് കരുതി, വേണ്ടെന്ന് വച്ചു.

ചൂടുവെള്ളത്തിൽ കുളിച്ചപ്പോൾ തണുപ്പിന്റെ ആധിക്യം മാറി. 

സ്വെറ്ററുമിട്ട് ഒരു മഫ്ളറും ചുറ്റി പുറത്തേക്കിറങ്ങി, നല്ല തണുപ്പുണ്ടായിരുന്നു. 

അൽപ്പം നടന്നപ്പോൾ ചെറിയൊരു ധാബ കണ്ടു. 

കയറ്റുകട്ടിലിൽ ചമ്രം പടിഞ്ഞിരിക്കുമ്പോൾ ഒരു ചെറിയ പെൺകുട്ടി ആവിപറക്കുന്ന ഭക്ഷണവുമായി വന്നു. 

കാഴ്ചയിൽ ചപ്പാത്തിയും പറാത്തയുമല്ലാത്ത ഒരു സാധനം, നല്ല വിശപ്പുള്ളത് കൊണ്ടാകും ഭക്ഷണം വളരെ സ്വാദിഷ്ടമായി തോന്നി.

ധാബയിൽ നിന്നു നേരെ നോക്കുമ്പോൾ അകലെയല്ലാതെ ഒരു ചെറിയ നദി കാണാം. 

പണം കൊടുത്തിട്ട് നേരെ നദിക്കരയിലേക്ക് നടന്നു. ഒന്നുരണ്ട് പൊളിഞ്ഞ ബെഞ്ചുകൾ തെരുവ് നായ്ക്കൾ കയ്യേറിയിരിക്കുന്നു. വിളക്കുകാലുകളിൽ നിയോൺ ലൈറ്റുകൾ മുനിഞ്ഞുകത്തുന്നുണ്ട്. 

ഫോൺ ബെല്ലടിച്ചു, അമ്മുവാണ്, എടുത്തില്ല.

ഒരു മെസ്സജ് വന്നു.

"നീ എത്തിയോ..?"

"എത്തി."

"കണ്ടോ..?"

"നാളെ."

രണ്ട് വിദേശികൾ സംസാരിച്ചുകൊണ്ട് ഒരു ബെഞ്ചിൽ ഇരുന്നു, അവരെ ഞാൻ നേരത്തെ ധാബയിൽ കണ്ടിരുന്നു. 

ഒരു ബെഞ്ചിൽ ഞാനും ഇരുന്നു. മനസ്സിനെ എന്തൊക്കെയോ അലട്ടുന്നുണ്ട്. 

എത്ര നേരമാണ് ആ ഇരുപ്പിരുന്നതെന്നറിയില്ല, സ്ഥലകാല ബോധം വരുമ്പോൾ അടുത്ത് ആരുമുണ്ടായിരുന്നില്ല. ധാബയിലെ ലൈറ്റുകൾ കെട്ടിരുന്നു. 

***

കൃത്യ സമയത്ത് തന്നെ ശ്രീരാം, ടാക്സി ഡ്രൈവർ വന്നു. 

കാറിലേക്ക് കയറുമ്പോൾ എങ്ങോട്ടാണ് പോകേണ്ടതെന്ന് അയാൾ ചോദ്യ രൂപത്തിൽ നോക്കി.

"മിലിട്ടറി ബേസ്." വഴിയോരക്കാഴ്ചകളിലേക്ക് കണ്ണുംനട്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു. 

ബേസിലേക്ക് എത്തുമ്പോൾ നാലുമണി കഴിഞ്ഞിരുന്നു. 

ഞായറാഴ്ച ആയതിനാൽ പ്രിയപെട്ടവരെ കാണാൻ ഒന്നുരണ്ടുപേർ വന്നിട്ടുണ്ടായിരുന്നു.

വിസിറ്റേഴ്സ് രജിസ്റ്ററിൽ ഒപ്പുവച്ച് പാസും വാങ്ങി അകത്തേക്ക് കടന്നു.

വിസിറ്റേഴ്സ് റൂമിൽ നിന്നു നോക്കുമ്പോൾ ദൂരെ കുറെ കെട്ടിടങ്ങൾ കാണാം, ക്വാർട്ടേഴ്‌സുകൾ ആകണം. 

അയാളെ വിളിക്കാൻ പോയ പട്ടാളക്കാരൻ മടങ്ങി വന്നിട്ട് അയാൾ ഗ്രൗണ്ടിലാണെന്നറിയിച്ചു, വിളിക്കാമെന്ന് പറഞ്ഞപ്പോൾ ഞാൻ തടഞ്ഞു, അയാൾ അങ്ങോട്ടേക്ക് വഴികാട്ടി. 

ഗ്രൗണ്ടിന് സമീപമെത്തിയപ്പോൾ ആ പട്ടാളക്കാരൻ എനിക്കയാളെ ചൂണ്ടിക്കാണിച്ചിട്ട് അയാളെ വിളിക്കാൻ വേണ്ടി പോയി. 

യൂണിഫോം ഇട്ട കുറെ  കുട്ടികളോട് സംസാരിക്കുകയായിരുന്നു അയാൾ, ട്രെയിനികളാകും. 

എന്നെ കൊണ്ടുവന്ന പട്ടാളക്കാരൻ അയാളുടെ അടുത്തിയതും ഞാൻ തിരിഞ്ഞുനടന്നു, അല്ല ഓടി. 

എനിക്കുപുറകിലായി ഓടിയടുക്കുന്ന അയാളുടെ ചെരുപ്പുകളുടെ ശബ്ദം കേൾക്കാമായിരുന്നു. 

ടാക്സിയിൽ കയറി ഡോർ വലിച്ചടച്ച് പറഞ്ഞു, "ജൽദി..".

ശ്രീരാം വേഗം വണ്ടിയെടുത്തു. 

അമ്മു വിളിക്കുന്നു.

"ഹലോ.."

"ഉം പറ.."

"എന്തായി..? കണ്ടോ..?"

"ഉം.. കണ്ടു.."

"സംസാരിച്ചോ.. എന്ത് പറഞ്ഞു..?"

"സംസാരിച്ചില്ല.."

"സംസാരിച്ചില്ലേ..? അതെന്താ..?"

"കണ്ടു, ജീവിച്ചിരുപ്പുണ്ടെന്നറിഞ്ഞു. അതുമതി."

അൽപ്പദൂരം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ ശ്രീരാം ചോദിച്ചു, "മാഡം.. ടീക് ഹോ?"

എന്റെ കണ്ണുകളിൽ നിന്നും കണ്ണീർ അനുവാദമില്ലാതെ പുറത്തേക്ക് ചാടിയിരിക്കുന്നു. അവയെ തൂത്തെറിഞ്ഞുകൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു. 

"ജി, മേം ടീക് ഹൂം."

പുലരുവോളം

പുലരുവോളം 

തിരകൾ കരയെ തഴുകുന്ന ശബ്ദം വ്യക്തമായി കേൾക്കാം.
മലർന്നുകിടന്നപ്പോൾ ആകാശം നിറയെ മുല്ലപ്പൂക്കൾ...
"ഡാ.."
"എന്താടി കോപ്പേ.."
"നീ വിളി കേൾക്കുമോന്ന് ടെസ്റ്റ് ചെയ്തതാ.."
"പോടീ..പുല്ലേ.."
അവൻ എണീറ്റിരുന്നു, ഷർട്ടിൽ നിന്നും മണൽത്തരികൾ ഉതിർന്നു വീണു.
"നന്നായി നീ എണീറ്റത്. ഈ കല്ലെന്റെ തലേൽ പൊത്തുകേറുന്നുണ്ട്.."
ഞാൻ അവന്റെ മടിയിലേക്ക് തലവച്ചു.
"നിന്റെ ഈ പേട്ട് തലയിൽ ഇനി കല്ലിന്റെ കൂടി കുറവേ ഉള്ളു. ഒന്നാമതേ കളിമണ്ണാ.."
"നീ പോടാ പട്ടീ."
നേരം ഒരുപാടായിരുന്നു. ഇപ്പോൾ സമയം ഏതാണ്ട് പതിനൊന്നാകും.
"എടീ, പോണ്ടേ..?"
"ഇച്ചിരി നേരം കൂടി.."
"എടീ, എനിക്കൊരു കാര്യം മനസ്സിലാകുന്നില്ല, നിനക്ക് ഈ കടലിനോട് എന്താ ഇത്ര ആസക്തി എന്ന്. ഞാനാണെങ്കിൽ ആഴ്ചയിൽ നാല് തവണയെങ്കിലും കടല് കാണുന്നതാ, എനിക്കെപ്പഴും അത് ഒന്ന് തന്നെയാ."
ഞാൻ എണീറ്റിരുന്നു, എന്നിട്ട് ചോദിച്ചു.
"ഇന്നും ഒരു വ്യത്യാസവും തോന്നുന്നില്ലേ..?"
"ആ.. ഇന്ന് നീ കൂടി ഉണ്ടല്ലോ..." അവൻ ചിരിച്ചു.

"ഡാ, ഓരോ നിമിഷവും ആസ്വദിക്കാൻ പഠിക്കണം, എന്നാലേ ശംഖുമുഖത്തെ കടലും വേളിയിലെ കടലും തമ്മിലെ വ്യത്യാസം അറിയൂ.."

"ഡീ കോപ്പേ, കടലിനെന്ത് വ്യത്യാസം, ബീച്ചിനല്ലെ വ്യത്യാസം..."

"എടാ, ഓരോ കടലിനും ഓരോ മണമുണ്ട്.. അതറിയോ നിനക്ക്...?"

"അതറിയാം, വെട്ടുകാടിലെ കടലിന് ചാളക്കരുവാടിന്റെ മണമാ, വിഴിഞ്ഞത്ത് പോയാൽ ഏത് മീനാന്നു പോലും അറിയാത്ത മണം.."

"ഓഹ്... എന്റെ റബ്ബേ, ഞാൻ ആരടുത്താ ഈ പറയുന്നേ..?", ഞാൻ തലയിൽ കൈ വച്ചുപോയി. 

അവൻ എന്നെത്തന്നെ നോക്കിയിരുന്നു.

"എന്താ നോക്കുന്നെ..?"

"എടീ, നിനക്കൊന്നും തോന്നുന്നില്ലേ..?"

"എന്ത് തോന്നാൻ,, ഹാപ്പി.."

"ഡി, അതല്ല.."

"പിന്നെ?.."

"അല്ല, ഒരാണും പെണ്ണും ഒരുമിച്ച് ഇങ്ങനെയിരിക്കുമ്പോൾ...

സ്വാഭാവികമായും എന്തെങ്കിലുമൊക്കെ തോന്നുമല്ലോ.. അതും രാത്രി.."

"അതിന് നീ ആണാണോ.. നീയെന്റെ ചങ്കല്ലേ.."

"നശിപ്പിച്ചു. എന്ത് ജന്തുവാടീ നീ..?" അവനെന്റെ തലക്കിട്ട് തട്ടി. 

ഐസ്ക്രീം വിൽക്കുന്ന ആൾ പോകാനുള്ള ഒരുക്കത്തിലാണെന്ന് തോന്നി. 

"ഡേയ്, പോയി ഒരു ഐസ്ക്രീം കൂടി വാങ്ങിച്ചേ. സ്ട്രോബെറി."

"ഇതിപ്പോ നാലാമത്തെ ഐസ്‌ക്രീമാ. പനി പിടിക്കും പെണ്ണെ."

"നീ വാങ്ങിത്തരുന്നുണ്ടോ.." ഞാൻ മുഖം വീർപ്പിച്ചു. 

"ഓ.. വാങ്ങിത്തരാം." അവൻ ഐസ്ക്രീം വാങ്ങാനായി പോയി. 

മടങ്ങി വരുമ്പോൾ ഒരെണ്ണം മാത്രമേ അവന്റെ കയ്യിൽ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളു.

"നിനക്ക് വേണ്ടേ..?" ഞാൻ ചോദിച്ചു.

"എനിക്ക് വേണ്ട. നീ കഴിക്ക്."

ഇടക്കെപ്പോഴോ കടൽ ശാന്തമായി. അകലെയെവിടെയോ ഒരു ബോട്ടിന്റെ ഒച്ച അകന്നകന്ന് പോയി.

"എടാ നീയെപ്പോഴെങ്കിലും ദൈവത്തിനു നന്ദി പറഞ്ഞിട്ടുണ്ടോ..?"

"എന്തിന്..?"

"എന്നെ ഫ്രണ്ടായി കിട്ടിയതിന്.."

"പഷ്ട്.."

"ഞാൻ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്.. ശരിക്കും. നീ എന്റെ ഫ്രണ്ടായതിന്, എല്ലാ പോക്രിത്തരത്തിനും കൂട്ടുനിന്നതിന്, എല്ലാ സമയത്തും കൂടെയുണ്ടായതിന്.. താങ്ക്യു ." എന്റെ ശബ്ദം ഇടറി എന്ന് തോന്നി. 

"നീ പോ മൈരേ, പാതിരാത്രി മനുഷ്യനെ സെന്റിയാക്കാതെ.."

റോന്തുചുറ്റുകയായിരുന്ന രണ്ട് പോലീസുകാർ അടുത്തേക്ക് വന്നു. 

"ആ ഇരിക്കുന്ന വണ്ടി നിങ്ങളുടേതാണോ..?"

"അതെ, സർ..."

അവർ മടങ്ങിപ്പോയി. 

ബീച്ച് വിജനമായിരുന്നു. നമ്മൾ രണ്ടുപേരും പിന്നെ കുറേ തെണ്ടിപ്പട്ടികളും മാത്രം അവശേഷിച്ചു. 

"എടീ. വാ സമയം ഒന്നായി. നിന്നെ കൊണ്ടാക്കിയിട്ട് വേണം എനിക്ക് വീട്ടിൽ പോകാൻ. നിന്റെ വാപ്പച്ചി ഇന്നെന്നെ ശരിയാക്കും."

"ഞാൻ നിന്റെ മമ്മിയോട് വിളിച്ചു പറയാൻ പറഞ്ഞു."

"എന്ത്..?"

"ഞാനിന്ന് നിന്റെ വീട്ടിൽ നിക്കുമെന്ന്."

"അപ്പഴോ..?"

"സമ്മതിച്ചു."

"അപ്പോപ്പിന്നെ പതുക്കെ പോവാം.."

നേർത്തൊരു മഴ ചാറാൻ തുടങ്ങി.. 

"ഡാ വാ. വണ്ടിയെടുക്ക്.." മഴ പെയ്തു തുടങ്ങി. 

"ഡി പുല്ലേ, മഴയാ, മഴ നനഞ്ഞാൽ എനിക്ക് വയറു വേദനിക്കും."

"നിന്റെ വയറ്.. എണീച്ച് വാ ചെർക്കാ.."

"സമ്മതിക്കൂല,." പിറുപിറുത്തുകൊണ്ട്  അവൻ വണ്ടിയെടുത്തു. 

"ഡാ ഈ ഹൽമറ്റിന്റെ സാധനം ഇടാൻ പറ്റുന്നില്ല.."

"ഒരു നൂറുവട്ടം നീ ഈ ഹെൽമറ്റ് വച്ചുകാണും. എന്നാലും സ്ട്രാപ്പ് ഒരാണും ഇടാനും അറിയില്ല." അവൻ സ്ട്രാപ്പ് ഇട്ടുതന്നിട്ട് തലയിൽ കൊട്ടി. 

"ചെറ്ക്കാ, എനിക്ക് നോവും കേട്ടാ.. "

അവനത് മൈൻഡ് ചെയ്യാതെ ബുള്ളറ്റ് സ്റ്റാർട്ട് ചെയ്തു. ഞാൻ പുറകിൽ കയറി. വണ്ടിയുടെ വേഗം കൂടുന്നതിനനുസരിച്ച് മഴത്തുള്ളികൾ കല്ലുപോലെ മുഖത്ത് പതിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. 

കുറേ ദൂരം ചെന്നപ്പോഴേക്കും ഒരു ചെറിയ തട്ടുകട തുറന്നിരിക്കുന്നത് കണ്ടു. അവൻ വണ്ടി ഒതുക്കി. 

"ചേട്ടാ, രണ്ട് ചായ."

എനിക്ക് നേരെ തിരിഞ്ഞതും ഞാൻ ഹെൽമറ്റ് ഊരാതെ നിൽക്കുന്നു. 

"ഓ, ഈ ക്ണാപ്പ് ഇതുവരെ ഊരിയില്ലേ..?" അവൻ എന്റെ ഹെൽമെറ്റിന്റെ സ്ട്രാപ്പ് ഊരിയപ്പോളേക്കും ചായ വന്നു. 

"ഡാ.. "

"ന്താ.."

"ഒന്നുല്ല.."

"കോപ്പ്.."

കയ്യിൽ ആവി പറക്കുന്ന ചായ, ഇരുളിൽ തകർത്ത് പെയ്യുന്ന മഴ. 

"ഡാ.."

"ഉം, പറ. "

"താങ്ക്യൂ.. എന്റെ ഏറ്റവും വല്യ ഒരാഗ്രഹമാരുന്നു, നൈറ്റ് റൈഡ്. അതും ബുള്ളറ്റിൽ."

"ഉം.. നീ ചായ കുടിക്ക്."

ചായ കുടിച്ചപ്പോഴേക്കും മഴ ലേശം തോർന്നു. 

എന്റെ ഹെൽമെറ്റിന്റെ സ്ട്രാപ്പ് ഇടുമ്പോൾ അവൻ ചോദിച്ചു. 

"രാവിലെ ചുട്ടിപ്പാറയിൽ സൺറൈസ് കാണാൻ പോയാലോ..?"

"പോവാം.."

"എവിടെങ്കിലും പോവാമെന്നു പറയണ്ട, അതിനു മുന്നേ ചാടി വീണോളും.. കേറ്."

ഇരുളിനെ വകഞ്ഞുമാറ്റി ഞങ്ങൾ പൊയ്ക്കൊണ്ടിരുന്നു, അകമ്പടിയായി പെയ്ത് കൊതി തീരാതെ ഒരു മഴയും. 

***

"ഡാ ഒരു കാര്യം അറിയോ..?"

ചുട്ടിപ്പാറയുടെ മുകളിൽ സൂര്യനെ കാത്തിരിക്കുകയായിരുന്നു നമ്മൾ.. 

"എന്താണ്..

"അതേ, ഒരു പെണ്ണ് ജീവിതത്തിൽ നാല് ആണുങ്ങളെ ചേർത്ത് നിർത്തും.."

"ആരാ..?"

"ഞാൻ പറഞ്ഞുതീർക്കട്ടെ, ഒന്ന്. അച്ഛൻ, രണ്ട്, ആങ്ങള, മൂന്ന്, സൗഹൃദമാണോ പ്രണയമാണോ എന്നറിയാൻ വയ്യാത്ത ഒരു ചങ്ക്. നാല് ആദ്യ പ്രണയം,"

"ഇതിപ്പോ ഞാൻ ഏത് കാറ്റഗറിയാ..?"

"ആ. എനിക്കറിയൂല."

"കോപ്പ്, ഇനി നീ മിണ്ടിയാൽ നിന്നെ ഞാൻ ഈ പാറയുടെ മുകളീന്ന് തള്ളി താഴെയിടും."

ഞാൻ ഓർക്കുവാരുന്നു, ഇതിനെ എനിക്ക് എങ്ങനെ കിട്ടി എന്ന്. 

"എന്നെ നോക്കിയിരിക്കാനാണെങ്കിൽ ഞാൻ ഒരു ഫോട്ടോ തരാം."

"നിന്റെ അമ്മായിക്ക് കൊണ്ട് കൊടുക്ക് ഫോട്ടോ..." ഞാൻ വരുത്തിയ നീരസത്തോടെ മുഖം തിരിച്ചു. 

"എടി ഞാൻ തോളിൽ കൈ ഇടുവാ.."

അവൻ തോളിൽ കൈയിട്ട് ചേർത്തു പിടിച്ചു. 

പുലരുവോളം കൂട്ടിരുന്ന നിലാവെവിടെയോ മറഞ്ഞിരുന്നു 

ഞങ്ങളുടെ ഒച്ച കേട്ടിട്ടെന്നോണം സൂര്യൻ രണ്ടുമൂന്ന് കിളികളുടെ അകമ്പടിയോടെ ഉണർന്നെണീറ്റ് വരുന്നുന്നുണ്ടായിരുന്നു

ഒസ്യത്തിലെ അവസാനത്തെ വരികൾ

ഒസ്യത്തിലെ അവസാനത്തെ വരികൾ 

പ്രിയമുള്ളവനേ,

ഇവിടെ ഇടതടവില്ലാതെ മഴ പെയ്യുന്നുണ്ട്. എവിടെയൊക്കെയോ കരഞ്ഞുനടക്കുന്ന ചീവീടുകൾ, മുറ്റത്ത് വച്ചിരിക്കുന്ന പാത്രത്തിൽ വെള്ളം വീഴുന്ന ശബ്ദം കേൾക്കാം. മെഴുകുതിരി വെളിച്ചത്തിൽ തുള്ളിപ്പറക്കുന്ന ചെറിയ ഈയാംപാറ്റകൾ, ഇവിടെ കറണ്ട് പോയിട്ട് ഒരുപാട് നേരമായി. പതിവുപോലെ ഞാൻ ജനാലകൾ തുറന്നിട്ടിരിക്കുകയാണ്, നേരിയ കാറ്റ് അകത്തേക്ക് വന്ന് മെഴുകുതിരിയുടെ ജ്വാലകൾ മദോന്മത്തരാക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്നുണ്ട്. ചിലപ്പോൾ ഈ കാറ്റ് തന്നെയാകും എന്നെ നിനക്കുവേണ്ടിയെഴുതാൻ പ്രേരിപ്പിച്ചത്. സമയം ഏതാണ്ട് ഒരുമണിയായിട്ടുണ്ടാകും. അതെ, നല്ല സമയമാണ് നിന്നോട് സംസാരിക്കാൻ. 

നീ ആലോചിച്ചിട്ടുണ്ടോ, 

എനിക്കും നിനക്കും ഒരുപോലെയുള്ളത് ഈ ആകാശം മാത്രമാണ്. പെയ്യുന്ന മഴയും കൊള്ളുന്ന കാറ്റും വ്യത്യസ്തമാണെങ്കിലും, കാണുന്ന സൂര്യനും ഇടയ്ക്കിടെ മുഖം കറുപ്പിക്കുന്ന ചന്ദ്രനും മറ്റനേകം നക്ഷത്രങ്ങളും എനിക്കും നിനക്കും ഒരുപോലെയല്ലേ..?

ഒരുവട്ടമല്ല, ഒരുപാടുവട്ടം കൊതിച്ചിട്ടുണ്ട് നിന്നോട് ചേർന്നിരുന്ന് നിലാവ് കാണാൻ, ആ നിലാവിന്റെ താഴ്വാരത്തിരുന്ന് നിന്നെയൊന്നു നോക്കി പുഞ്ചിരിക്കാൻ. 

ഇനിയുമുണ്ട്... നിന്നോടൊത്ത് ഒരു പുഴ കാണാൻ കൊതിച്ചിരുന്നു, എങ്ങോട്ടാണൊഴുകുന്നതെന്നറിയാത്തൊരു പുഴ കാണണമായിരുന്നു. ഒരു സായാഹ്നം പാറമുകളിൽ ചിലവിടണമായിരുന്നു, ഒരു കപ്പ് കാപ്പിയുമൂതിക്കുടിച്ച് നിന്നോട് ഒരുപാട് കാര്യങ്ങൾ പറയണമായിരുന്നു. 

ഒരു പുൽത്തകിടിയിൽ മലർന്നു കിടന്ന് മേഘങ്ങളെ നോക്കണമായിരുന്നു, അവയെ നോക്കി മടുക്കുമ്പോൾ നിന്നോടൊട്ടിച്ചേർന്ന് കിടക്കണമായിരുന്നു, അങ്ങനെ കിടന്നുകിടന്ന് നിന്നെയൊന്ന് അമർത്തി ചുംബിക്കണമായിരുന്നു, വിരലുകളിൽ കടിച്ച് വേദനിപ്പിക്കണമായിരുന്നു. 

ചിരിക്കേണ്ട,

ഇതെല്ലം എന്നിലൊതുങ്ങിയ ആഗ്രഹങ്ങളാണ്. നിനക്കിവയെല്ലാം സ്വപ്നം കണ്ടുകൂട്ടിയ ഒരുവളുടെ ചിരിയടക്കിയ പ്രാന്തുകളാവാം. നിന്നെ കുറ്റം പറയേണ്ടതില്ലല്ലോ, ഒരാളിലേക്ക് മാത്രം ചുരുങ്ങിപ്പോയ ലോകമാണെന്റേത്, അതുകൊണ്ട് തന്നെയാണ് ആ ലോകത്തിനെപ്പോഴും നിന്റെപേരിട്ടു വിളിക്കുന്നത്. പി കെ പാറക്കടവ് പറഞ്ഞപോലെ, 'എനിക്ക് കാണാൻ നിന്റെ കണ്ണുകളും കേൾക്കാൻ നിന്റെ കാതുകളും മണക്കാൻ നിന്റെ മൂക്കും മതിയെന്ന് വന്നപ്പോൾ നമ്മൾ രണ്ടുപേരും വേണ്ട, ഒരാൾ മാത്രം മതിയെന്നായി. നിന്നെ മായ്ചുകളയാൻ എനിക്കാവുന്നില്ല, കാരണം, കുറേക്കാലമായി മായ്ക്കാനും എഴുതാനും നിന്റെ കൈകൾ തന്നെയാണ് ഞാനുപയോഗിക്കുന്നത്. അതുകൊണ്ട്, ഞാൻ എന്നെത്തന്നെ മായ്‌ച്ചുകളഞ്ഞു, നിന്റെ കൈ ഉപയോഗിച്ച് '. 

എത്ര കൃത്യമായ വരികൾ, 

നിന്റെ കൈ ഉപയോഗിച്ച് ഞാൻ എന്നെത്തന്നെ മായ്ച്ചുകളഞ്ഞപ്പോളാണ്, ഞാൻ അന്ധയും, മൂകയും, ബധിരയും, രൂപമില്ലാത്തവളുമാണെന്ന് മനസ്സിലായത്. അതെ, നീയെന്ന പ്രയാണത്തിൽ ഞാൻ അരൂപിയായിരുന്നു. അതുകൊണ്ടാവണം നമ്മൾ പരസ്പരം കണ്ടിട്ടും പലപ്പോഴും കാണാതെ പോയത്. വിരലുകൾ തമ്മിൽ കോർത്തിട്ടും സ്പർശനം അറിയാതെ പോയത്. ഉറക്കെയലറി വിളിച്ചിട്ടും ഒന്നും കേൾക്കാതെ പോയത്. 

സാരമില്ല, 

ഇവിടെ ഞാനോ നീയോ എന്നതല്ല, എന്നിലെ നീയോ നിന്നിലെ ഞാനോ അൽപ്പമെങ്കിലും അവശേഷിക്കുന്നുണ്ടോ എന്നതാണ്. സാധ്യതയില്ല, അങ്ങനെയായിരുന്നെങ്കിൽ ഹൃദയം പൊട്ടി വിളിച്ച ഒരു വിളിയെങ്കിലും നമ്മളിലാരെങ്കിലും കേൾക്കാതെ പോകില്ലായിരുന്നു. കാറ്റിനോടും കടലിനോടും പറഞ്ഞുവിട്ട ഒരുപാട് സന്ദേശങ്ങളിൽ ഒന്നെങ്കിലും ഒപ്പിട്ട് കൈപ്പറ്റാതിരിക്കുമായിരുന്നില്ല. 

അല്ലയോ പ്രിയനേ, 

നിന്നോട് സംസാരിക്കാൻ നിശയിങ്ങനെ നീണ്ടു കിടക്കുന്നുണ്ട്. പക്ഷെ, അതുവരെ നിന്റെ ഓർമ്മകളുടെ ഭാരം താങ്ങാനെനിക്ക് കഴിയുമെന്ന് തോന്നുന്നില്ല. അതുകൊണ്ട്, അതുകൊണ്ട് മാത്രം എൻ്റെ ഒസ്യത്തിലെ അവസാനത്തെ വരികൾ ഞാൻ നിനക്കായി സമർപ്പിക്കട്ടെ. ഈ കത്ത് നിന്റെ കൈവശമെത്തുന്ന നാൾ എന്നോട് ഒന്നും ചോദിക്കാതിരിക്കുക, കാണാതിരിക്കുക, കണ്ടെത്താൻ ശ്രമിക്കാതിരിക്കുക. ഒരുപക്ഷെ, നമ്മൾ  തമ്മിൽ കണ്ടാലും മുഖങ്ങൾ പരിചയ ഭാവം കാണിക്കില്ലായിരിക്കും. എന്റെയുള്ളിലെ നീയും നിന്റെയുള്ളിലെ ഞാനും ഇരുളടഞ്ഞ കല്ലറകളിൽ  മണ്മറഞ്ഞിട്ടുണ്ടാകും. ഒന്ന് മാത്രം നീ മനസ്സിലാക്കുക, ഇതെന്റെ ഒസ്യത്താണ്.  അതിന്റെ ഏക അവകാശി നീ മാത്രവും. ഒരുപാട് പ്രാവശ്യം കുത്തികുറിച്ചിട്ടും ചുരുട്ടിക്കളഞ്ഞതിനും ശേഷം രേഖപ്പെടുത്തുന്നത്. എന്നിലെ നിന്നെ ഞാൻ ഖബറടക്കുന്നതിനു മുൻപ് ചുണ്ടുകളാൽ അവസാന മുദ്രണം ചെയ്ത എൻ്റെ ആദ്യത്തെ ഒസ്യത്ത്. 

നിറുത്തട്ടെ, 

എന്ന് സ്വന്തം...