മസാല ദോശ
"ഡേറ്റ് മൂന്നല്ലേ..? അടുത്തായല്ലോ..അപ്പോപ്പിന്നെ നാളെത്തന്നെ പോകുന്നതാണ് നല്ലത്. നാളെ സാറ്റർഡേ. ഒപിയിൽ ആരാണെന്ന് അറിയില്ല. മണ്ടേ ആകുമ്പോൾ 29 ആകും. വളരെ അടുത്ത്. എന്തായാലും നാളെ തന്നെ പോകു. റഫറൻസ് എഴുതിയിട്ടുണ്ട്."
"താങ്ക്യൂ മാഡം."
നന്ദി പറഞ്ഞിറങ്ങി.
"എന്തായി..?"
"എന്താകാൻ? പ്രതീക്ഷിച്ചത് പോലെ തന്നെ. തിരുവനന്തപുരത്തേക്ക് റഫർ ചെയ്തു. അനസ്തേഷ്യ ഡോക്ടർ ഈ ഡോക്ടറിനോട് പറഞ്ഞു എന്ന്. വല്ല കോംപ്ലിക്കേഷനും വന്നാൽ ഇവിടെ സൗകര്യമില്ല. അത്കൊണ്ട് എന്റെ കേസ് ഇവിടെ എടുക്കാൻ പറ്റില്ല എന്ന്. നാളെ തന്നെ ഓ പി യിലേക്ക് പോകാൻ പറഞ്ഞു."
"അത് സരമില്ലെടി, നാളെ എനിക്ക് കൊല്ലം പോകണമായിരുന്നു. അത് ഞാൻ മാറ്റി വയ്ക്കാം. നമുക്ക് നാളെ തന്നെ പോകാം. ഡേറ്റ് ഇങ്ങ് അടുത്തില്ലേ.. നമ്മുടെ വാവയുടെ കാര്യത്തിൽ അവസാന നിമിഷത്തെ റിസ്ക് ഒന്നും വേണ്ട. ഒൻപത് മാസത്തെ കാത്തിരിപ്പാ.."
"നാളെ ചിലപ്പോ അഡ്മിറ്റ് ചെയ്താലോ..?"
"അഡ്മിറ്റ് ആക്കുന്നെങ്കിൽ അഡ്മിറ്റ് ആക്കട്ടെ. എന്തായാലും ഇനി നിന്റെ പ്രസവം കഴിഞ്ഞിട്ടേ ഞാൻ ഇനി ദൂര യാത്ര ഒക്കെ ഉള്ളു. വാ പോവാം."
"ചാച്ചുവേ.."
"എന്താടി...?"
"എനിക്കൊരു മസാല ദോശ വാങ്ങിത്തരുമോ..?"
"മസാല ദോശയോ..? വാങ്ങിച്ചാലും വീട്ടിൽ കൊണ്ട് പോയെ കഴിക്കാൻ പറ്റുള്ളൂ."
"വീട്ടിൽ കൊണ്ട് പോണ്ട. ഇരുന്ന് കഴിക്കണം."
"ഡി, കൊറോണ ആയത് കൊണ്ട് ഇവിടെ ഒരു ഹോട്ടലുകാരും ഇരുത്തി ഫുഡ് കൊടുക്കുന്നില്ല. നമുക്ക് മസാല ദോശ വാങ്ങി വീട്ടിൽ കൊണ്ട് പോയി തിന്നാം."
"വേണ്ട."
നമുക്ക് അന്ന് കയറിയ കടയിൽ നിന്ന് വാങ്ങാം. വീട്ടിൽ കൊണ്ട് പോയി തിന്നാം."
"വേണ്ട."
"എങ്കി വണ്ടീൽ ഇരുന്ന് തിന്നാം."
"വേണ്ട."
"എടി, വാങ്ങിച്ച തരാം."
"വേണ്ടെന്നല്ലേ പറഞ്ഞത്.."
"എന്തോന്നാടി ഇത്, ഇവിടെ കണ്ടൈൻമെൻറ് ഏരിയ ആയത് കൊണ്ടല്ലേ അവർ ഇരുത്തി തരാത്തത്."
"എനിക്ക് വേണ്ട.."
വാക്കുകളുടെ കൂടെ കുറെ കണ്ണീരും വീണു.
"കരയണ്ട. ഞാൻ ആ ഹോട്ടലുകാരന്റെൽ ചോദിക്കാം."
"വേണ്ട. എനിക്ക് മസാല ദോശ വേണ്ട."
"പിന്നെ എന്ത് വേണം?"
"ഒന്നും വേണ്ട."
"അങ്ങനെ പറയല്ലേ എന്റെ കണ്ണാടീ, നീ പറ."
"ഒന്നും വേണ്ടന്നല്ലേ പറഞ്ഞത്."
ഇനി വല്ലോം പറഞ്ഞാൽ കരച്ചിലിന്റെ ഒച്ച കൂടും എന്ന് തോന്നിയതിനാലാവണം എന്റെ പാവം കെട്ടിയോൻ ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല.
വീട്ടിലേക്ക് തിരിയുന്ന സ്ഥലം എത്താറായി.
"ചാച്ചുവെ.."
"ഉം..?"
"നമുക്ക് എങ്ങോട്ടെങ്കിലും പോവാം."
"എവിടെ പോവാനാ?"
"എങ്ങോട്ടെങ്കിലും."
'എടി, വീട് എത്താറായി. നിനക്ക് അവിടെ നിന്നപ്പോൾ പറഞ്ഞൂടാരുന്നോ..? എങ്കി നമുക്ക് പതിയെ വന്നാ മതിയാരുന്നല്ലോ.."
"നമുക്ക് മ്യുസിയത്ത് പോകാം..."
"ഇപ്പഴോ..? സമയം 8 മണിയായി. മാസം തികഞ്ഞ പെണ്ണിനേം കൊണ്ട് വായ് നോക്കാൻ പോയാൽ ഉമ്മ എന്നെ മടലിനടിക്കും."
എന്റെ കരച്ചിലിന്റെ ഊറ്റം കൂടി.
ചാച്ചു വീട്ടിലേക്ക് വണ്ടി തിരിക്കാതെ നേരെ വിട്ടു.
"എവിട പോണു..?"
"നമുക്ക് നിന്റെ വീട്ടിൽ പോകാം. എന്നിട്ട് എല്ലാരേം കണ്ടിട്ട് വരം അപ്പൊ നീ ഒന്ന് ഓ കെ ആകും."
"വേണ്ട."
"വീട്ടിലും പോണ്ടേ?"
"വേണ്ട"
"ഇങ്ങനെ വാശി പിടിക്കല്ലേ കണ്ണാടീ.."
"നിങ്ങൾ എത്ര നാളായി എന്നെ ചുട്ടിപ്പാറയിൽ കൊണ്ട് പോകാമെന്ന് പറയുന്നു..എന്നിട്ട് ഇത് വരെ കൊണ്ട് പോയില്ലല്ലോ."
"എടി, അത് ഈ അവസ്ഥ ആയത് കൊണ്ടല്ലേ, നീ പറയിലൊക്കെ വലിഞ്ഞുപിടിച്ച് കേറി വല്ലതും ആയിപ്പോയാൽ എല്ലാരും എന്നേ കുറ്റം പറയൂ."
ഞാൻ ഒന്നും മിണ്ടാതെ പുറത്തേക്ക് നോക്കിയിരുന്നു.
പ്രഗ്നൻറ് ആയതിനു ശേഷം ഇങ്ങനെയാണ്. തൊട്ടതിനും പിടിച്ചതിനുമെല്ലാം ദേഷ്യവും സങ്കടവും.
എന്റെ പാവം കെട്ടിയോൻ അതൊക്കെ മനസ്സിലാക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.
"തിരിച്ച് പോവാം."
"എങ്ങോട്ട്..?"
"വീട്ടിലോട്ട്.."
വണ്ടി ഓടി ഏതാണ്ട് എന്റെ വീട് എത്താറായി.
"വീട്ടിൽ ഇറങ്ങണ്ടേ.."
"വേണ്ട."
"ഇറങ്ങാമെടി.."
"വേണ്ട. നമുക്ക് പോകാം."
വീടിനു മുന്നിലെ വളവിൽ കാർ തിരിഞ്ഞു.
"ചാച്ചുവേ.."
"എന്താ..?"
"അതേ... ഇന്നിനി എങ്ങും പോകാതെ എന്റോടെ ഇരിക്കോ..?"
"ഇനീപ്പോ എവിട പോവാനാ.. മാണി 9 ആയി."
"ഇരിക്കോ..? ഇനീപ്പോ നാളെ അഡ്മിറ്റ് ചെയ്ത് കഴിഞ്ഞാൽ അഞ്ചാറ് ദിവസം കാണാൻ പറ്റില്ലല്ലോ.."
"ഇരിക്കാമെടേ..."
"അപ്പഴേ, എന്നും തരുന്ന ഗുഡ് മോർണിംഗ്, ഗുഡ് നൈറ്റ് ഉമ്മകൾ അഞ്ചാറ് ദിവസത്തേക്ക് ഉള്ളത് അഡ്വാൻസ് ആയി തരോ..?"
"അത് പറ്റില്ല."
"അതെന്താ..?"
"അത് ക്രെഡിറ്റ് ആക്കി വച്ചോ.. വാവേനേം കൊണ്ട് വരുമ്പോ തരാം."
"അത് എന്ത് എടപാടാ.. തരോ..."
വണ്ടി വീട്ടിലേക്കുള്ള കയറ്റം കയറാറായി.
"ഗിയർ മാറാൻ നേരം കയ്യിക്കേറി പിടിക്കല്ലേ കണ്ണാടീ.."
"തരോ..? ഏ..?"
"തരാടീ."
"അപ്പൊ. ഓ കെ"
പിന്നാലെ കെട്ടിയോന്റെ ഉച്ചത്തിലുള്ള പതിവ് ആത്മഗതം.
"എന്റെ പടച്ചോനെ.. ഇങ്ങനൊരു കിളി പിടിച്ച പെണ്ണിനെയാണല്ലോ നീ എനിക്ക് തന്നത്."
ഒപ്പം മണ്ടക്കൊരു കൊട്ടും.
സ്വസ്ഥം.
സമാധാനം.
❤
