കടൽ

 കടൽ 

"ചാച്ചുവേ, ഇന്ന് കടലീ പോവാം?"

"ഇന്നാടീ? സമയം തോന ആയി. ആറ് മണിക്ക് മുന്നേ നിന്നെ വീട്ടിൽ എത്തിച്ചില്ലെങ്കിൽ ഉമ്മ എന്നെ ഓടിക്കും. അതും ഈ സമയത്ത്"

വാച്ചിൽ നോക്കിയപ്പോൾ ശരിയാണ്, സമയം ഏതാണ്ട് അഞ്ചാകുന്നു. കടലിലും കൂടി പോയാൽ സമയം ഏഴാകും. 

സന്ധ്യക്ക് വീട്ടിൽ ചെല്ലുമ്പോൾ ഉമ്മ ഓടിക്കും.

'എത്ര സമയമായി. വയറ്റിൽ ഒരു കൊച്ചുണ്ടെന്ന് ഓർമ്മ വേണം, അതിനേം കൊണ്ടാ ഈ ത്രിസന്ധ്യക്ക് ആ റബ്ബറിന്റിടയിലൂടെ വരുന്നത്., പിന്നെ സ്വരം മാറും, 

'ഞാൻ എത്ര പ്രാവശ്യം പറഞ്ഞതാ, ഡാ നീ ആ പെണ്ണിന് വല്ലോം വാങ്ങിച്ച് കൊടുത്തോ...? പോയി തുണി മാറ്റിയിട്ട് പോയി ചോറ് കഴിക്ക് കൊച്ചെ, നീ കഴിക്കണ്ട, ആ വയറ്റിൽ കിടക്കുന്നതിനു എന്തെങ്കിലും കൊടുക്ക്. സമയത്ത് ഒരു വക കഴിക്കില്ല, കണ്ടില്ലേ കോലം..' 

സ്നേഹത്തിൽ ചാലിച്ച ആ വഴക്ക് കേൾക്കാൻ രസമാണെങ്കിലും നമ്മൾ ചെല്ലാൻ വൈകും തോറും ആദി പിടിക്കുന്ന ആ കണ്ണുകൾ... 

വേണ്ട. വേറൊരു ദിവസം പോകാം. 

***

"ഇന്ന് പോയാലോ..? സമയമുണ്ടല്ലോ..?"

"ഈ കൊട്ടൻ വെയിലത്താ...? നീ വന്നാണ്."

വണ്ടി സ്റ്റാർട്ട് ചെയ്തപ്പോൾ നേർത്ത മഴയുണ്ട്.. 

"ഡി, നമ്മക് ഞാറാഴ്ച പോവാം. അന്ന് വേറെ പരിപാടി ഒന്നും ഇല്ലല്ലോ."

"ഓക്കേ"

ചാച്ചുവിനോട് ഞാൻ ഒന്നുകൂടി ചേർന്നിരുന്നു.

"ന്റ കണ്ണാടി ഹാപ്പിയായോ..?"

"ഉം.. ഹാപ്പി.."

***

കാത്തുകാത്തിരുന്ന ഞായർ എത്തി.

സാധാരണ അവധി ദിവസങ്ങളിൽ എണീക്കുമ്പോൾ പത്തുമണി കഴിയും. അന്ന് അൽപ്പം നേരത്തെ എണീറ്റു. 

ഒമ്പതേമുക്കാലിന്. 😁

രാവിലെ നല്ല വെയിൽ ഉണ്ട്. 

"ചാച്ചുവെ, എപ്പ പോവാം?"

"ഉച്ച കഴിഞ്ഞിറങ്ങാം. അപ്പൊ വെയിൽ താരും."

"ഓക്കേ"

മണി ഒന്നായി, ഒന്നരയായി. രണ്ടാകും മുന്നേ പെരുമഴ. 

"ഡി, എങ്ങന പോവും?" 

😞

***

"ഡി, നീ എന്തിനാ കരയുന്നത്..?"

"പാതിരാത്രി മനുഷ്യനെ വിളിച്ചുണർത്തീട്ട് കരയുന്നെന്നാ..നിങ്ങക്കെന്താ മനുഷ്യാ,,?"

ഞാൻ തിരിഞ്ഞുകിടന്നു.

ജോലികഴിഞ്ഞു നേരത്തെ ഇറങ്ങി. എന്റെ ആശാൻ വണ്ടിക്കടുത്ത് തന്നെ നിൽപ്പുണ്ട്. 

"ഡി, നമ്മക്ക് വേറെ ഒരു സ്ഥലം വരെ പോകാനുണ്ട്."

"എവിടാ?"

"അതൊക്കെ പറയാം നീ വാ, പോവാം."

വണ്ടി ചിറയിൻകീഴ് റോഡിലേക്ക് തിരിഞ്ഞു..

"എവിട പോണ് ചാച്ചുവേ.. തുമ്പയിലേക്ക് വീണ്ടും പോണോ..?"

മൗനം.

"ഡി, നോക്ക്.."

ചാച്ചു ചൂണ്ടിയ ഇടത്തേക്ക് ഞാൻ നോക്കി.

കടൽ.

"അപ്പൊ ന്റ കണ്ണാടി കടല് കണ്ടേ.. ഇനി പോവാം."

"ങേ.. ഞാൻ ദൂരെന്ന് കണ്ടേ ഉള്ളു. അടുത്ത് പോവാം..."

"പോണോ..?"

"ഉം"

"ന്നാ.. പോവാം."

ഒടുവിൽ.. വെട്ടിത്തിളങ്ങുന്ന കടൽ!

"ഡി.. ഓടല്ലേ... ആ വയറെങ്കിലും താങ്ങിപ്പിടിക്ക് പെണ്ണേ.."

ചാച്ചു വണ്ടി പാർക്ക് ചെയ്യുന്നതിന് മുന്നേ ഞാൻ താഴെ ചാടി. 

"ഡി, ഇപ്പൊ ഭയങ്കര വെയിലാ, നമ്മക്ക് ഇത്തിരി നേരം അവിടെ ഇരുന്നിട്ട് വെയിൽ താഴുമ്പോൾ ഇറങ്ങാം. അത് പോരെ?"

"ഉം. പക്ഷെ, എനിക്ക് ഐസ് ക്രീം വാങ്ങിച്ച് തരണം."

"ഓ, തരാം.."

അൽപ്പം നടന്ന് പാലത്തിലേക്ക് കയറി. 

അവിടെ കുറെ പേര് ഇരിക്കുന്നുണ്ട്, ചിലർ മീൻ പിടിക്കുന്നു, ചിലർ ഫോട്ടോ എടുക്കുന്നു. 

വലിയ ഭിത്തികളിൽ ഹൃദയ ചിഹ്നത്തിനുള്ളിൽ എഴുതി വച്ചിരിക്കുന്ന പേരുകൾ. 

"നേരെ നടക്ക് കണ്ണേ.. ഇതുവരെ നടക്കാൻ അറിയാത്തൊരു പെണ്ണ്. ന്റ പടച്ചോനെ.."

ചാച്ചു ഇതേ വരെ എന്റെ കയ്യിലെ പിടിത്തം വിട്ടിട്ടില്ല. 

പാലത്തിൽ നിൽക്കുമ്പോൾ കടലിന്റെ മുഴുവൻ ഭാഗവും കാണാനാകില്ല, ഭിത്തി  അത്രക്ക് ഉയരത്തിൽ കെട്ടിയിട്ടുണ്ട്. 

അടുത്തതായിത്തന്നെ അദാനി ഗ്രൂപ്പിന്റെ ഒരു ചെറു കപ്പൽ കടൽഭിത്തികൾക്കുള്ള വലിയ കല്ലുകൾ കൊണ്ടുപോകുന്നുണ്ട്. 

കുറെ നേരം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ പാലം ഏതാണ്ട് ഒഴിഞ്ഞു, ഞങ്ങളും ഒന്നുരണ്ട് പേരും ഒഴികെ മറ്റെല്ലാവരും പോയി. 

"വാ നമ്മക്ക് താഴെ പോവാം. നിനക്ക് കടലിൽ ഇറങ്ങേണ്ട..?"

"ഉം.. പോവാം."

"അതേ, ഇറങ്ങുന്നതൊക്കെ കൊള്ളാം, വേഗം കേറണം. വെള്ളം കണ്ടാൽ നിനക്ക് ബോധം കാണില്ല."

"കേറാം ചാച്ചുവേ.."

വാക്കൊക്കെ കൊടുത്താണ് ഇറങ്ങിയത്. അവസാനം ചാച്ചു വലിച്ചുപൊക്കിയാണ് കരയിൽ കയറ്റിയത്. 

"ഒരു രണ്ട് മിനുട്ട് കൂടി.."

"നോ."

"എങ്കി ഐസ് ക്രീം."

"ഓക്കേ."

"നമ്മക്ക് ഒരു ഫോട്ടോ എടുക്കാം."

"കുറെ എടുത്തല്ലോ.."

"ന്നാലും എടുക്കാം.. 

"ന്റ കണ്ണാടി ഹാപ്പി ആയാ..?"

"ഹാപ്പി."

"ഡി ഇന്നലെ നീ ഉറക്കത്തിൽ ഭയങ്കര കരച്ചിലാരുന്നു.."

"ഞാനാ? ന്തിന്..?"

"കടല് കാണണമെന്നും പറഞ്ഞിട്ട്.."

"പോ മനുഷ്യാ, കള്ളം പറയല്ലേ..?

"സത്യം.."

"സത്യം..?"

"സത്യം. നിന്റ പരാതി തീർന്നാ?"

"ഉം."

"ഇനി കരയോ...?"

"ഐസ് ക്രീം വാങ്ങിച്ച തന്നില്ലെങ്കിൽ ഇനീം കരയും.."

"എന്റെ തമ്പുരാനേ.. എന്റെ കിളി പോയ പെണ്ണ്. വാ നിനക്ക് ഒന്നോ രണ്ടോ ഐസ് ക്രീം വാങ്ങിത്തരാം."

കണ്ട് മതിവരാതെ ഒരിക്കൽക്കൂടി തിരിഞ്ഞു നോക്കുമ്പോൾ കടലിനെ പുണർന്ന് ചുവന്ന സൂര്യൻ പുഞ്ചിരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. 

വിട, വീണ്ടും വരും വരെ. 

മൂക്കനച്ചി

 മൂക്കനച്ചി

ഗർഭിണിയായതിന്റെ രണ്ടാം മാസം അമ്മൂട്ടിയേടത്തി അമ്മയോട് പറയുന്നത് കേട്ടു,

"അമ്മായീ, നിക്ക് കുളിരണു..".

അടുക്കളയിൽ നിന്ന് അമ്മ അകത്തളത്തിലേക്ക് വന്നു, 

"എന്താ കുട്ട്യേ..? ഈ മീനച്ചൂടിൽ കുളിരോ? അതും നട്ടുച്ചക്ക്?"

'അമ്മ അമ്മൂട്ടിയേടത്തിയുടെ നെറ്റിയിൽ കൈ വച്ചുനോക്കി,

"ഈശ്വരാ, ചുട്ടുപഴുത്തിരിക്കുന്നല്ലോ..."

നാരായണൻ വൈദ്യരുടെ നാറുന്ന കഷായം കുടിച്ചിട്ടും കയ്പ്പൻ  ഇംഗ്ലീഷ് മരുന്ന് കഴിച്ചിട്ടും അമ്മൂട്ടിയേടത്തിയുടെ പനി മാത്രം കുറഞ്ഞില്ല. 

നട്ടുച്ചവെയിലിനേക്കാളും ചൂടുണ്ടായിരുന്നു അമ്മൂട്ടിയേടത്തിയുടെ ദേഹത്തിന്, ഏടത്തിയാണെങ്കിൽ കിടക്കപ്പായയിൽ നിന്നെണീറ്റില്ല. 

ഏടത്തിയുടെ വിശേഷമറിഞ്ഞുവന്ന നാണിത്തള്ളയാണ് ആദ്യം സംശയം പറഞ്ഞത്..."ഇനി മൂക്കനച്ചി വല്ലോം..."

അമ്മ നാണിത്തള്ളയെ തറപ്പിച്ച് നോക്കി. 

അന്ന് രാത്രി അമ്മ അച്ഛനോട് പറയുന്നത് കേട്ടു, 

"നമുക്ക് വെളിച്ചപ്പാടിനെ ഒന്ന് അറിയിച്ചാലോ...?"

പിറ്റേന്ന് മുറ്റത്ത് വെളിച്ചപ്പാട് ഉറഞ്ഞുതുള്ളി.. 

ഉടവാൾ നെറുകയിൽ ആഞ്ഞുവെട്ടി വെളിച്ചപ്പാട് അലറി.. "മൂക്കനച്ചി.." പിന്നെ, വെട്ടിയിട്ടപോലെ നിലത്ത് വീണു. 

***

മൂക്കനച്ചിയെക്കുറിച്ച് ആദ്യമായിട്ടല്ല കേൾക്കുന്നത്,                                              അറിവ് വച്ച് കാലം മുതൽ നാലാൾ കൂടുന്നിടത്ത് ആ പേരുകേൾക്കാമായിരുന്നു. 

പലരും പലതാണ് പറഞ്ഞത്, എങ്കിലും അവരെല്ലാരും ഒന്നടങ്കം പറഞ്ഞു, 'സുന്ദരിയായിരുന്നു മൂക്കനച്ചി.'

അരയൊപ്പം മുടിയും, കൂവളക്കണ്ണുകളും, നീണ്ടമൂക്കുമുള്ള വെളുത്ത മൂക്കനച്ചി, നീണ്ട മൂക്കിന്റെ തുമ്പത്ത് ചുവന്ന കല്ലുള്ളൊരു മൂക്കുത്തി. 

ഒരുപാട് പേരുടെ മത്തുപിടിപ്പിക്കുന്ന സ്വപ്നമായിരുന്നു മൂക്കനച്ചി. 

വിധിക്കപ്പെട്ടത് മേലോടത്തെ രാവുണ്യവാര്യർക്കും. 

നാലാം ഭാര്യയെ രാവുണ്ണി ഒരുപാട് സ്നേഹിച്ചു. 

പക്ഷെ, അയാളുടെ മച്ചികളായ മൂന്ന് വേളികൾക്കും മൂക്കനച്ചി കണ്ണിൽ കരടായി. 

അങ്ങനെയിരിക്കെ മൂക്കനച്ചി ഗർഭിണിയായി. 

അതിന്റെ  രണ്ടാം മാസം, സർപ്പക്കാവിനരികിൽ മൂക്കനച്ചി ചത്തുമലച്ചു കിടന്നു, കണ്ണുകൾ തുറിച്ച്, വെളുത്ത ശരീരത്തിൽ നീലനിറം പടർന്ന്.. കാലുകളിലൂടെ രക്തം ചാലിട്ടൊഴുകി മൂക്കനച്ചി കിടന്നു. 

കൊന്നതാത്രെ, 

രാവുണ്ണിയുടെ ഭാര്യമാർ.

എങ്ങനെയാ കൊന്നതെന്ന് ആർക്കും കൃത്യമായി അറിയില്ല, ചിലർ പറയുന്നു വിഷം കൊടുത്തെന്ന്, 

ചിലരുടെ ഓർമ്മയിൽ പാമ്പിനെക്കൊണ്ട് തീണ്ടിച്ചത്, 

കഴുത്തു ഞെരിച്ചത്, 

കെട്ടിത്തൂക്കിയത്.. അങ്ങനെ പോകുന്നു കഥകൾ. 

അതിനു ശേഷം രാവുണ്ണിയുടെ ഭാര്യമാർ ഓരോന്നായി കൊല്ലപ്പെട്ടു, അവരുടെ കുടുംബങ്ങളിൽ രണ്ടാം മാസം ഗർഭം അലസുന്നത് പതിവായി. 

കഥകൾ പലത് കേട്ടു വയറ്റുകണ്ണികൾ ഉറക്കത്തിൽ മൂക്കനച്ചിയെ സ്വപ്നം കാണാറുണ്ടത്രെ, അവരുടെയൊക്കെ ഗർഭം അലസിപ്പോകാറുണ്ടത്രെ. മൂക്കനച്ചി ഭ്രൂണങ്ങൾ കാർന്നു തിന്നാറുണ്ടത്രെ. 

ഉപദ്രവം സഹിക്കാതായപ്പോൾ രാവുണ്ണിതന്നെ വടക്കുനിന്നൊരു മന്ത്രവാദിയെ കൊണ്ടുവന്നു, 

അടങ്ങാൻ കൂട്ടാക്കാതിരുന്ന മൂക്കനച്ചി രാവുണ്ണിയുടെ വിളിയിൽ ശാന്തയാവുകയും അവരെ സർപ്പക്കാവിനടുത്തെ ഇല്ലിച്ചോട്ടിൽ കുടിയിരുത്തുകയും ചെയ്തു. 

അതിനു ശേഷം സന്ധ്യമയങ്ങിയാൽ സർപ്പക്കാവിനടിത്തത്തെങ്ങും ആരും പോകാറില്ല. 

ആരെങ്കിലും നേരം തെറ്റി ആ വഴിക്ക് വന്നാൽ, മൂക്കനച്ചി അവർക്കൊപ്പം കൂടും.

ഇരുട്ടുവീണതിന് ശേഷം അതുവഴിപോയ പലരും മൂക്കനച്ചിയെ കണ്ടിട്ടുണ്ടത്രെ, അവരുടെ ചുവന്ന മൂക്കുത്തി ഇരുളിലും തിളങ്ങാറുണ്ടത്രെ.  

***

വെളിച്ചപ്പാടിന്റെ പ്രവചനം ശരിവെക്കാനെന്നോണം അമ്മൂട്ടിയേടത്തിയെ കണ്ട മൊയ്‌ല്യാരും പറഞ്ഞു, 

"ദ് മൂക്കനച്ചി തന്ന്യാണ്. സംശയം വേണ്ട. അതിനിപ്പോ വേറൊന്നും ചെയ്യാനില്ല, മുറപോലെ എല്ലാം നടക്കണം."

അടുത്ത ദിവസം തന്നെ സർപ്പക്കാവിൽ കളമൊരുങ്ങി. 

വെളിച്ചപ്പാട് ഉറഞ്ഞുതുള്ളി. 

കരിങ്കോഴിയുടെ ചോര കളത്തിൽവീണൊഴുകി.

അമ്മൂട്ടിയേടത്തി ബോധംകെട്ടുവീണു. 

അമ്മൂട്ടിയേടത്തി കണ്ണുതുറക്കുവോളം അമ്മയും അച്ഛനും ഏട്ടനും കൂട്ടിരുന്നു. ഏടത്തിയുടെ പനി കുറഞ്ഞു. 

കുറച്ചുദിവസത്തിൽ ഏടത്തി പഴയപോലെയായി. 

ഏഴുമാസം വീണ്ടും കടന്നുപോയി. 

അമ്മൂട്ടിയേടത്തി പ്രസവിച്ചു. 

പഞ്ചാരക്കട്ടിപോലൊരു പെൺകുഞ്ഞ്. 

പേരിടീൽ ചടങ്ങിന് ഏട്ടൻ മൂന്ന് പ്രാവശ്യം വിളിച്ചു, 

"മാളവിക.."

 വൈകിട്ടാണ് വെളിച്ചപ്പാട് മാളവികയെ കാണാൻ വന്നത്. 

ഇറങ്ങാൻ നേരം വെളിച്ചപ്പാട് അടുത്തേക്ക് വിളിച്ചു.

"മോനിനി സന്ധ്യകഴിഞ്ഞാൽ സർപ്പക്കാവിനടുത്തേക്ക് പോകരുത്.."

"കാവിന്റെ അതിരാണെന്ന് അറിഞ്ഞിരുന്നില്ല, ഞാവൽപ്പഴം കണ്ടപ്പോൾ കൊതികൊണ്ട് ...."

എന്റെ ദയനീയമായ നോട്ടം കണ്ടിട്ട് വെളിച്ചപ്പാട് ആശ്വസിപ്പിച്ചു. 

"സാരമില്ല, വെളിച്ചപ്പാട് ആരോടും പറഞ്ഞിട്ടില്ല. ശ്രദ്ധിക്കണം കുട്ട്യേ.. അമ്മൂട്ടി  ഭാഗ്യം കൊണ്ടാ രക്ഷപ്പെട്ടത്."

ഇരുട്ട് വീണിരുന്നു, 

അമ്മയോട് വാങ്ങിയ ചൂട്ടും തെളിച്ച് വെളിച്ചപ്പാട് വഴിയിലേക്കിറങ്ങി. 

വെളിച്ചപ്പാട് പോയ വഴിയിൽ മിന്നാമിനുങ്ങുകൾ പോലെ തീപ്പൊരികൾ പാറി . 

ദൂരെ സർപ്പക്കാവിനടുത്ത് ഒരു നേർത്ത ചുവന്ന വെളിച്ചം കാണുന്നുണ്ടോ..?

സാമ്പാർ

 സാമ്പാർ

വീട്ടിലുള്ളപ്പോൾ അടുക്കള ഭരണം വല്ലപ്പോഴുമാണ് ഏറ്റെടുക്കാറ്. ഏറ്റെടുത്താൽപ്പിന്നെ അന്ന് വേറാരും അവിടെ കേറാനും പാടില്ല എന്നത് എന്റെ  അലിഖിത നിയമം. അതുകൊണ്ട് തന്നെ അടുക്കളയിൽ ഞാനുണ്ടെങ്കിൽ വേറാരും അങ്ങോട്ട് വരാറുമില്ല. 

അങ്ങനെയിരിക്കെ ഒരു ദിവസം രാത്രി എല്ലാവരുടെയും മുന്നിൽ പിറ്റേന്ന് ഞാനാണ് അടുക്കള ഭരണം എന്ന പ്രസ്താവന ഇറക്കി. വേറാർക്കും തലവേദന ഇല്ലാത്തോണ്ട് എല്ലാവരും അത് കയ്യടിച്ച് പാസാക്കി. 

സാധാരണ അടുക്കളയിൽ കേറാനുദ്ദേശിച്ച ദിവസം നേരത്തെ എണീക്കാറാണ് പതിവ്. 

പക്ഷെ, അന്ന് അലാറം ഓഫ് ചെയ്തിട്ട് സുഖമായി ഉറങ്ങി. (അല്ലേലും അലാറം ഓഫ് ചെയ്തിട്ട് ഉറങ്ങാൻ ഭയങ്കര സുഖമാണ്, പ്രത്യേകിച്ച് എന്തെങ്കിലും പ്രധാന ദിവസങ്ങളിലും പരീക്ഷക്കും.) 😪💤💤

എന്തായാലും എണീറ്റപ്പോളെക്കും എട്ടുമണി കഴിഞ്ഞു. അന്നത്തെ പ്രാതലിനുള്ള മെനു ഇഡ്ഡലിയും സാമ്പാറും. 

അങ്ങനെ ഇഡ്ഡലിയൊക്കെ റെഡി ആക്കി വച്ചു, കുക്കറിൽ സാമ്പാറും തിളക്കുന്നു (കുക്കറിൽ ആദ്യത്തെ പരീക്ഷണമാണ്).

സമയം ഒൻപത് മണി, വാപ്പച്ചിക്ക് ആഹാരം കടയിൽ കൊണ്ട് പോയി കൊടുക്കണം. 

സാമ്പാർ മൂന്ന് വിസിൽ കേൾപ്പിച്ച് തുറക്കാൻ റെഡി ആയെന്നറിയിച്ചു. 

അപ്പോഴേക്കും കടയിൽ നിന്നും ചോദ്യം വന്നു, 

"ഇതുവരെ ഒന്നും ആയില്ലേ?"

"ദാ വരുന്നു, അഞ്ചു മിനിറ്റ്"

കടുക് വറുത്തത് കൂടി ഇട്ടാൽ സാമ്പാർ ഓകെ. 

പക്ഷെ, കുക്കറിന്റെ പ്രഷർ മാത്രം കുറഞ്ഞിട്ടില്ല, അടപ്പ് തുറക്കാനും പറ്റുന്നില്ല. 

പതുക്കെ കുക്കറിന്റെ വെയിറ്റ് ചട്ടുകം കൊണ്ട് പൊക്കി വച്ച് അകത്തെ ആവി മുഴുവനും പുറത്ത് പോയെന്ന് ഉറപ്പാക്കി. 

പതുക്കെ, വളരെ പതുക്കെ അടപ്പൊന്നു തുറന്നു.

"ഭും"

മനോഹരം. 

അടുക്കള പച്ചക്കറിക്കഷണങ്ങൾ കൊണ്ട് സർവ്വാഭരണ വിഭൂഷിതയായിരിക്കുന്നു. 

ഞാൻ സാമ്പാറിൽ അഭിഷിക്തയായി നിൽക്കുന്നു. 

എല്ലാവരും ഇടിച്ചു തള്ളി അടുക്കളയിലേക്ക്, കൂട്ടച്ചിരി. 

സമാധാനം. 

അന്നത്തെ പരീക്ഷണത്തിന്റെ സമ്മാനമെന്നോണം നെറ്റിയിലും ചുണ്ടിലും കയ്യിലും ഒക്കെ അത്യാവശ്യം പൊള്ളലുകൾ. 

തൽക്കാലത്തേക്ക് അന്നത്തെ അടുക്കള ഭരണം വേറെ കൈമാറി. 

എന്തായാലും ബാക്കിയുണ്ടായിരുന്ന സാമ്പാർ ഇഡ്ഡലിക്കൊപ്പം വിളമ്പി.

കഴിക്കുന്നതിനൊപ്പം വാപ്പച്ചി ഇടക്ക് പറഞ്ഞു, 

"നല്ല സാമ്പാർ." 😋

എന്തായാലും അന്ന് മുതൽ കുക്കറിന്റെ വെയിറ്റ് ഇട്ട് കളിക്കുന്ന പരിപാടി നിറുത്തി. സമയം താമസിച്ചാലും തടി കേടാകാതെ തിന്നാമല്ലോ.  😄

സിക്സർ

 സിക്സർ

കോടതി വരാന്തയിൽ നിന്നിറങ്ങുമ്പോൾ ആരാധ്യ നന്നേ ക്ഷീണിച്ചിരുന്നു. 

വാദങ്ങൾ, പ്രതിവാദങ്ങൾ..

"അക്കോർഡിങ് ടു ദി വിറ്റ്നസ്, ആരാധ്യ ഡിപ്രെഷൻ ഗുളികകൾ കഴിച്ചിരുന്നു. അഡിക്ട് ആയിരുന്നു. ഇങ്ങനെ മാനസിക വിഭ്രാന്തി കാണിക്കുന്ന ഒരാൾക്കൊപ്പം എന്റെ കക്ഷി തുടർന്ന് ജീവിക്കാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നില്ല. ആയതിനാൽ കോടതി ഇവർ രണ്ട് പേരെയും പിരിഞ്ഞുജീവിക്കാൻ അനുവദിക്കണമെന്ന് അഭ്യർത്ഥിക്കുന്നു."

"കൗൺസിലിംഗിന് ശേഷവും ഇരുവർക്കും തുടർന്ന് ജീവിക്കാൻ താല്പര്യമില്ലാത്ത പ്രകാരം, കേസ് നമ്പർ 108/2020 ലെ ഇരുകക്ഷികളായ മിസ് ആരാധ്യ ഉണ്ണിക്കൃഷ്ണനെയും മിസ്റ്റർ ആനന്ദ് പവിത്രനെയും പിരിഞ്ഞു ജീവിക്കാൻ ഈ കോടതി അനുവദിക്കുന്നു. ടി കക്ഷികൾ 19.09.2020 മുതൽ നിയമപ്രകാരം വിവാഹിതരല്ല എന്നറിയിക്കുന്നു."

ആരാധ്യ മറുത്തൊന്നും പ്രതീക്ഷിച്ചിരുന്നില്ല. മാനസിക രോഗി എന്നൊരു പേര് കൂടി ചാർത്തിക്കിട്ടി. 

ആരാധ്യ ദീർഘമായി ഒന്ന് ശ്വാസമെടുത്തു. വല്ലാത്തൊരു ഉന്മേഷം, പ്രാണവായു തിരികെ കിട്ടിയത് പോലെ.

സ്കൂട്ടർ സ്റ്റാർട്ട് ചെയ്യുമ്പോൾ അയാൾ പിന്നിൽ വന്നൊന്ന് പുഞ്ചിരിച്ചു. അവൾ ആ പുഞ്ചിരിക്ക് മറുപടി നൽകി. 

നഗരത്തിലേക്ക് കടക്കുമ്പോൾ ആകാശം ചുവന്നിരുന്നു. അവൾ അന്നാണ് ഒരുപാട് നാളുകൾക്ക് ശേഷം ആകാശം വ്യക്തമായി ശ്രദ്ധിക്കുന്നത്, നടവഴിയിൽ ചുവന്ന ചായത്തിൽ വെള്ളിനിലാവ് പൂശിയിട്ട് ചന്ദ്രൻ ചിരിച്ചുകൊണ്ട് മാറിനിൽക്കുന്നു, അടുത്തായി ചെറിയൊരു നക്ഷത്രക്കുഞ്ഞും. 

സിഗ്നലിനടുത്തെത്തിയപ്പോൾ ഗൃഹോപകരണങ്ങൾ വിൽക്കുന്ന കടയിലെ വലിയ സ്‌ക്രീനിൽ ധോണി സിക്സർ പറത്തുന്നു. 

ആരാധ്യ അറിയാതെ കയ്യടിച്ചു, 

'സിക്സർ'

അവളുടെ ഉച്ചത്തിലുള്ള  അട്ടഹാസം കേട്ടിട്ടാകണം അടുത്ത് നിറുത്തിയിട്ടിരുന്ന ബസ്സിൽ നിന്നും മാസ്കിനുള്ളിലെ രണ്ടുമൂന്നു മുഖങ്ങൾ എത്തിനോക്കി. 

ഭാഗ്യം, മാസ്കിനൊപ്പം ഹെൽമറ്റും വച്ചിരിക്കുന്നത് ഗുണമായി. 

ചുവന്ന വെളിച്ചം മഞ്ഞയിലേക്കും പിന്നെ പച്ചയിലേക്കും വഴിമാറി. വാഹനങ്ങളുടെ ഇരമ്പലുകൾക്കൊപ്പം അവളുടെ മനസ്സിൽ മറ്റൊരു ഇരമ്പലുയർന്നു. 

കലിംഗ സ്റ്റേഡിയത്തിൽ നിന്നും കാണികളുടെ ഇരമ്പൽ.. 

എല്ലാവർക്കും  ഒരേ ശബ്ദം... 

ആരാധ്യ... ആരാധ്യ.. 

അണ്ടർ 19 വിമൻസ് ക്രിക്കെറ്റ് മാച്ച് നടക്കുന്നു, ബാറ്റ് കയ്യിലെടുത്ത് ആരാധ്യ ക്രീസിലേക്ക് നടന്നു, 

വ്യക്തമായി കമന്ററി കേൾക്കുന്നുണ്ട്, 

"ഹിയർ കംസ് ദി മോസ്റ്റ് അവൈറ്റഡ് ബാറ്റ്സ്മാൻ, മിസ് ആരാധ്യാ ഉണ്ണികൃഷ്ണൻ.. ആൻഡ് ഇട്സ് ഗോയിങ് ടു ബി എ ടഫ് ടൈം, ഐ തിങ്ക് ടെസ്സി പീറ്റർ ഈസ് റെഡി ടു ബൗൾ. വി വിൽ സീ ദി ടേണിങ് പോയ്ന്റ്സ് ഓഫ് ദി മാച്ച് വിത്തിൻ ഫ്യു മിനുട്സ്."

മെക്സിക്കോ ജേഴ്സിയണിഞ്ഞ ടെസ്സ പീറ്റർ ഒരു കൊല്ലുന്ന ചിരിയോടെ നിൽക്കുന്നുണ്ട്. 

പതിനൊന്നാം ഓവറിലെ ആദ്യ ബാൾ. 

കാണികൾ നിശ്ശബ്ദരാണ്. 

ആരാധ്യയുടെ കണ്ണുകൾ ബോളിൽ മാത്രം പതിഞ്ഞു

മനസ് കണക്കുകൂട്ടാൻ തുടങ്ങി. ബാളിൽ പ്രയോഗിക്കുന്ന ബലം, കാറ്റിന്റെ ദിശ, ബോളിന്റെ വേഗം.. 

കാണികളിൽ നിന്ന് ആരവമുയർന്നു. 

"സിക്സർ...!!!!"

***

"എന്തൊക്കെ ആണെന്ന് പറഞ്ഞാലും പെണ്മക്കൾ ബാധ്യത തന്നെയാണ് ആരൂ.."

ഞാൻ തെല്ലൊരു ആശ്ചര്യത്തോടെയാണ് മാമനെ നോക്കിയത്. 

"ബാധ്യത?"

"അതെ, ബാധ്യത, നാട്ടുകാരുടെ മുന്നിലും വീട്ടുകാരുടെ മുന്നിലും നീ ഒരു ബാധ്യത തന്നെയാണ്.."

മാമൻ തീർത്തു പറഞ്ഞു. 

ഞാൻ അച്ഛന്റെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി, അച്ഛൻ ദയനീയമായ ഭാവത്തിൽ നിൽക്കുകയാണ്. അച്ഛനെന്ത് പറയാനാണ്..  

മാമൻ അച്ഛന് നേരെ തിരിഞ്ഞു,

"നീയാണ് ഇവളെ ഇത്രേം വഷളാക്കിയത്.. അമ്മയില്ലാത്ത കുട്ടിയല്ലേ എന്ന് വിചാരിച്ച ഇത്രേം ക്ഷമിക്കുന്നത്.. അവളുപോയ അന്നേ നിങ്ങളെ ഇറക്കിവിടണമായിരുന്നു. അവളുടെ സർവ്വ തോന്നിവാസങ്ങളും നിങ്ങൾ വളം വച്ച് കൊടുക്കുന്നുണ്ടല്ലോ.. നേരം വെളുക്കുമ്പോൾ ഒരു ബാറ്റുമായി ഇറങ്ങും.. "

"മാമനെന്തെങ്കിലും പറയാനുണ്ടെങ്കിൽ എന്നോട് പറയ്.. ചുമ്മാ  അച്ഛനെ ചീത്ത വിളിക്കാതെ.. "

ആരാധ്യ ഇടക്ക് കയറി..

കണ്ണുപൊട്ടുന്ന പോലെ ഒരടിയാണ് മുഖത്തു വീണത്.. 

"നീ എന്നോട് സംസാരിക്കാറായോ..?" 

അച്ഛൻ തടുക്കാൻ വന്നു, 

ആ സംഭവം കഴിഞ്ഞ് കൃത്യം പതിമൂന്നു ദിവസമായപ്പോളേക്കും അച്ഛൻ  പോയി, 

പിന്നെയെല്ലാം പെട്ടെന്നായിരുന്നു. 

വിവാഹം. 

ആ വീട്ടിൽ നിന്നും ഇറങ്ങുമ്പോൾ ഷോകേസിൽ ഇരുന്ന കുറെ ട്രോഫികളും മെഡലുകളും അലറിവിളിച്ചുകരഞ്ഞു. 

അവളിറങ്ങുമ്പോൾ യാത്രയാക്കാൻ ഉറ്റവരായി അവ മാത്രമേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളു. 

***

 സിഗ്നൽ വിട്ട് മുന്നിലേക്ക് കയറുമ്പോൾ അവൾക്ക് താനൊരു കരടിക്കുഞ്ഞാണെന്ന് തോന്നി. പോകുന്നിടത്തേക്കോ നിന്നിടത്തേക്കോ തിരികെ ചെല്ലനാവാത്ത വിധം പെട്ടുപോയ ഒരു കരടിക്കുഞ്ഞു. 

ബംബി സിൻഡ്രോം ബാധിച്ച കരടിക്കുഞ്ഞു. 

അടുത്ത കവലയിലേക്ക് തിരിയുമ്പോൾ വഴിയരികിലെ വീട്ടിൽ നിന്ന് അടുത്ത ആരവം കേട്ടു. 

വീണ്ടും സിക്സ് ആയിരിക്കും, അല്ലെങ്കിൽ കളി ജയിച്ചിട്ടുണ്ടാകും. 

അവൾ സ്കൂട്ടർ അരികിലേക്ക് നിറുത്തി കാതോർത്തു.

അതെ, ചെന്നൈ ജയിച്ചിരിക്കുന്നു. 

അവളൊരു ആവേശത്തോടെ വണ്ടിയെടുത്തു. 

സമയം കഴിയും തോറും അൽപ്പം മുൻപ് ഭർത്താവുമായി പിരിഞ്ഞ ആരാധ്യ ക്രിക്കറ്റ് ബാറ്റുമേന്തി നിൽക്കുന്ന പഴയ ആരാധ്യയായി. 

ഇത്തവണ നോർത്ത് കൊറിയയ്‌ക്കെതിരെയായിരുന്നു.

ആരാധ്യ ക്രീസിലേക്കിറങ്ങിയതും ചാറി നിന്നിരുന്ന മഴ ശക്തി പ്രാപിച്ചു, 

ആദ്യത്തെ ബോൾ ഫോർ. 

രണ്ടാമത്തെ ബോൾ....

അപ്പോഴേക്കും മഴ അതിന്റെ പൂർണ്ണ ശക്തിയിൽ ചൊരിയാൻ തുടങ്ങി. 

"ദി മാച്ച് ഹാസ് ബീൻ ക്യാൻസൽഡ് ഡ്യൂ ടു...."

കോരിച്ചൊരിയുന്ന മഴ. ആരാധ്യ മുന്നിൽ മഞ്ഞ നിറത്തിലുള്ള രണ്ട് ബോളുകൾ കാണുന്നുണ്ട്. 

മനസ്സ് കണക്കുകൂട്ടാൻ തുടങ്ങി...

വേഗം, തീവ്രത, മഴയുടെ ശക്തി.. 

രണ്ടാമത്തെ ബോൾ.. 

ആരാധ്യ നനയുന്നുണ്ട്, ചൂടുള്ള മഴ, ചുവന്ന നിറത്തിൽ ഒഴുകിപ്പരക്കുന്നു. 

കാണികൾ ഓടിക്കൂടുന്നുണ്ട്.. 

ആരൊക്കെയോ അവളെ തട്ടി വിളിക്കുന്നുണ്ട്...

കാണികൾ ആരവം മുഴക്കുന്നു.. 

"ആംബുലൻസ്... പോലീസ്.. ആക്‌സിഡന്റ്...."

ആരാധ്യ രണ്ടാമത്തെ ബോൾ പോയ  വഴി നോക്കുകയായിരുന്നു.. 

അതെ, സിക്സർ..

സിക്സർ തന്നെ. 

പുകവലിയും തുമ്മലും പിന്നെ കോറോണയും

പുകവലിയും തുമ്മലും പിന്നെ കോറോണയും 

ആൺചൂര്

ആൺചൂര്

ആൺചൂര്, കേൾക്കാൻ ആനച്ചൂര് പോലെ ഗാംഭീര്യമുള്ള  ഒരു വാക്ക് അല്ലേ?
എന്നായിരുന്നു അത്?
മഴയുള്ള ദിവസമായിരുന്നു, കോളേജിൽ നിന്നും ലാബ് കഴിഞ്ഞിറങ്ങിയപ്പോൾ ഒരുപാട് താമസിച്ചിരുന്നു. ഒരു ബസിനായി ഒരു ഓട്ടോയെങ്കിലും അതുവഴിവരാൻ പ്രാർത്ഥിച്ചു നിന്ന ദിവസം.
ഒരിക്കൽ പോലും ഒറ്റക്ക് ടാക്സിയിൽ പോകാത്ത ഞാൻ എത്രയും വേഗം വീടെത്താൻ ആഗ്രഹിച്ച് ടാക്സിക്ക് കൈ കാണിച്ച ദിവസം. 
ടാക്സിയിൽ കയറാൻ തുനിഞ്ഞപ്പോഴാണ് അകത്തു വേറെ ആളുകൾ ഇരിക്കുന്നത് കണ്ടത്.
കയറിയില്ല. തിരികെ സ്റ്റോപ്പിലേക്ക് നടന്നു.
ഒരു നിമിഷം, ഒറ്റ നിമിഷംകൊണ്ടാണ് എന്നെ ആരോ അതിലേക്ക് വലിച്ചിട്ടത്. എന്റെ വായും മൂക്കും ആരോ പൊത്തിപ്പിടിച്ചിരുന്നു.

ബോധം വരുമ്പോൾ എന്റെ മേലേക്ക് ആരോ ശക്തമായി നിശ്വസിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു, ശരീരം മുഴുവൻ വേദനയായിരുന്നു. 

ആകെ മൂന്ന് പേർ. ഓരോ ദിവസവും ഓരോരുത്തർ അതായിരുന്നു പതിവ്, ആ പതിവ് തെറ്റുന്ന ദിവസം മൂന്നുപേരും മാറിമാറി എന്നെ ഭോഗിച്ചിരുന്നു. 

ആ ദിവസങ്ങളിൽ ബോധം മടങ്ങിവരാറില്ലായിരുന്നു. 

പക്ഷെ, ആ ദിവസത്തിന്റെ അന്ത്യത്തിൽ എനിക്കവർ ഒരു ബണ്ണും ഒരു ഗ്ലാസ് മിനറൽ വാട്ടറും  തരാറുണ്ടായിരുന്നു. 

എനിക്കവരുടെ വീടോ പേരോ അറിയില്ല, ശരിക്കും മുഖം പോലും ഓർമ്മയില്ല, അവരെ ഞാൻ ഗന്ധം കൊണ്ട് തിരിച്ചറിഞ്ഞു. 

ചില ദിവസങ്ങളിൽ ഞാൻ ഭാഗ്യവതിയായിരുന്നു, അവരാരും വരാത്ത ദിവസം. അന്ന് ഞാൻ ബന്ധിച്ചിരുന്ന ചങ്ങലക്കൊപ്പം മുറിയിൽ അങ്ങോട്ടുമിങ്ങോട്ടും നടന്നു. 

എന്റെ ചങ്ങല കക്കൂസിന്റെ ക്ലോസറ്റ് മുതൽ ജനാലയുടെ ആദ്യത്തെ വിടവ് വരെ ആ ദിവസങ്ങളിൽ സഞ്ചരിച്ചു. 

നടന്നുവെന്നോ സഞ്ചരിച്ചു എന്നോ പറയുന്നത് ശരിയല്ല, ഇഴഞ്ഞു അതാണ് ശരി. 

ആ ദിവസങ്ങളിൽ ഞാൻ ദൂരേക്ക് നോക്കാറുണ്ട്. ആ കുന്നിൻ മുകളിൽ ഒരു മനുഷ്യക്കുഞ്ഞുപോലുമില്ല. 

ആ ദിവസങ്ങളിൽ ഞാൻ വീടിനെക്കുറിച്ചാലോചിക്കാറുണ്ട്. അച്ഛൻ, 'അമ്മ, ചേട്ടൻ.. എല്ലാവരും അന്വേഷിക്കുന്നുണ്ടാവും.. അജ്ഞാത മൃതദേഹങ്ങളിൽ പരതുന്നുണ്ടാവും എന്നെ.

അങ്ങനെ ഇഴഞ്ഞ ദിവസത്തിലൊന്നിലാണ് നോക്കെത്താദൂരത്തോളം പരന്നുനിൽക്കുന്ന പച്ചപ്പിനിടയിലൂടെ ഞാൻ ഏതോ പള്ളിയുടെ കുരിശുമണി കണ്ടത്. 

എനിക്ക് ബൺ കിട്ടുന്ന ദിവസങ്ങളിൽ അവിടെ നിന്നും നേർത്ത താളത്തിൽ ഏതൊക്കെയോ പാട്ടുകേൾക്കാറുണ്ട്. ഒരെണ്ണത്തിൻറെ ഏതാനും വരികൾ എനിക്ക് കാണാതെ അറിയാം. 

"Amazing grace, how sweet the sound

That saved a wretch like me" 

ബാക്കി മറന്നു ...

ആ പാട്ടിന്റെ രണ്ടാമത്തെ വരി പഠിച്ച ദിവസമാണ് കക്കൂസിന്റെ കതകിന്റെ കൈപ്പിടി ഒടിഞ്ഞത്. 

സമയം പോകാൻ വേണ്ടിയാണ് അത് തറയിലുറച്ചു തുടങ്ങിയത്. ആ ശബ്ദം കേൾക്കുമ്പോൾ വല്ലാത്ത ഹരം.

ജനാലയുടെ വിടവിൽക്കൂടി സൂര്യനും ചന്ദ്രനും മുറ തെറ്റാതെ വെളിച്ചം കാണിച്ചിരുന്നു. എപ്പോഴോ ആ പിടി വല്ലാതെ ഒന്ന് തിളങ്ങി. 

മൂർച്ച ആദ്യം പരീക്ഷിച്ചത് സിഗരറ്റിന്റെ തീയി അവരോരോരുത്തർ പടം വരച്ച തുടയിൽ... രക്തം വന്നിരുന്നു, വേദന മാത്രം അറിഞ്ഞില്ല. 

അന്നുരാത്രി  മൂന്നാമത്തവൻ വന്നിരുന്നു, പാറപ്പൊടിയുടെ മണമുള്ളവൻ... 

എന്റെ മേലേക്ക് മറിഞ്ഞ ആ ശരീരത്തിന്റെ കഴുത്തിലാണ് ആദ്യം കുത്തിയത്. കുറെ ചോര വാർന്നു. അവനൊന്നും മിണ്ടാൻ കഴിയുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല. അവന്റെ അടിയിൽ നിന്നും മാറാനുള്ള ശക്തി പോലുമുണ്ടായില്ല. 

അവനെ വലിച്ച് കക്കൂസിന്റെ ചുമരിൽ ചാരിയിരുത്തുമ്പോൾ അടുത്ത ഊഴം ആരെന്നു മാത്രമേ ചിന്തിച്ചുള്ളൂ. 

രണ്ടാമത് ഒന്നാമനായിരുന്നു വന്നത്, ഏതോ വിലകൂടിയ സിഗരറ്റിന്റെ ചൂരുള്ളവൻ. 

ഞാൻ കട്ടിലിൽ കമിഴ്ന്നു കിടന്നു, കൈക്കുള്ളിൽ വീണ്ടും മൂർച്ച കൂട്ടിയ പിടി മുറുക്കെപ്പിടിച്ചിരുന്നു.

കട്ടിലിൽ കട്ടപിടിച്ചു കിടന്ന ചോര കണ്ട് അവൻ അന്ധാളിച്ചിരിക്കണം.

എന്നെപ്പിടിച്ചുകുലുക്കി നേരെ കിടത്തിയ നിമിഷം.. കഴുത്തിലാണ് ഉന്നം വച്ചത്.. ചെവിക്ക് പിറകിൽ കൊണ്ടു.

അവനെന്തൊക്കെയോ വിളിച്ചു പറയുന്നുണ്ടായിരുന്നു, ആ വിളികളൊക്കെ തീരും വരെ തലങ്ങും വിലങ്ങും കുത്തി. എപ്പോഴോ അവനും ചത്തു.

അവനെ കട്ടിലിനടിയിലേക്കാണ് തള്ളിനീക്കിയത്..

ഇനി ഒരാൾ കൂടി, അതിന് രണ്ടു ദിവസം കൂടി കാത്തിരിക്കേണ്ടി വന്നു. 

അന്ന് മഴ പെയ്തിരുന്നു. 

അവൻ വരുന്നത് ദൂരെ നിന്നെ അറിയാം. അവന് ലാവണ്ടറിന്റെ ഗന്ധമാണ്, ചേട്ടൻ ജന്മദിനത്തിന് സമ്മാനിച്ച പെർഫ്യൂമിന്റെ അതേ ഗന്ധം. 

അവന്റെ മേൽ അധികം ശക്തി വേണ്ടി വന്നില്ല, മുറിക്കുള്ളിലെ കാഴ്ച അവന്റെ സർവ്വ നാഡികളും തളർത്തിക്കാണും, അവന് കുഴഞ്ഞിരുന്ന നിമിഷം മതിയായിരുന്നെനിക്ക്. 

ഇപ്പോൾ ഇവിടെ മുഴുവൻ ആൺചൂരാണ്, ഒരാളുടെയല്ല മൂന്നുപേരുടെ. 

ഒന്നിച്ചു ശ്വസിച്ചാൽ ഒന്നും വേർതിരിച്ചറിയാനാകില്ല, കട്ടച്ചോരയുടെ ഗന്ധം മാത്രം. 

വേർതിരിച്ചാൽ അറിയാം പാറപ്പൊടിയുടെയും സിഗററ്റിന്റെയും വെവ്വേറെ ഗന്ധങ്ങൾ. 

ഇതിനിടയിൽ ഒരു കാര്യം പറയാൻ വിട്ടുപോയി. 

ഞാൻ പ്രസവിച്ചിരുന്നു. 

ഓമനത്തമില്ലാത്ത മൂന്ന് വെളുത്ത പുഴുക്കളെ. 

അതിക നേരം കഴിയുന്നതിനു മുന്നേ അവ ചത്തുപോയി, എന്റെ ആദ്യത്തെ കുഞ്ഞുങ്ങൾ. 

ഇന്നലെ ഞാൻ മരിച്ചുവീണിരുന്നു. രക്ഷപ്പെടാൻ ശ്രമിക്കുന്നതിനിടെ വാതിൽപ്പടിയിൽ തലയടിച്ചിരുന്നു. കുറേ ചോര പോയി. 

കുറച്ചു നേരവും കഴിഞ്ഞെണീക്കാമെന്ന് കരുതി, കഴിഞ്ഞില്ല. 

ഇന്ന് നിങ്ങൾ ഈ മുറിയിൽ കയറുകയാണെങ്കിൽ എന്റെ ഗന്ധം കൂടി തോന്നിയേക്കാം, ഹേയ് നിങ്ങൾക്കതറിയാൻ തരമില്ല. നിങ്ങളതെങ്ങനെ അറിയാനാണ്. 

'രാധാസ് സോപ്പിന്റെ മണമാണ് നിന്റെ മുടിക്ക്', ശാലിനി എന്നും പറയുമായിരുന്നു. 

ശാലിനി എന്റെ ആത്മാർത്ഥ സുഹൃത്ത്. 

എനിക്ക് ആ പാട്ടിന്റെ ബാക്കി വരികൾ ഓർമ്മിക്കാൻ കഴിയുന്നുണ്ട്. 

"I was once lost, but now am found

Was blind but now I see

......................................"

Pic work by - Connie Rose

സന്ധ്യകൾ പാൽചുരത്തുമ്പോൾ

സന്ധ്യകൾ പാൽചുരത്തുമ്പോൾ 

ഗർഭിണിയാണെന്നറിഞ്ഞപ്പോൾ ആർക്കും സന്തോഷം കണ്ടില്ല, റാണിബായിക്കൊഴിച്ച്.
മീന  മീത്താലി സെന്നിന്റെ മുറിയിലേക്ക് വിളിക്കപ്പെട്ടു. മുറിയിൽ മീത്താലി സെന്നിനൊപ്പം അമരീന്ദർ സേട്ടുവും അയാളുടെ കാര്യക്കാരനും.
"ഇതാരുടെതാടീ... അറിയാമോ..?" സേട്ടു ചോദിച്ചു.
മീന ഇല്ലെന്ന് തലയാട്ടി.
"നശിപ്പിച്ചുകളയണം, നാളെത്തന്നെ ഡോക്ടറെ ഇങ്ങോട്ട് വിടുന്നുണ്ട്.."
മീനയ്ക്ക് മറുത്തൊന്നും പറയാനില്ല, അല്ല, പറയാനാകില്ല.
മീത്താലി അവളെ നോക്കി പല്ലിറുമ്മുന്നുണ്ട്.
"നാശം പിടിച്ചവൾ... നിനക്കൊന്നും ബോധമില്ലേ... വയറ്റുകണ്ണിയായിരിക്കുന്നു... റാണീ " അവർ നീട്ടിവിളിച്ചു.
ഒരു നിമിഷം പോലും അധികം അവിടെ നില്ക്കാൻ മീനയ്ക്ക് ത്രാണിയുണ്ടായില്ല, മുന്നിലിരിക്കുന്ന രണ്ടു രൗദ്ര രൂപങ്ങളെ നോക്കുമ്പോൾ കാലുകളിൽ നിന്നും ഒരു വിറ മുകളിലേക്ക് പടരുന്നതറിയാം, സ്വന്തം ഹൃദയമിടിപ്പ് ഉച്ചത്തിൽ കേൾക്കാം.
വിളി കേൾക്കാൻ നിന്ന പോലെ റാണീബായി അകത്തേക്ക് വന്നു.
"കൊണ്ട് പോ. നാളെ ഡോക്ടർ വരും." മീത്താലിയുടെ കൽപ്പന.
റാണീബായിക്കൊപ്പം മുറിയിലേക്ക് നടന്നപ്പോൾ മീനയ്ക്ക് അൽപ്പം ആശ്വാസം കിട്ടിയപോലെ തോന്നി. കട്ടിലിലേക്ക് ഇരുന്ന് ശ്വാസമെടുക്കുമ്പോൾ റാണീബായി ആശ്വസിപ്പിച്ചു.
"പേടിക്കണ്ട, മുൻപ് ഇതൊക്കെ ഇവിടെ പതിവായിരുന്നു, ഒരു ആറേഴ് വർഷം കൊണ്ടാ ഇതൊന്നും ഇല്ലാത്തെ. ബിസിനസിനെ ബാധിക്കുന്നതല്ലേ, അതാ അവർക്ക് ഇത്ര ദേഷ്യം. നാളെ ഡോക്ടർ വരും രാവിലത്തെ ഭക്ഷണം കിട്ടില്ല. ഇനി എല്ലാം കഴിഞ്ഞ ശേഷം ഭക്ഷണം തന്നാൽ മതിയെന്നാ പറഞ്ഞിരിക്കുന്നത്. അറിയാല്ലോ..?"
മീന തലയാട്ടി.
റാണീബായി മുറിവിട്ടു.
അവൾക്കറിയാം മീത്താലി പറഞ്ഞാൽപ്പിന്നെ അതിനപ്പുറമില്ല.
കട്ടിലിന്മേൽ മലർന്നുകിടന്നപ്പോൾ അവളോർത്തു, ആരുടെ മേലൊഴുക്കിയ  വിയർപ്പിന്റെയും നിശ്വാസത്തിന്റെയും വിലയാണീ വയറ്റിൽക്കിടക്കുന്നതെന്ന്, അന്ന് കണ്ട ആ കോളേജ് പയ്യന്റെയാണോ, അതോ കുടിച്ചു ലക്കുകെട്ട് കയറിവന്ന ആ മധ്യവയസ്കന്റെയോ, അതുമല്ലെങ്കിൽ സൗമ്യമായി ചിരിച്ച ആ ചെമ്പൻ മുടിക്കാരന്റെയോ..?
ഓർത്തു നോക്കിയിട്ടും ഒരു രൂപവുമില്ല.
എട്ടുമണി ആയപ്പോൾത്തന്നെ ഡോക്ടർ വന്നു, കയ്യിൽ മിനിയാന്ന് ചെയ്ത ടെസ്റ്റുകളുടെ പേപ്പറുകളുമുണ്ട്, അതിലേക്ക്  വിശദമായി കണ്ണോടിച്ചിട്ട് അവർ ചുളിഞ്ഞ മുഖത്തോടെ മീത്തലിയോടായി പറഞ്ഞു,
"ഇതിപ്പോൾ നാലുമാസം കഴിഞ്ഞല്ലോ, ഇനിയിപ്പോ അബോർഷൻ പറ്റില്ല. ഈ പെണ്ണുകൂടി ചാകും."
മീത്താലിയുടെ കണ്ണുകൾ ചുവക്കുന്നത് കണ്ടപ്പോൾ മീന നോട്ടം താഴ്ത്തി.
***
നീണ്ട പതിനൊന്ന് വർഷങ്ങൾക്ക് ശേഷം കാമാത്തിപ്പുരയുടെ അകത്തളങ്ങളിൽ ആദ്യമായി ഒരു കുഞ്ഞിന്റെ കരച്ചിൽ വീണു. ഓടുകളുടെ ഇടക്ക് കൂടുവച്ചിരുന്ന രണ്ടുമൂന്ന് പ്രാവുകൾ അമ്പരന്ന് പറന്നുപോയി.
"ആൺകുഞ്ഞായത് നന്നായി."
കുഞ്ഞിനെ നോക്കി സംതൃപ്തിയോടെ റാണീബായി പറഞ്ഞു.
മീനയ്ക്കും അത് നന്നായെന്ന് തോന്നി, അല്ലെങ്കിൽപ്പിന്നെ തന്നെപ്പോലെ വയസ്സറിയിച്ച് ഒരു മാസം തികയുന്നതിനു മുൻപേ കസ്റ്റമറെ സ്വീകരിക്കേണ്ടി വന്നേനെ.
വയസ്സറിയിച്ച് കൃത്യം പതിനേഴ് ദിവസമായപ്പോളാണ് അവളാദ്യത്തെ പുരുഷനെ സ്വീകരിച്ചത്, അതും പതിനാലാം വയസ്സിൽ. ആ മുറിയിലേക്ക് അവളെ അണിയിച്ചൊരുക്കി വിട്ടത് അവളുടെ 'അമ്മ തന്നെയായിരുന്നു, അവളുടെ നെറ്റിയിലേക്കൊരു പൊട്ടു വയ്ക്കുമ്പോൾ അവരുടെ കണ്ണിൽ നിന്നും രണ്ടുതുള്ളി കണ്ണുനീർ താഴെ വീണിരുന്നു. ഒളിച്ചുകളിക്കാനെന്നു കളിപറഞ്ഞിട്ട് തളത്തിന്റെ അങ്ങേ അറ്റത്തെ മുറിയിലേക്ക് കൊണ്ടുപോയതും അവർ തന്നെയായിരുന്നു. പുറത്തു നിന്നടച്ച ആ മുറി തുറക്കാൻ അവൾ നിലവിളിച്ചു, വാതിൽ തുറക്കപ്പെട്ടു, അമ്മയ്ക്ക് പകരം കടന്നു വന്നത് സേട്ടു. കാമാത്തിപ്പുരയിൽ ആറുവന്നാലും ആദ്യത്തെ ഊഴം സേട്ടുവിനാണ്.
ശരീരം നുറുങ്ങുന്ന വേദനയുമായി, കാലുകൾ നിലത്തുറക്കാതെ അമ്മയെ തിരയുമ്പോൾ അവളെ വരവേറ്റത് കഴുക്കോലിൽ തൂങ്ങിയാടുന്ന അവരുടെ ശരീരം. ഏത് വേദനയാണ് ഏറ്റു നിൽക്കുന്നതെന്ന് ആ നിമിഷം അറിയാനായില്ല. പക്ഷെ, അന്ന് മുതൽ ഇന്ന് വരെയും ഒരു പുരുഷനെയും സ്വീകരിക്കാൻ അറപ്പു തോന്നിയിട്ടില്ല, ജോലിയാണ്.
എങ്കിലും കാമാത്തിപ്പുരയിലെ ഏറ്റവും സുന്ദരിയാണെന്ന കാരണം കൊണ്ടും സേട്ടുവിന്റെ പ്രിയങ്കരിയാണെന്നുള്ളത് കൊണ്ടും അവളെന്നും  മറ്റുള്ളവരെക്കാൾ ഒരുപടി മുന്നിലാണ്. ചുരുക്കിപ്പറഞ്ഞാൽ പണമുള്ളവന് മാത്രമേ അവളെ അനുഭവിക്കാൻ യോഗമുണ്ടായിരുന്നുള്ളു.
***
കുഞ്ഞുവന്നതോടു കൂടി മീന അധികം ആരെയും സ്വീകരിക്കാതായി. ആ കുഞ്ഞിന് വേണ്ടി ജീവിക്കണം എന്നൊരാഗ്രഹം അവളിൽ ഉടലെടുത്തിരുന്നു.
റാണീബായി അവളുടെ മാറ്റങ്ങൾ കാണുന്നുണ്ടായിരുന്നു,
"കുട്ടീ, നീ ആളുകളെ സ്വീകരിക്കാതായാൽ ഈ കുഞ്ഞിനെ അവർ നിന്നിൽ നിന്നും കൊണ്ട് പോകും.." അവർ താക്കീത് ചെയ്തു.
മീനയുടെ മാറ്റങ്ങൾ മറ്റുള്ളവരിൽ മുറുമുറുപ്പുണ്ടാക്കി.
മീന ഒരിക്കൽക്കൂടി മീത്താലി സെന്നിന്റെ മുറിയിലേക്ക് വിളിക്കപ്പെട്ടു.
സേട്ടു ഹുക്ക വലിക്കുകയായിരുന്നു.
കടന്നുവന്ന അവളെ അയാൾ ആപാദചൂഡം നോക്കി.
"പ്രസവം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ നീയൊന്നു കൊഴുത്തിട്ടുണ്ട്.."
അവളുടെ തോളിൽ കയ്യിട്ട് അവളുടെ മുടിയുടെ ഗന്ധം ആസ്വദിച്ചുകൊണ്ട് സേട്ടു പറഞ്ഞു.
അന്നാദ്യമായി അവൾക്ക് പുരുഷന്റെ ഗന്ധം അറപ്പുണ്ടാക്കി.
സേട്ടു വല്ലാതെ കിതക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അയാളുടെ വിയർപ്പിന്റെ ഗന്ധം അവളുടെ മേനിയിലാകെ പടർന്നു നിന്നു, അയാൾ പറഞ്ഞാൽ മാത്രമേ  കൊടുത്താൽ അവൾക്ക് അയാളുടെ ശരീരത്തിനടിയിൽ നിന്നും എഴുന്നേൽക്കാൻ അനുവാദമുണ്ടായിരുന്നുള്ളു. അവളുടെ മുലകൾ വേദനിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു, സേട്ടു ഞെരിച്ച മുലകളിൽ നീന്നും പാൽ ചാലിട്ടൊഴുകി.
അവളിനിൽ നിന്നകന്ന് ഒരു ചുരുട്ട് കത്തിച്ചുകൊണ്ട് സേട്ടു പറഞ്ഞു,
"നാളെ മുതൽ നീ കസ്റ്റമേഴ്‌സിനെ സ്വീകരിച്ചു തുടങ്ങണം. പകൽ വേണ്ട, രാത്രി മാത്രം. സ്പെഷ്യൽ സർവീസ്.."
എതിർത്തൊന്നും പറയാനില്ല.
***
ആർത്തവത്തിന്റെ ദിവസങ്ങളിൽ മാത്രമേ അവൾ രാത്രി കുഞ്ഞിനൊപ്പം ഉറങ്ങിയുള്ളു. പകൽ മുഴുവനും അവൾ അവന്റെ കളിചിരികളിൽ മുഴുകി രാത്രിയിലെ പല വിയർപ്പുമണങ്ങളും മറക്കാൻ ശ്രമിച്ചു. സന്ധ്യക്ക് കുഞ്ഞിന് പാൽ കൊടുത്ത് റാണീബായിയുടെ കയ്യിലേൽപ്പിക്കും, പിന്നെ പരിചയമുള്ളതും ഇല്ലാത്തതുമായ പലതരം ശ്വാസങ്ങളിലേക്ക്. ഓരോ ശ്വാസങ്ങൾക്കും  ഇടയിൽ പിടയുമ്പോൾ അവൾ ഓർക്കാറുണ്ട്,
'രക്ഷപ്പെടണം'.
അന്നവൾക്ക് പതിവുകാരാരുമില്ലായിരുന്നു, പുതുതായി വന്ന ഒരാൾ മറ്റൊരുത്തിയുടെ മുറിയിലേക്ക് പോയി.
മീത്തലി സെൻ എന്തോ ആവശ്യത്തിന് പുറത്തുപോയിരിക്കുന്നു.
രാത്രി ഏറെ കഴിഞ്ഞിരുന്നു, കാമാത്തിപ്പുരയിലെ എല്ലാ കണ്ണുകളും ഉറക്കത്തിലേക്ക് വീണിരുന്നു.
കുഞ്ഞിനെയുമെടുത്ത് ശബ്ദമുണ്ടാക്കാതെ ദേദ് ഗലിയുടെ ഇടവഴിയിലൂടെ ഓടുമ്പോൾ രക്ഷപ്പെടണമെന്നല്ലാത്ത അവൾ മറ്റൊന്നും ഓർത്തില്ല.
പിടിക്കപ്പെടുമ്പോൾ ഒന്നര ദിവസം  കഴിഞ്ഞിരുന്നു, ബെയ്ക്കുള്ളയിൽ നിന്നും മഹാലക്ഷ്മിയിലേക്കുള്ള ട്രെയ്‌നിലായിരുന്നു അവൾ.
പോലീസുകാരിലും, ചായക്കടക്കാരിലും എന്തിന് പോട്ടർമാരിലും സേട്ടുവിന്റെയും മീത്തലിയുടെയും ആളുകളുണ്ടെന്നത് ഇടക്കെപ്പോഴോ അവൾ മറന്നിരുന്നു.
കാമാത്തിപ്പുരയുടെ പടികൾ കടന്ന് അകത്തളത്തിൽ അവളെ സ്വീകരിച്ചത് മീത്താലിയുടെ പടക്കം പൊട്ടുന്ന തരത്തിലെ അടിയാണ്.
"കൂത്തിച്ചി.." ആ വാക്ക് മീത്താലിയുടെ പല്ലുകൾക്കും നാവിനുമിടയിൽ ഞെരിഞ്ഞമർന്നു.
മീന തടങ്കലിലാക്കപ്പെട്ടു, മറ്റുള്ളവരുമായി സംസാരിക്കുന്നത് വിലക്കപ്പെട്ടു, കുഞ്ഞിനെ അകറ്റപ്പെട്ടു, സന്ധ്യകളിൽ അവൻ വിശന്ന് നിലവിളിക്കുമ്പോൾ മാത്രം അവൻ അവളുടെ കൈകളിൽ എത്തപ്പെട്ടു.
ആ സന്ധ്യകൾക്കായി മാത്രം അവൾ കാത്തിരിക്കാൻ തുടങ്ങി.
പതിവ് വന്ന പലരെയും മീന മടക്കിയയച്ചു.
അതിനനുസരിച്ച് കാത്തിരുന്ന സന്ധ്യകൾ രണ്ടോ മൂന്നോ ദിവസം കൂടുമ്പോൾ മാത്രം വന്നു.
പതിയെപ്പതിയെ അവളരെയും സ്വീകരിക്കാതെ പാൽചുരത്തുന്ന സന്ധ്യകൾക്കായി മാത്രം കാത്തിരുന്നു, രണ്ടോ മൂന്നോ ദിവസം കൂടുമ്പോൾ വന്നിരുന്ന സന്ധ്യകൾ പിന്നൊരിക്കലും വരാതായി.
മീനയുടെ കൊലുസുകൾ ജനലിലേക്ക് നീളുന്ന ബലമുള്ള ചങ്ങലകളായി.
എങ്കിലും അവൾ സന്ധ്യകൾക്കായി കാത്തിരുന്നു.
പാതിബോധത്തിൽ അവനായി പഠിച്ച പാട്ടുകൾ ഉറക്കെപ്പാടി.
ആ സമയങ്ങളിലെല്ലാം വാഴത്തോലുപോലെ ഞാന്നുകിടക്കുന്ന മുലകൾ പാൽ ചുരത്തി.
കാമാത്തിപ്പുരയുടെ അകത്തളത്തിലേക്ക് കടന്നുചെല്ലുമ്പോൾ ഉള്ളിലെവിടെയോ അടച്ചിട്ട മുറിയിൽ വീശുന്ന കാറ്റിന്  താരാട്ടിന്റെ ഈണമാണ്,  ആ മുറിയിലെ വീഴുന്ന വിളറിയ സന്ധ്യയ്ക്ക് ഇപ്പോഴും  പാലിന്റെ മണമാണ്.